Στα υπόγεια γκαράζ του Χίλτον, στην Αθήνα, υπήρχε για χρόνια ένα μυθικό αυτοκίνητο. Ήταν μία Lamborghini Miura, μάλιστα στην ακόμα πιο ιδιαίτερη έκδοση P400S. Δεν ήταν άλλο ένα υπεραυτοκίνητο κάποιου εύπορου ενοίκου του ξενοδοχείου, απ’ αυτά, δηλαδή, που συχνά μπορούσες να δεις κατεβαίνοντας με το δικό σου ταπεινό χιλιάρι για να πιεις έναν καφέ. Ήταν η καφέ Miura του Αριστοτέλη Ωνάση. Αυτή που χρόνια αργότερα, με σκόνες ακινησίας και χωρίς ούτε μία μιζιά, ανακάλυψαν κάποια βρετανικά περιοδικά για κλασικά αυτοκίνητα. Άλλωστε, ο Ωνάσης ήταν αυτός που ήταν παγκοσμίως γνωστός και το δικό του όνομα ήταν αυτό που δημιούργησε τους τίτλους (εδώ) στο εξωτερικό.
Όμως ακριβέστερα; Ήταν η Miura του Ωνάση που ο Έλληνας μεγιστάνας είχε κάνει δώρο στον Σταμάτη Κόκοτα. Ο διάσημος λαϊκός τραγουδιστής είχε ήδη αναπτύξει ενός επιπέδου φιλία με τον κροίσο της εποχής. Όχι ότι ήταν και κολλητός του, όμως ο Ωνάσης, γνωστός (και) μπον-βιβέρ είχε γνωριστεί με τον Κόκοτα στα πλαίσια του «άθενς μπάι νάιτ» (sic) και ,ως ένδειξη γενναιοδωρίας, του χάρισε αυτήν τη Lamborghnini. Άλλωστε, ο Κόκοτας, όπως και ο Ζαμπέτας, ανήκαν στους καλλιτέχνες που συμπαθούσε ο Ωνάσης. Λέγεται πως δεν ήταν λίγες οι φορές που έστελνε μέχρι και ελικόπτερο για να τον παραλάβει ώστε να τραγουδήσει για αυτόν και την παρέα του, στο Σκορπιό ή όπου αλλού βρισκόταν με τη διάσημη θαλαμηγό του «Χριστίνα».
Επίσης όχι ότι ο Ωνάσης σκόρπαγε δεξιά και αριστερά πανάκριβα αυτοκίνητα. Ωστόσο ήξερε για το πάθος που είχε ο τραγουδιστής για αυτά. Τα δυνατά τετράτροχα είχαν ανέκαθεν μία θέση στην καρδιά του ανθρώπου με τις φαβορίτες (σημείο-κατατεθέν που τον συνόδευσε επί δεκαετίες). Όπως επίσης και οι ίδιοι οι αγώνες. Συμμετείχε τακτικά σ’ αυτούς, είτε με την πανέμορφη Jaguar E-Type είτε με την επίσης θρυλική BMW 2002. Μάλιστα, με την τελευταία, όταν συμμετείχε στον τρίωρο αγώνα στο σιρκουί της Ρόδου (με την ευκαιρία, εκεί όπου σκοτώθηκε ο «Μέλας», ο Γιάννης Μεϊμαρίδης, ο γόνος της γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας), ο Κόκοτας χρειάστηκε να οδηγήσει με γυαλιά μοτοσικλέτας και μαντήλι καθώς είχε αποκολληθεί το παρμπρίζ της BMW. Για την ιστορία, στον αγώνα αυτόν -μιλάμε για εποχή Χούντας, το 1969- ο τραγουδιστής που ήξερε και να οδηγεί πραγματικά γρήγορα, είχε βγει νικητής.
Επίσης, διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά έχω την αίσθηση πως πέραν των κλασικών φωτογραφικών ενσταντανέ, ίσως έχει πάρει το μάτι μου τον Σταμάτη Κόκοτα να κάνει το πέρασμά του και από κινηματογραφικό πλάνο της εποχής με κάποιο αγωνιστικό αυτοκίνητο. Σωστά ή όχι; Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο Κόκοτας ανήκε σε εκείνη την ιδιαίτερη, ρομαντική κάστα των οδηγών-σελέμπριτις των δεκαετιών του ’50, του ’60 και των αρχών της δεκαετίας του ’70, που λάτρευαν τους αγώνες, την ευγενή κοινωνικότητα που αναπτυσσόταν μεταξύ τους και το σασπένς, σε μια γενιά που δεν είχε ακόμη ανακαλύψει τα εξτρίμ σπορ.
Η Lamborghini πάντως διέθετε εξίσου διαπεραστικό σταριλίκι με τον διάσημο οδηγό της. Mε αριθμό κυκλοφορίας «ΥΗ-4099» το συγκλονιστικό υπεραυτοκίνητο, «ζωγραφισμένο» διά χειρός του τεράστιου σχεδιαστή Μαρτσέλο Γκαντίνι, βαμμένη σε ένα ιδιαίτερα κομψό καφέ χρώμα και με μπεζ δερμάτινο σαλόνι, ήταν κινητή υπερπαραγωγή όταν κυκλοφορούσε στους δρόμους της Αθήνας. Όλα αυτά κάπου στα τέλη και αρχές του ’70 – άλλωστε τότε ήταν που παρήχθησαν τα μόλις 140 αντίτυπα της Miura S. Ο Κόκοτας, ο οποίος πήρε στα χέρια του τη Miura το 1969, είχε «γράψει» αρκετά χιλιόμετρα στο τιμόνι της. Το αυτοκίνητο ήταν Η εμπειρία – με σκόπιμο κεφαλαίο το άρθρο. Για την ακρίβεια, κάποια περισσότερα από 80.000 έδειχνε το οδόμετρο της ιταλίδας θεάς. Μέχρι να γίνει το μεγάλο μπαμ. Ο V12 της Miura άρπαξε φωτιά, ο Κόκοτας λέγεται πως προσπάθησε να τη σβήσει με το σακάκι του, game over.
Το μοτέρ στάλθηκε στην Ιταλία, όμως το κόστος επισκευής ήταν πολύ υψηλό. Κάποιοι λένε πως ο Κόκοτας δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σ’ αυτό και έτσι ο δωδεκακύλινδρος παρέμεινε στο εργοστάσιο της Lamborghini στην Σαντ’ Αγκάτα. Άλλοι λένε πως ο ίδιος πλέον δεν ενδιαφερόταν και τόσο για αυτήν καθώς είχε προχωρήσει στην αγορά ενός άλλου υπεραυτοκινήτου. Ό,τι και να ισχύει από τα δύο, και χωρίς σενάρια, η ουσία είναι ότι η εκθαμβωτική Miura παρέμεινε για δεκαετίες στο γκαράζ του Χίλτον. Σκονισμένη, με την πατίνα του χρόνου, με μία ιδιαίτερη ιστορία στο βιογραφικό της αλλά και μια αφορμή, σήμερα που πληκτρολογούνται αυτές οι γραμμές, για να την ξαναθυμηθούμε. Όπως και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον άνθρωπο με τις φαβορίτες. RIP.