Η παραίτηση του καναδού πρωθυπουργού Τζάστιν Τριντό και το ότι ο Ελον Μασκ εγκατέλειψε ξαφνικά τον Νάιτζελ Φάρατζ, αποφασίζοντας να υποστηρίξει στην Βρετανία τον ακραιφνή ακροδεξιό Τόμι Ρόμπινσον, φαινομενικά είναι δύο άσχετα μεταξύ τους γεγονότα.
Στην πραγματικότητα, όμως, είναι δύο πτυχές του ίδιου ζητήματος. «Είναι η μεγαλύτερη πολιτική επανάσταση του αιώνα, η πιο σημαντική μετά την κατάρρευση των ολοκληρωτισμών του 20ού αιώνα, του ναζισμού και του κομμουνισμού. Το ζήτημα είναι η νέα παγκόσμια (ακρο)Δεξιά, η οποία έχει ένα ιμπεριαλιστικό όραμα, αλλά ηγέτης της δεν είναι ένα κράτος, αλλά ένας άνθρωπος απίστευτα πλούσιος: ο Ελον Μασκ» γράφει σε ανάλυσή του ο Αλντο Κατσούλο της Corriere della Sera.
Για τον απερχόμενο Τζάστιν Τριντό γράφει πως σίγουρα δεν είναι αριστερός, τουλάχιστον με την έννοια που εξακολουθεί να έχει ο χαρακτηρισμός στην Ευρώπη. Προφανώς δεν είναι κομμουνιστής, ούτε σοσιαλιστής. Ο Τζάστιν Τριντό είναι φιλελεύθερος. Πιστεύει στην ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, στην ελεύθερη αγορά, στην ευελιξία της εργασίας, «σε όλα εκείνα χωρίς τα οποία δεν λειτουργούν τα σύγχρονα οικονομικά συστήματα» συνοψίζει ο ιταλός σχολιαστής. Φυσικά, ο Τριντό πιστεύει επίσης στην κοινωνική προστασία, στα δικαιώματα των γυναικών, στην υπεράσπιση των μειονοτήτων και των διαφόρων μορφών διαφορετικότητας, που εμπλουτίζουν μια χώρα σε πολιτιστικό, καλλιτεχνικό, ακόμη και οικονομικό επίπεδο. Αλλά δεν κατάφερε να αντισταθεί στον κυκλώνα Τραμπ.
Σύμφωνα με τον Αλντο Κατσούλο, ο πρώην και επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ «δεν θέλει μόνο να θέσει υπό τον έλεγχό του τον Καναδά, τη Γροιλανδία, τον Παναμά. Ο Τραμπ θέλει να ηγηθεί ενός παγκόσμιου κινήματος. Αλλά η θέση είναι ήδη πιασμένη. Διότι σε λιγότερο από δύο χρόνια ο εκλεγμένος πρόεδρος θα πρέπει να υπερασπιστεί την ισχνή πλειοψηφία του στο Κογκρέσο, και δεν θα είναι εύκολο […] Ο Μασκ είναι κατά πολλά χρόνια νεότερος, κατά πολλά δισεκατομμύρια πλουσιότερος και δεν χρειάζεται να εισβάλει σε άλλες χώρες: απλά βρίσκει τον δικό του άνθρωπο σε καθεμία από αυτές».
Οντως, στην Ιταλία έχει την ίδια την πρωθυπουργό, στην Αυστρία τον πιθανό μελλοντικό πρωθυπουργό και στη Γερμανία έθεσε το Χ στην υπηρεσία της συμπρόεδρου του (ακροδεξιού) κόμματος AfD, το οποίο τον Φεβρουάριο θα μπορούσε να είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της Γερμανίας, πίσω από τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU), οι οποίοι δεν αποκλείουν εκ των προτέρων μορφές συνεργασίας. Στη Βρετανία ο Μασκ είχε τον Φάρατζ. Αλλά τελικά δεν του έκανε.
Επ’ αυτού ο ιταλός αρθρογράφος σημειώνει ότι, όπως ο Τριντό δεν είναι αριστερός, έτσι και ο Νάιτζελ Φάρατζ δεν είναι ακροδεξιός. «Είναι και αυτός φιλελεύθερος, αν και διαφορετικός από τον Τριντό. Τα είδωλα του Φάρατζ είναι ο Τσόρτσιλ που νικάει τον Χίτλερ και η Θάτσερ που ανατρέπει τη χούντα των στρατηγών της Αργεντινής. Ο Φάρατζ είναι ένας βρετανός εθνικιστής, ο οποίος σίγουρα απεχθάνεται την Ευρωπαϊκή Ενωση και τη μετανάστευση, αλλά εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι και δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τον Τόμι Ρόμπινσον, ο οποίος ονειρεύεται να απελάσει τους βρετανούς μουσουλμάνους. Ακριβώς όπως στη Γαλλία ο Ερικ Ζεμούρ, όχι τυχαία προσκεκλημένος στην ορκωμοσία του Τραμπ» γράφει ο Αλντο Κατσούλο.
Σε αντίθεση, όμως, με τον Φάρατζ, ο Ελον Μασκ, ο οποίος μεγάλωσε στη Νότια Αφρική του απαρτχάιντ, «πιστεύει ακράδαντα στην ανισότητα των ανθρώπων. Ο ιδανικός κόσμος του είναι ένας κόσμος όπου όσο πιο πλούσιος είσαι, τόσο λιγότερους φόρους πληρώνεις. Αν το ανθρώπινο είδος κινδυνεύει με εξαφάνιση, αυτό δεν τον αφορά. Ο Αρης βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής, τουλάχιστον για εκείνον και τα αγαπημένα του πρόσωπα, ενώ η επίτευξη της αθανασίας είναι ένας πολύ πιο συναρπαστικός στόχος από την εξυγίανση ενός απαρχαιωμένου Εθνικού Συστήματος Υγείας, το οποίο, άλλωστε, στις ΗΠΑ δεν υπάρχει».
Ο Αντρέα Στρόπα, ο προσωπικός πρεσβευτής του Μασκ στην Ιταλία, όπως τον χαρακτηρίζουν τα ιταλικά ΜΜΕ («Φυσικά και ανταλλάσσω μηνύματα με την Τζόρτζια» απάντησε όταν τον ρώτησαν αν επικοινωνεί με την πρωθυπουργό της χώρας), δημιούργησε πρόσφατα ένα meme που απεικονίζει τον Μασκ ως ρωμαίο πατρίκιο, ένα βήμα πίσω από τον αυτοκράτορα Τραμπ και την ανθύπατο Μελόνι.
«Αλλά ο Τραμπ θα είναι αυτοκράτορας για τέσσερα χρόνια, ενώ η αυτοκρατορία του Μασκ μόλις άρχισε και θα διαρκέσει πολύ περισσότερο» σχολιάζει ο Αλντο Κατσούλο. «Εάν μόλις πριν από λίγα χρόνια μας έλεγαν ότι ο Φάρατζ θα ήταν πολύ μετριοπαθής και ο Τριντό πολύ αριστερός, ότι οι Μπους, οι Τσένι και οι Μακέιν θα στήριζαν τους Δημοκρατικούς και ότι ένας δισεκατομμυριούχος θα προέτρεπε τους Γερμανούς να ψηφίσουν ένα φιλοναζιστικό κόμμα που συγκεντρώνει ποσοστό 20%, θα νομίζαμε ότι πρόκειται για φάρσα. Αντιθέτως, δεν υπάρχει τίποτα το αστείο. Και στην περίπτωση που οι φιλελεύθεροι, ή ό,τι απομένει από αυτούς, δεν μπορέσουν να ενωθούν, τότε η Διεθνής της Αντίδρασης, όπως την αποκαλεί ο Μακρόν, θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Ακόμη και να φλερτάρει με τη Ρωσία του Πούτιν και την Κίνα του Σι, καθιστώντας τη δημοκρατία περίεργη ανάμνηση».