Με τις υπάρχουσες τεχνολογίες, για να ταξιδέψουμε στον Αρη, θα πρέπει να περιμένουμε ο πλανήτης να πλησιάσει κατά την τροχιακή του κίνηση στην κοντινότερη απόσταση με τη Γη και το ταξίδι θα διαρκέσει περίπου έξι μήνες. Με απλά λόγια, οι αστροναύτες των πρώτων επανδρωμένων αποστολών που οργανώνονται εδώ και πολύ καιρό για τον Αρη και αναμένεται, αν όλα πάνε καλά, να πραγματοποιηθούν στα τέλη της δεκαετίας ή στις αρχές της επόμενης, θα χρειαστεί να ταξιδεύουν στο Διάστημα για τουλάχιστον 12 μήνες, συν τον χρόνο που θα παραμείνουν στον πλανήτη.
Οπως είναι ευνόητο, η μεγάλη διάρκεια του ταξιδιού δυσκολεύει τόσο την προσπάθεια εξερεύνησης όσο και τη δημιουργία εγκαταστάσεων μόνιμης διαμονής ανθρώπων στον Αρη, αφού η τροφοδοσία κάθε είδους φορτίων (εξοπλισμού, τροφίμων, φαρμάκων κ.λπ.) θα είναι ιδιαίτερα χρονοβόρα. Επιπλέον, η μακρά έκθεση μιας επανδομένης αποστολής σε ιδιαίτερα βλαβερές για τον ανθρώπινο οργανισμό συνθήκες (διαστημική ακτινοβολία, μικροβαρύτητα κ.ά.) αποτελεί εξίσου σημαντικό πρόβλημα.
Η NASA, επιθυμώντας να είναι εκείνη που θα στείλει πρώτη ανθρώπους στον Αρη, είχε ανακοινώσει ότι, σε συνεργασία με το Τμήμα Ανάπτυξης Προηγμένων Ερευνητικών Προγραμμάτων του αμερικανικού στρατού (DARPA), τον αεροναυπηγικό και βιομηχανικό γίγαντα Lockheed Martin και την εταιρεία BWX Technologies, ξεκινά τη προσπάθεια κατασκευής ενός πυρηνοκίνητου συστήματος προώθησης διαστημικών σκαφών. Η προσπάθεια αυτή εντάσσεται στο ερευνητικό πρόγραμμα Draco, με στόχο την ανάπτυξη προηγμένων πυραυλικών συστημάτων. Πρόσφατα, η αμερικανική διαστημική υπηρεσία έκανε γνωστά κάποια νέα στοιχεία για την εξέλιξη του προγράμματος.
Η NASA ευελπιστεί ότι το αργότερο σε τέσσερα χρόνια από σήμερα το σύστημα θα είναι έτοιμο και θα ξεκινήσουν οι δοκιμές του. Αν αποδειχθεί λειτουργικό και ασφαλές, εκτιμάται ότι θα μειώσει τον χρόνο του ταξιδιού στον Αρη, από τους έξι έως εννιά μήνες που είναι σήμερα (ανάλογα με τη θέση του πλανήτη), σε μερικές εβδομάδες.
Μια τέτοια εξέλιξη θα φέρει επανάσταση στη διαστημική εξερεύνηση και στην παρουσία του ανθρώπου στο Διάστημα, από κάθε άποψη: είτε αναφορικά με τη μόνιμη εγκατάσταση σε άλλους κόσμους, μακριά από τη Γη, είτε με τον δραστικό περιορισμό των κινδύνων για την υγεία του κατά τη διάρκεια των ταξιδιών.
Η προσπάθεια της NASA να κατασκευάσει πυρηνοκίνητα διαστημικά σκάφη έχει ξεκινήσει από τις δεκαετίες του 1950 και 1960, Ωστόσο, μόλις πρόσφατα η τεχνολογία έφθασε σε επίπεδο τέτοιο ώστε να είναι δυνατή η επίτευξη μιας τέτοιας προσπάθειας χωρίς να ελλοχεύουν κίνδυνοι πρόκλησης ατυχημάτων κατά τη διάρκεια ανάπτυξης του συστήματος, τα οποία ίσως να είχαν καταστροφικές συνέπειες εδώ στη Γη.
Οπως αναφέρουν σε δημοσίευμά τους οι New York Times, το πυρηνοκίνητο σύστημα προώθησης θα τοποθετηθεί σε ένα σκάφος που θα ταξιδέψει σε απόσταση 700-2.000 χλμ. από την επιφάνεια της Γης. Με τον τρόπο αυτόν θα δοκιμαστεί με αξιοπιστία το σύστημα και στη συνέχεια το σκάφος θα παραμείνει μόνιμα σε τροχιά, ώστε να γίνει αποσύνθεση των ραδιενεργών υλικών του. Υπολογίζεται ότι το σκάφος θα μπορεί να παραμείνει σε τροχιά για περίπου 300 έτη, χρόνος ικανός ώστε να γίνει πλήρης αποσύνθεση.