Το πρώτο που παρατήρησε ο Βαλέριο Καπέλι, κριτικός κινηματογράφου της Corriere della Sera, όταν συνάντησε την Κιάρα Μαστρογιάνι, ήταν ότι έχει τα μάτια του πατέρα της. «Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 24 ετών. Πάντα μου έλεγαν ότι μοιάζαμε σαν δυο σταγόνες νερό», ανέφερε η 52χρονη κόρη δύο θρύλων του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, του κατεξοχήν εκφραστή της «dolce vita» Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και της grande dame του γαλλικού σινεμά Κατρίν Ντενέβ. Οπότε, δεδομένου ότι είναι φτυστή ο πατέρας της, δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση ότι στην τελευταία της ταινία («Marcello Mio», σε σκηνοθεσία Κριστόφ Ονορέ) υποδύεται αυτόν ακριβώς: τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.
«Δεν είναι μια βιογραφική ταινία. Ηταν μια τολμηρή εμπειρία, διαφορετική από όλες τις άλλες. Ηθελα να κάνω μια κωμωδία βασισμένη στη ζωή μου. Η μητέρα μου, που υποδύεται τον εαυτό της, κατάλαβε αμέσως ότι είναι ένα παραμύθι γεμάτο φαντασία. Υπήρχε ο κίνδυνος να προκύψει κάτι λυπηρό και νεκρικό, αλλά αντιθέτως, είναι απόλυτα ζωντανό. Ηταν μια χαρούμενη πνευματιστική συνεδρία με τον πατέρα μου» εξήγησε.
Οσον αφορά την πλοκή, είναι πολύ απλή: ένα καλοκαίρι η Κιάρα Μαστρογιάνι αποφασίζει να αρχίσει να είναι ο πατέρας της. «Ντύνομαι όπως εκείνος, μιλάω όπως εκείνος, πίνω το αγαπημένο του ουίσκι, έχω πάντα ένα τσιγάρο στο στόμα, περιφέρομαι με έναν σκύλο. Αποκαλώ τον εαυτό μου Μαρτσέλο και οι γύρω μου αρχίζουν να το πιστεύουν. Αλλά τον θυμίζω, δεν τον μιμούμαι […] Ανακάλυψα ξανά γνώριμες αισθήσεις, είναι μια αναμφισβήτητα προυστιανή ταινία. Οταν χάνουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, ποιος, μεταξύ μας, δεν σκέφτεται “μακάρι να μπορούσα να του πω κάτι ακόμα”», είπε η κόρη που υποδύεται τον πατέρα της.
Αποκάλυψε επίσης πως όταν ήταν έφηβη, στα 16 της, λόγω της εκπληκτικής της ομοιότητας με τον πατέρα της, αποφάσισε να τη φτάσει στα άκρα, κουρεύοντας τα μαλλιά της με τρόπο ώστε να του μοιάζει ακόμη περισσότερο – αν και, όπως παραδέχτηκε, το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό. «Σε κάθε περίπτωση, αντιλαμβάνομαι ενδόμυχα τη μεταμόρφωση του χαρακτήρα μου, είναι σαν ο σκηνοθέτης να είχε πρόσβαση στο ασυνείδητό μου» είπε για τον ρόλο της.
Ρωτήθηκε για τη σχέση με τον πατέρα της όταν ήταν μικρή. «Ερχόταν συχνά να με επισκεφτεί στο Παρίσι (οι γονείς της χώρισαν όταν εκείνη ήταν μόλις δύο ετών). Τον έβλεπα επίσης κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών ή στην Cinecittà με τον Φελίνι. Ημουν πολύ μικρή. Στο σπίτι, στη Ρώμη, αν δεν είχε δουλειά, οι μέρες κυλούσαν πολύ αργά για εκείνον και έπληττε. Συχνά έμπλεκε σε περίπλοκες ιδιωτικές καταστάσεις», απάντησε η Κιάρα Μαστρογιάνι
Οσον αφορά, όμως, τη σχέση της με τον πατέρα της και τις αναμνήσεις της από εκείνον, υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα: «Δεν έχω σχεδόν καμία φωτογραφία από την παιδική μου ηλικία μαζί του. Είχα μια νοσηρή σχέση με τις παλιές φωτογραφίες των παπαράτσι. Συχνά συνδέονται με βίαιες παιδικές αναμνήσεις, στην Ιταλία οι παπαράτσι είναι παρεμβατικοί, σε σπρώχνουν για να κλέψουν ένα στιγμιότυπο. Πλέον, όμως, είμαι πολύ δεμένη με αυτές τις φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στον δρόμο, χαίρομαι που υπάρχουν».
Στις 28 Σεπτεμβρίου, αν ήταν ακόμα ζωντανός, ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι θα γιόρταζε τα εκατοστά γενέθλιά του. Τι λείπει περισσότερο στην κόρη από τον πατέρα της; «Θα μπορούσα να μιλάω καθημερινά για εκείνον, να δείχνω φωτογραφίες στις οποίες είναι όμορφος σαν θεός. Αλλά δεν γίνεται να ενοχλώ τους ανθρώπους με τη νοσταλγία μου. Μπόρεσα να ενσαρκώσω τον πατέρα μου χωρίς να πονέσω. Το πήρα σαν παιχνίδι, για να μη με κυριεύσει το συναίσθημα. Ηθελα να αποφύγω το πάθος, δεν θα ήταν γενναιόψυχο να χρησιμοποιήσω την ταινία ως ένα είδος ψυχανάλυσης. Αυτή η περιπέτεια είναι βουτηγμένη στο κινηματογραφικό φαντασιακό, στην αρχή με ντύνουν και με χτενίζουν σαν την Ανίτα Εκμπεργκ, σε ένα σιντριβάνι του Παρισιού, και καταλήγουμε στη Φοντάνα ντι Τρέβι, όπου υποδύομαι τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι».
Τι άνθρωπος ήταν στην πραγματικότητα ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι; «Είχε δύο ψυχές, ήταν ευδιάθετος και χαρούμενος και ταυτόχρονα μελαγχολικός. Ηταν ταπεινός, χαλαρός, ποτέ εγωκεντρικός. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι τον γνωρίζουν ακόμα κι αν δεν τον γνώρισαν ποτέ. Ηταν λαϊκός άνθρωπος, δεν υπήρχε τίποτα φτιαχτό πάνω του. Στην ταινία, η μαμά μού λέει ότι δεν έχω τίποτα δικό της, ότι είμαι απολύτως Μαστρογιάνι».