Ακούγεται αστείο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ωστόσο υπήρξε μια μακρά περίοδος –τρεις δεκαετίες και βάλε– κατά την οποία το λαοφιλές στην Ευρώπη φλίπερ απαγορεύτηκε στη Νέα Υόρκη διότι θεωρήθηκε τυχερό παιχνίδι. Το 1942 ο δήμαρχος Νέας Υόρκης το έθεσε εκτός νόμου, ως «εστία διαφθοράς για τους νέους»!
Φυσικά, οι νεολαίοι έπαιζαν φλιπεράκια στα μυστικά δωμάτια των καταστημάτων διασκέδασης της Νέας Υόρκης, λες και έπιναν παράνομα αποστάγματα τον καιρό της ποτοαπαγόρευσης – ή λες και έκαναν πάρτι τον καιρό των κορονοϊκών lockdown, αστειεύτηκε η Corriere della Sera.
Ετσι, αυτός ο Σαρπ κατάφερε να απελευθερώσει το φλίπερ ύστερα από 35 χρόνια παρανομίας και να επιτύχει κατάργηση της ολότελα λανθασμένης διάταξης περί απαγόρευσης. Εκτοτε, ο ίδιος έγινε πασίγνωστος στις ΗΠΑ ως «ο απόλυτος θρύλος των φλιπεράδων». Τώρα έγινε και ταινία. (Κάτω και δεξιά, η αφίσα της.)
Οταν οι σκηνοθέτες Οστιν και Μέρεντιθ Μπραγκ πλησίασαν τον Σαρπ για να πει την ιστορία του στην ταινία τους υπό τον τίτλο «Pinball: The Man Who Saved the Game» («Φλίπερ, ο άνθρωπος που έσωσε το παιχνίδι»), ο πρωταγωνιστής του κοσμογονικού για τις ΗΠΑ γεγονότος του 1976 ήταν δύσπιστος, έγραψε η Washington Post.
Διότι έχει βαρεθεί να λέει την ίδια ιστορία σε ντοκιμαντέρ, διαλέξεις και podcast. Δήλωσε και μετριόφρων: «Ποιος ενδιαφέρεται για εμένα; Εγώ δεν είμαι παρά ιστορική υποσημείωση!» Ομως, οι αδερφοί Μπραγκ είχαν το σχέδιό τους. Το σενάριο, πέρα από την καθαυτό υπόθεση, αφηγείται και την ερωτική ιστορία των πρωταγωνιστών της. Δεν είναι, δηλαδή, ένα εστιασμένο στο φλίπερ «ξερό» ντοκιμαντέρ, αλλά δείχνει την ανθρώπινη πλευρά του Σαρπ.
Η ταινία μετράει ήδη επιτυχημένες προβολές σε επιλεγμένους κινηματογράφους των ΗΠΑ. Οι αδελφοί Μπραγκ, που συνυπογράφουν το σενάριο και τη σκηνοθεσία, δεν είχαν κάνει ποτέ τους ταινία μεγάλου μήκους. Γύρισαν το «Φλίπερ» παρακινούμενοι από την αγάπη τους για αυτό το παιχνίδι.