Η τελετή ενθρόνισης του Καρόλου Γ’ είχε ενδιαφέρον, αν μη τι άλλο, για έναν λόγο: ο κόσμος δεν είχε δει ενθρόνιση βρετανού μονάρχη εδώ και επτά δεκαετίες. Ισως γι’ αυτό ο οίκος του Ουίνδσορ, στον οποίον ανήκει ο Κάρολος, δυσκολεύτηκε να αντισταθεί στον πειρασμό μιας μεγαλοπρεπούς τελετής, παρά τις περί του αντιθέτου συμβουλές.
Ο Κάρολος έχει δεσμευτεί να «συρρικνώσει» τη βασιλεία, το οποίο σημαίνει να περικόψει και το κόστος της, αλλά η ενθρόνισή του δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Εξάλλου, όπως γράφει η Οτομ Μπρούινγκτον στην Washington Post, δεν είναι τόσο εύκολο να αγνοήσεις ξαφνικά αιώνες παράδοσης.
Ετσι, η στέψη του Βασιλιά Καρόλου Γ’, το Σάββατο, ήταν ένα θέαμα στρατοσφαιρικού μεγέθους ακόμη και για ένα έθνος που είναι γνωστό για τη λαμπρότητα και τη μεγαλοπρέπεια με την οποία περιβάλλει τους μονάρχες του. Περιλάμβανε μια πομπή μήκους χιλιομέτρων (με έφιππους και μουσικούς), περισσότερα στρατεύματα από οποιαδήποτε κρατική εκδήλωση (πλην της τελευταίας στέψης, το 1953), μια άμαξα με κλιματισμό, ηλεκτρικά παράθυρα και σύστημα ανάρτησης, τρεις κορώνες, πολλαπλούς θρόνους και βελούδινα ενδύματα με τελειώματα από ερμίνα. Ενα στέγαστρο εκτεινόταν από το Αβαείο του Ουέστμινστερ μέχρι την επίχρυση άμαξα του βασιλιά, τη Gold State Coach, προστατεύοντας τις Μεγαλειότητές τους από τη συνεχή βροχή.
Υπήρχαν κάποιες σύγχρονες «πινελιές»: Γυναίκες έλαβαν για πρώτη φορά μέρος στην τελετή, είτε ως μουσικοί είτε κρατώντας εμβλήματα της βασιλείας. Ο βασιλιάς χρίστηκε, σύμφωνα με την παράδοση, υπερασπιστής της πίστης, αλλά έκανε και ένα νεύμα στην πολυπολιτισμικότητα της Βρετανίας προσευχόμενος να είναι «μια ευλογία για όλους, κάθε πίστης και πεποίθησης». Βουδιστές, ινδουιστές, εβραίοι, μουσουλμάνοι και σιχ ηγέτες ευλόγησαν τον βασιλιά στην πόρτα του αβαείου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εκπροσωπήθηκε αναλόγως.
Μια προηγούμενη παράδοση, ο όρκος πίστης της αριστοκρατίας, καταργήθηκε και μόνο ο διάδοχος του θρόνου ορκίστηκε δημόσια πίστη στον μονάρχη. Επιπλέον, κατά μήκος της πομπής προβλέφθηκαν προνομιακές θέσεις για χιλιάδες βετεράνους και εργαζομένους στον τομέα της Υγείας.
Αυτό, όμως, ήταν το τρίτο βασιλικό υπερθέαμα μέσα σε έναν χρόνο. Τον περασμένο Ιούνιο είχαμε τους τετραήμερους εορτασμούς του Πλατινένιου Ιωβηλαίου της Ελισάβετ και τον Σεπτέμβριο το δεκαήμερο πένθος για τον θάνατό της. Ολα αυτά είναι παραπάνω από πανάκριβα και ο λογαριασμός πάει στους φορολογούμενους, την ίδια ώρα που η Τράπεζα της Αγγλίας τούς είπε ότι «πρέπει να δεχτούν το γεγονός πως είναι φτωχότεροι».
Αν, γενικά, είσαι υπέρ της βρετανικής μοναρχίας –ως υπήκοος, απλός θαυμαστής ή θεατής–, η στέψη ενός βασιλιά είναι το υπέρτατο γεγονός. Δεν υπάρχει τίποτε πιο συναρπαστικό, ή και πιο βρετανικό, και αυτό ήταν το θέαμα που κάποιοι χρειάζονταν αυτή τη στιγμή. Αλλά μετά το τέλος των εορτασμών και την αποτίμηση του συνολικού κόστους, μια τέτοια υπερπαραγωγή θα μπορούσε τελικά να πυροδοτήσει εκ νέου και με σοβαρότητα τη συζήτηση για τη χρησιμότητα της κληρονομικής μοναρχίας. Μια συζήτηση που έχει ήδη ξεκινήσει σε άλλες χώρες, όπως η Ισπανία, αλλά και οι τρεις σκανδιναβικές (Σουηδία, Νορβηγία, Δανία).
Πέρα από τα προφανή, υπάρχουν και τα παράπλευρα. Ο Χάρι πήγε στη στέψη, αλλά χωρίς τη Μέγκαν. Κάθισε στην τρίτη σειρά στο Αβαείο, δεν βγήκε στο μπαλκόνι και λίγο αργότερα τον είδαν στο Χίθροου, καθώς βιαζόταν να επιστρέψει στην Καλιφόρνια για τα γενέθλια του γιού του, Αρτσι.
Κατά τα άλλα, συζητήθηκε πολύ θετικά η εμφάνιση της Κέιτ Μίντλετον, η οποία φόρεσε Alexander McQueen και ήταν η μόνη στην τελετή που δεν έμοιαζε βγαλμένη από τον 16ο αιώνα. Εξίσου συζητήθηκε και η εμφάνιση της Καμίλα, αλλά όχι με το ίδιο πρόσημο.
Αυτό που παραδόξως τράβηξε τη μεγαλύτερη προσοχή ήταν τα άλογα που έλαβαν μέρος στην πομπή. Αρκετοί πρόσεξαν ότι πολλά από αυτά έδειχναν ανήσυχα, κάτι απόλυτα λογικό, αλλά παρέμειναν στις γραμμές τους. Και κάπως έτσι μάθαμε ότι τα συγκεκριμένα άλογα εκπαιδεύονται από πολύ νεαρή ηλικία να είναι ανθεκτικά και ανεκτικά σε κάθε είδους φασαρία και αναταραχή.
Κάτι που δεν μπορεί να πει κανείς και για τον ίδιο τον μονάρχη που υπηρετούν…