O Tζον Κόναλι έμεινε στην Ιστορία ως ο άνθρωπος που, με την ιδιότητα του κυβερνήτη του Τέξας, είχε καθίσει μαζί με τον Τζον Κένεντι στην ανοιχτή λιμουζίνα που διέσχισε τους δρόμους του Ντάλας τη μοιραία εκείνη ημέρα του 1963. Ολοι θυμούνται ότι ο Κόναλι είχε τραυματιστεί στην επίθεση που κόστισε τη ζωή του προέδρου των ΗΠΑ. Πολλοί τον θυμούνται επίσης για τη μεταπήδησή του στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα και για την υπουργική θητεία του επί προεδρίας Νίξον.
Πλέον, γράφει η Corriere della Sera σε ανταπόκρισή της από τις ΗΠΑ, θα τον θυμόμαστε και για κάτι ακόμα, τελείως αδιανόητο. Ως τον άνθρωπο που είχε αναλάβει μια μυστική αποστολή στις πρωτεύουσες της Μέσης Ανατολής την παραμονή των προεδρικών εκλογών του 1980 και κατάφερε να αλλάξει την αμερικανική Ιστορία. Πώς, δηλαδή; «Επεισε τους μουλάδες της Τεχεράνης να μην απελευθερώσουν τους 52 αμερικανούς ομήρους που κρατούσαν».
Ποιος τα λέει αυτά; «Ο Μπεν Μπαρνς, τότε βουλευτής Τέξας και δεξί χέρι του Κόναλι». Πού; «Στους New York Times». Μπορεί ο Κόναλι να απαντήσει; Oχι, διότι είναι πεθαμένος από το 1993. Γιατί έγιναν όλα αυτά; «Η απελευθέρωση των ομήρων λίγο πριν από τις εκλογές θα ευνοούσε τον Τζίμι Κάρτερ και θα παρέμενε στον Λευκό Οίκο. Η εθνική ταπείνωση, αντιθέτως, θα έκανε πρόεδρο τον Ρόναλντ Ρίγκαν, όπως και συνέβη».
Σύμφωνα με όσα είπε στους ΝΥΤ ο 85χρονος σήμερα Μπαρνς, o Κόναλι από τις 18 Ιουλίου έως τις 11 Αυγούστου 1980, δηλαδή τρεις μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές, ταξίδεψε με ιδιωτικό τζετ της πετρελαϊκής εταιρείας Superior Oil στη Σαουδική Αραβία, στην Αίγυπτο, στη Συρία, στον Λίβανο, στην Ιορδανία και στο Ισραήλ.
Στους άραβες ηγέτες –μεταξύ αυτών και ο δολοφονηθείς το 1981 πρόεδρος της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ– ο Κόναλι έλεγε ότι πρέπει να αφήσουν τους Ιρανούς να αντιληφθούν ότι δεν πρέπει να απελευθερώσουν τους ομήρους πριν από την εκλογική νίκη του Ρίγκαν. Μετά τη νίκη του Ρίγκαν, τους έλεγε, οι Ιρανοί θα έχουν διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα.
Οταν επέστρεψε στις ΗΠΑ, ο Κόναλι ανέφερε τα πάντα στον Γουίλιαμ Κάσεϊ, επικεφαλής της προεκλογικής καμπάνιας του Ρίγκαν και μετέπειτα αρχηγό της CIA – τότε, στο κατασκοπικό πόστο τον είχε διορίσει ο Ρίγκαν, όμως ούτε αυτός ζει πλέον ώστε να διαψεύσει ή να επιβεβαιώσει τον Μπαρνς.
Στο εύλογο ερώτημα, λοιπόν, για ποιον λόγο άνοιξε τώρα το στόμα του ο Μπαρνς και όχι νωρίτερα, όταν ζούσαν οι περισσότεροι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση, ο ίδιος είπε πως μιλάει τώρα επειδή στενοχωρείται βλέποντας τον 98χρονο Κάρτερ νοσηλευόμενο στο νοσοκομείο και ευρισκόμενο στα πρόθυρα του θανάτου.
Ο Μπαρνς δήλωσε επίσης ότι δεν θέλει να πεθάνει ο Κάρτερ προτού αποδοθεί ιστορική δικαιοσύνη για τον ρόλο του Κόναλι και τον Ιρανών στην εκλογική νίκη του Ρίγκαν. Είναι ένα μυστικό, λέει, που τον βασάνιζε εδώ και 43 χρόνια, αλλά αποφάσισε να μην το πάρει στον τάφο του.
Παρά τις αποκαλύψεις του, ο Μπαρνς παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει αν το μήνυμα του Κόναλι επηρέασε όντως τους μουλάδες. Επιπροσθέτως είπε ότι δεν γνωρίζει αν ο ίδιος ο Ρίγκαν γνώριζε για τις κινήσεις του Κόναλι και ενδεχομένως του Κάσεϊ. Το ιστορικό γεγονός, πάντως, είναι αδιαμφισβήτητο: οι αμερικανοί όμηροι των Ιρανών απελευθερώθηκαν μόλις ο Κάρτερ έφυγε από τον Λευκό Οίκο.
Η Corriere, μεταδίδοντας τα καθέκαστα, σημειώνει ότι λίγα χρόνια αργότερα, το 1986-1987, η κυβέρνηση Ρίγκαν ενεπλάκη και σε ένα άλλο σκάνδαλο, στη διπλά δύσοσμη υπόθεση Ιράν-Κόντρας, η οποία αφορούσε μυστικές προμήθειες όπλων στο Ιράν και χρηματοδότηση των δεξιών ανταρτών Κόντρας στη Νικαράγουα με τα δολάρια εκείνων των πωλήσεων.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται λόγος για τις ύποπτες ενέργειες του Ρίγκαν κατά την προεκλογική περίοδο του 1980. Το 1991, ο Γκάρι Σικ, διατελέσας βοηθός του Κάρτερ, έγραψε ένα άρθρο στους New York Times, το οποίο κατόπιν ανέπτυξε σε βιβλίο, υποστηρίζοντας ότι ο Κέισι είχε συναντηθεί κρυφά με Ιρανούς σε δύο ταξίδια του στη Μαδρίτη, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1980.
Τότε έγιναν έρευνες στο πλαίσιο του Κογκρέσου, όμως δεν βρέθηκαν στοιχεία. Με την πάροδο 20 ετών εμφανίστηκε ένα τηλεγράφημα της αμερικανική πρεσβείας στην Ισπανία, το οποίο ανέφερε ότι «ο Κέισι βρίσκεται στη Μαδρίτη για αγνώστους σε εμάς λόγους». Στην έρευνα του Κογκρέσου το όνομα του Κόναλι δεν αναφέρθηκε καν.