Μηχανόβιο σκυλάκι σε σακίδιο
Στην Αθήνα, μπορείς σε ανύποπτο χρόνο να πέσεις πάνω σε ένα τόσο χαριτωμένο στιγμιότυπο, όπως αυτό με τη μοτοσικλετίστρια και τον αξιολάτρευτο, τετράποδο συνεπιβάτη της. Εκτός από τα «σκυλάκια τσέπης» όπως αποκαλούνται τα πολύ μικρόσωμα, υπάρχουν λοιπόν και τα σκυλάκια σακιδίου. Τοποθετημένος στην τσάντα πλάτης, αυτός ο χαρωπός συνταξιδιώτης, δεν χάνει λεπτό από τις μετακινήσεις της ιδιοκτήτριάς του. Το «πάμε βόλτα», αυτές οι δύο λέξεις που όπως ξέρουν όλοι οι dog people ηχούν σαν μουσική στα τεντωμένα αυτιά του σκύλου τους, αποκτά στη συγκεκριμένη περίπτωση άλλο νόημα. Και κάπως έτσι, παίρνεις παντού μαζί σου τον πιο πιστό και αγαπημένο σου φίλο!
Απαγορεύονται όσοι δεν ερωτεύονται
Εδώ και δύο χρόνια που επέστρεψα στο σπίτι μου, κοντά στην πλατεία Αττικής, έχω εντοπίσει έναν ποιητή του δρόμου, με πολύ συγκεκριμένη γραμματοσειρά, άποψη και ευαισθησία σε ό,τι έχει να κάνει με τις ανθρώπινες σχέσεις. Υπογράφει ως «Karma», με ένα τριγωνικό σχέδιο φτιαγμένο από βελάκια που το ένα ακολουθεί το άλλο, σαν να υποδηλώνει την αναπόφευκτη νομοτέλεια των πράξεων και των παραλείψεών μας σε αυτήν, ή σε κάποια άλλη ζωή.
Για τη νέα του δημιουργία, επέλεξε έναν τοίχο επί της οδού Ιωνίας, μπροστά από τις γραμμές του ηλεκτρικού, μεταξύ σταθμού Αττικής και Αγίου Νικολάου. Γράφει λοιπόν με κατακόκκινα κεφαλαία γράμματα, που θυμίζουν καλό μαθητή που όμως επιλέγει να κάθεται στο τελευταίο θρανίο και να αφήνει το αποτύπωμά του την ώρα που βαριέται: «ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΝΤΑΙ». Σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο, αυτή η απαγόρευση όντως θα μπορούσε να ισχύσει. Ειδικά το δεύτερο σκέλος της, είναι και το πιο ουσιαστικό. Οταν οι ερωτικές, και γενικότερα οι ανθρώπινες σχέσεις τείνουν να θυμίζουν σκηνή ριάλιτι, με διαλόγους που δείχνουν άτομα να αναμασούν τα ίδια και τα ίδια χωρίς καμία πρωτοτυπία, τότε ναι. Η διαπραγμάτευση, είναι η λέξη – κλειδί. Το να κάνεις ένα βήμα πίσω, να δεις την κατάσταση από απόσταση και να εστιάσεις σε όσα σε ενώνουν και όχι σε όσα σε χωρίζουν. Αλλά μάλλον όλα αυτά είναι λόγια που πλέον δεν ακούς, απλά αν είσαι τυχερός, κάπου κάπου διαβάζεις με κόκκινα γράμματα στους τοίχους.
To fashion icon της καρδιάς μας
Εχουμε πήξει στις influencers, στις fashion bloggers και στις brand ambassadors. Η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα, ποζάρουν και ποστάρουν διαρκώς στο Instagram, προσπαθώντας να τέρψουν νέους followers και να ικανοποιήσουν τους ήδη υπάρχοντες. Διαφημίζουν παπούτσια, ρούχα, αξεσουάρ, κρέμες αδυνατίσματος, σαν ακούραστες κρεμάστρες που άλλη δουλειά δεν έχουν, παρά να διαλαλούν την πραμάτεια τους, κερδίζοντας το κατιτίς τους από τα ποσοστά. Επειδή όμως, όπως πιστεύω με όλη μου τη δύναμη, η ζωή θα βρίσκεται πάντα έξω στον απρόβλεπτο δρόμο και όχι μέσα στα προβλέψιμα social media, ανακάλυψα το πιο αυθεντικό fashion icon ένα απόγευμα που κατηφόριζα τη Βασιλίσσης Σοφίας.
Μία κομψότατη κυρία ηλικίας 70 και κάτι, με νεανικότητα που θα ζήλευαν και 20άρες και στιλ που θα ξεπατίκωναν όλες οι fashion bloggers, μου τράβηξε το βλέμμα και ξύπνησε μέσα μου άγρια ένστικτα παπαράτσι, καθώς έτρεχα από πίσω της με τη φωτογραφική μου μηχανή, προκειμένου να την απαθανατίσω. Με τετράγωνα τακουνάκια που παραπέμπουν στο παιχνιδιάρικο στιλ της αγαπημένης Νταίζη Ντακ, κλος φούστα με γκρι λεπτομέρειες, πουά κοντομάνικο πουκαμισάκι, λαδί σακίδιο και τα ολόλευκα μαλλιά της επιμελώς ατημέλητα πιασμένα σε ψηλό κότσο με τρία κλάμερ, περπατούσε γρήγορα και αποφασιστικά, παραδίδοντας ταχύρρυθμα μαθήματα στιλ. Οταν την είδα και από μπροστά, το επιτυχημένο λουκ ολοκληρωνόταν με έναν τεράστιο λευκό γιακά πάνω από το πουκάμισό της. Και τότε έκανα μία ευχή: να φτάσω στα χρόνια της, και να έχω ακόμη την ίδια όρεξη να διαλέγω και να φοράω ρούχα που μου φτιάχνουν το κέφι.
Αποστολέας και παραλήπτης
Πότε ήταν η τελευταία φορά που γράψατε γράμμα με τα ίδια σας τα χέρια, το βάλατε σε φάκελο και το στείλατε κάπου; Μοιάζει αιώνες πριν. Γι’ αυτό ακριβώς, αυτό το γραμματοκιβώτιο-κομψοτέχνημα που πρόσεξα σε μία είσοδο σπιτιού στα Ιλίσια, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μουσειακό είδος. Μεταλλικό, με ένα ανάγλυφο σχέδιο που αναπαριστά έναν ταχυδρόμο που με το ένα του χέρι βγάζει το καπέλο – σε ένδειξη ευγένειας – και με το άλλο δίνει σε μία γυναίκα το γράμμα που περιμένει. Κάπου δίπλα της, βρίσκεται και το σκυλάκι της.
Αυτό το στιγμιότυπο άλλων εποχών, τότε που δεν κλειδαμπαρώναμε από φόβο ακόμη και την είσοδο της πολυκατοικίας και υπήρχε πιο άμεση σχέση με εκείνον που έφερνε το γράμμα, σου θυμίζει πολλές ξεχασμένες συνήθειες. Οπως τη λαχτάρα με την οποία λάμβανες την καρτ-ποστάλ που θα σου έστελνε ένας φίλος από τις διακοπές του, και σε έκανε να νιώσεις ξεχωριστός. Τώρα το μόνο που έχει να κάνει, είναι να ποστάρει στο Facebook τα φαγητά και τα αποφάγια που τρώει στις παραλιακές ταβέρνες για να καταλάβεις πού παραθερίζει. Δεν είναι το ίδιο. Ακόμη και αν παραμένει άδειο ένα τέτοιο γραμματοκιβώτιο με τη λέξη «LETTERS» γραμμένη πάνω του, σου θυμίζει ότι τα μόνα «γράμματα» που πλέον λαμβάνεις, είναι κάτι άτσαλα μηνύματα στο inbox. Τόσοι διαφορετικοί χαρακτήρες εκεί έξω, αλλά η γραμματοσειρά δυστυχώς, είναι ίδια για όλους και για όλα.
