Ο αισώπειος μύθος για τον ποντικό της πόλης και τον ποντικό του αγρού εστιάζει περισσότερο στους κινδύνους της αστικής ζωής και μάλλον υποτιμά τα πλεονεκτήματά της. Φαίνεται, ωστόσο, πως τα αστικά κέντρα προσφέρουν πολλά τόσο στους ανθρώπους όσο και στα ποντίκια.
Για να τα απολαύσουν, ωστόσο, τα εμπλεκόμενα υποκείμενα πρέπει να είναι σε θέση να αντιμετωπίζουν και να ξεπερνούν νέα προβλήματα. Εχοντας αυτά κατά νου δύο ερευνήτριες από τη Γερμανία βάλθηκαν να ξαναγράψουν τον μύθο του Αισώπου με τον δικό τους, λιγότερο αλληγορικό και περισσότερο επιστημονικό, τρόπο, επιδιώκοντας να διαπιστώσουν εάν τα ποντίκια της πόλης είναι πιο ικανά στην επίλυση προβλημάτων από τα ποντίκια του αγρού. Το τελικό συμπέρασμά τους που μόλις δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Animal Behaviour, μας πληροφορεί ο Economist, είναι ότι, όντως, τα ποντίκια της πόλης είναι πιο έξυπνα από τα ποντίκια του αγρού.
Στο πλαίσιο του πειράματός τους η Βαλέρια Μάτσα από το Πανεπιστήμιο του Πότσνταμ και η Ανγια Γκούντερ από το Ινστιτούτο Max Planck για την Εξελικτική Βιολογία αιχμαλώτισαν 17 ποντικούς του αγρού από μία φάρμα και άλλους 14 ποντικούς της πόλης από διάφορες τοποθεσίες στο κέντρο του Βερολίνου.
Οι ποντικοί παρέμειναν επί έναν χρόνο στο εργαστήριο, ούτως ώστε να εγκλιματιστούν στο νέο τους περιβάλλον, ενώ στη συνέχεια οι δυο ερευνήτριες άρχισαν να τους αναθέτουν συγκεκριμένες αποστολές, τις οποίες όσοι ποντικοί έφερναν εις πέρας ανταμείβονταν με ένα κομμάτι τροφής. Τα πειραματόζωα κλήθηκαν να ανοίξουν τα παράθυρα ενός σπιτιού από τουβλάκια Lego, να αφαιρέσουν το καπάκι ενός τρυβλίου Petri και να τραβήξουν ένα κομμάτι χαρτί από το εσωτερικό ενός διάφανου πλαστικού σωλήνα. Ολα τα ποντίκια υποβλήθηκαν και σε μία σωματική άσκηση στο πλαίσιο της οποίας καλούνταν να σκάψουν μία τρύπα σε έναν σωρό από σεντόνια, ούτως ώστε να ανταμειφθούν.
Αμφότερες οι ομάδες των ποντικών επέδειξαν τον ίδιο ζήλο αλλά οι επιδόσεις των ποντικών της πόλης ήταν καλύτερες από τις επιδόσεις των ποντικών του αγρού. Το ποσοστό επιτυχίας τους στην επίλυση των προβλημάτων έφτασε στο 77% ενώ τα ποντίκια του αγρού περιορίστηκαν στο 52%. Οσον αφορά την σωματική άσκηση, το ποσοστό επιτυχίας αμφότερων των ομάδων ξεπέρασε το 85% με τα ποντίκια του αγρού να επικρατούν τελικά με τρεις μονάδες διαφορά.
Επόμενος στόχος των δύο ερευνητριών είναι να διαπιστώσουν εάν οι αστοί ποντικοί είχαν αποκτήσει τις ιδιαίτερες ικανότητές τους πριν από την αιχμαλώτιση τους ή εάν τις είχαν κληρονομήσει από προγόνους τους, μέσω της φυσικής επιλογής, που έζησαν επίσης σε πόλεις. Για να συμβεί αυτό, οι δύο ερευνήτριες που ευελπιστούν να έχουν μία απάντηση έως το τέλος του έτους, πρόκειται να μεγαλώσουν απογόνους αμφότερων των ομάδων που συμμετείχαν στο πρώτο πείραμα σε παρόμοιες εργαστηριακές συνθήκες.
Μῦς ἀρουραῖος καὶ μῦς ἀστικός.
Στον εν λόγω μύθο του ο Αίσωπος διερωτάται ποια ζωή αξίζει περισσότερο: η τρυφηλή αλλά γεμάτη κινδύνους ζωή στην πόλη ή ο λιτός κι ατάραχος βίος στην ύπαιθρο;
Ο αρουραίος του Αισώπου υποδέχεται στο σπίτι του τον αστό ποντικό και του προσφέρει κριθάρι και σιτάρι και ρίζες. Εκείνος, όμως, δυσανασχετεί, «ζεις σαν μυρμήγκι» του λέει και τον προσκαλεί στην πόλη για να τον φιλέψει εκλεκτά εδέσματα. Πηγαίνει, οπότε, ο αρουραίος και βρίσκει τον αστό ποντικό ο οποίος τον τρατάρει σιτάρι και διάφορα όσπρια, μέλι και φρούτα και τυριά και ο αρουραίος σαστίζει καθώς δεν έχει δει ξανά τόσες πολλές τροφές. Ξαφνικά, όμως, ανοίγει η πόρτα και εισέρχεται στο κελάρι ένας άνθρωπος και οι αστοί ποντικοί τρέχουν να κρυφτούν. Και μετά ξαναμπαίνει κάποιος άλλος και πάλι οι ποντικοί διαλύονται τρομαγμένοι κι ο αρουραίος καταλαβαίνει πως προτιμά τη ζωή στην εξοχή.
Οσον αφορά το επιμύθιο, «Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι τὸ λιτῶς διάγειν καὶ ζῆν ἀταράχως ὑπὲρ τὸ τρυφᾶν ἐν φόβῳ μετ᾿ ὀδύνης», σύμφωνα με τον Αίσωπο.