Ντίλαν ζεις, εσύ μας οδηγείς
Αυτό θα πει επιχειρηματικό δαιμόνιο: αρχές Μαρτίου 2019 πέθανε το εφηβικό είδωλο των σημερινών σαραντάρηδων (και βάλε), αρχές Απριλίου, γνωστή εταιρεία ρούχων και εσωρούχων κυκλοφόρησε T-Shirts με το πρόσωπο του Λουκ Πέρι από τη σειρά «Μπέβερλι Χιλς 90210» και τυπωμένο μήνυμα «Dylan Forever» (Ντίλαν για πάντα). Μπαίνοντας στο κατάστημα της Σταδίου για να χαζέψω, χάζεψα όντως στη θέα αυτής της μπλούζας και αναφώνησα δίπλα στην 20χρονη πωλήτρια «Α! ο Ντίλαν…». «Ναι είναι από το Μπέβερλι Χιλς» μου απάντησε εκείνη μοιάζοντας διαβασμένη στην τηλεοπτική ιστορία. «Ναι ξέρω… είναι της γενιάς μου» ξεστόμισα εγώ, καταλήγοντας να λέω αυτά που κοροϊδεύω.
Μα «της γενιάς μου;;» σκεφτόμουν βγαίνοντας από το μαγαζί. Κάτι η νοσταλγία για τα ήδη μακρινά 90s, κάτι η πίκρα που έφυγε στα 52 του ο ασυμβίβαστος Ντίλαν, και ακούστηκα σαν γιαγιά που ακούει Αττίκ από δίσκους γραμμοφώνου. Δύο ημέρες αργότερα, μπήκα ξανά στο μαγαζί και ήξερα ακριβώς τι θα αγόραζα. Δεν ξέρω από πότε είχα να αγοράσω μπλουζάκι με στάμπα τη φάτσα κάποιου ηθοποιού. Ισως από τότε που το Mega έπαιζε το «Μπέβερλι Χιλς» και εγώ έπρεπε να διαβάσω για το σχολείο. Εκτός από μπλουζάκι με το πρόσωπό του, είχε και μία άλλη, με τον ίδιο και τη «Μπρέντα» (Σάνεν Ντόχερτι) αγκαλιά στην παραλία. Αλλά είπα να μην το παρακάνω. Αυτό θα πει επιχειρηματικό δαιμόνιο. Να χτυπάς διάνα στην αιώνια εφηβεία μιας μεσήλικης νεολαίας που επιμένει να μικροδείχνει.
Τι είναι τα ΚΑΦΑΟ και γιατί χρειάζονται λίφτινγκ;
Η λέξη ΚΑΦΑΟ δεν είναι αρκτικόλεξο, όπως είναι το DSLAM, το ADSL, και αμέτρητες άλλες τεχνικές ορολογίες που σχετίζονται με την τηλεφωνία. Ουσιαστικά, πρόκειται για την ελληνοποιημένη προφορά του γερμανικού αρκτικόλεξου KV (Κα-Φάου), που προέρχεται από τη λέξη KabelVerzweiger (=καλωδιοκατανεμητής). Και τώρα που τα μάθαμε όλα αυτά, ας μάθουμε επίσης, ότι αυτά τα παραμελημένα κυπαρισσί ντουλαπάκια που είναι τοποθετημένα σε διάφορα σημεία της πόλης και κανείς δεν τους δίνει σημασία, θέλουν επιτέλους, κάποιος να τους δώσει.
Γι’ αυτό ακριβώς, ο δήμος Αθηναίων απευθύνει ανοιχτή πρόσκληση σε καλλιτέχνες να σχεδιάσουν ευφάνταστα έργα τέχνης για τα ΚΑΦΑΟ του Εμπορικού Τριγώνου της πόλης (Σύνταγμα, Ομόνοια, Μοναστηράκι). Η πρόσκληση γίνεται στο πλαίσιο της δράσης καθαρισμού όψεων του «This is Athens – Polis», και στοχεύει στους 100 υπαίθριους κατανεμητές τηλεφωνίας, που είναι εγκατεστημένοι στην άκρη των πεζοδρομίων. Το θέμα είναι ελεύθερο και απευθύνεται σε καλλιτέχνες που θα χρησιμοποιήσουν διάφορες τεχνικές όπως wheatpasting, stencil, ζωγραφική κ.ά.
Οι προτάσεις θα γίνονται δεκτές ως τις 25 Απριλίου 2019 στο thisisathenspolis@gmail.com. Ναι, σίγουρα τα μέχρι πρότινος αόρατα ΚΑΦΑΟ δεν είναι τα μόνα στο πολύπαθο κέντρο της πόλης που χρειάζονται επειγόντως λίφτινγκ. Επειδή όμως ήδη έχω πετύχει μερικά ρετουσαρισμένα και πολύχρωμα που σου τραβούν όντως την προσοχή όσο και αν βιάζεσαι να πας εκεί που πας, έχω να πω πως τα αφανή ΚΑΦΑΟ μπορούν να λειτουργήσουν σαν μικροί αστικοί πίνακες ζωγραφικής. Το χρώμα βοηθάει ακόμη και την πιο μουντή διάθεση.
«Ο Καραγκιόζης Master Chef»
Πάντα με συγκινούσε ο Καραγκιόζης και οι περιπέτειές του. Εχω πολύ καλά χαραγμένες εικόνες από πλανόδιους καραγκιοζοπαίχτες που έστηναν τον μπερντέ τους στην πλατεία Πάφου στα Κάτω Πατήσια και έπαιζαν ξανά και ξανά το μεγάλο σουξέ του, «Ο Καραγκιόζης και ο καταραμένος όφις». Σήμερα, οι αισθητά λιγότεροι θίασοι θεάτρου σκιών που έχουν απομείνει, φαίνονται εναρμονισμένοι με τη νέα εποχή. Ενας από αυτούς, είναι και ο Καραγκιόζης του Τάσου Γεωργίου στο Θέατρο Ελυζέ στα Ιλίσια. Τίτλος της εφετινής παράστασης: «Ο Καραγκιόζης Master Chef» και στο συνοδευτικό σκιτσάκι, ο ξυπόλητος πειναλέων μάγειρας κρατάει ένα τσουκάλι και από μέσα βγαίνει ένα ποντίκι.
Αυτό πάντως θα πει «ακολουθώ το πνεύμα της εποχής». Το ριάλιτι μαγειρικής του STAR είναι πρώτο και με διαφορά από άποψη τηλεθέασης αλλά και τηλεοπτικού ενδιαφέροντος και έτσι ο Καραγκιόζης, ως παλιός και καταφερτζής, εκμοντερνίζεται για να συνεχίσει να αντέχει στον χρόνο. Πέρυσι είχε πάρει το μάτι μου και τον «Καραγκιόζη στο Survivor». Αλλά αυτά είναι περασμένα τηλεοπτικά μεγαλεία. Τώρα πια, ο αγαπημένος λαϊκός ήρωας δεν πεινάει σε κάποιο εξωτικό νησί. Αναβαθμίστηκε και προσπαθεί να βρει τι θα μαγειρέψει.
Η Κυρία Κοκοβίκου δεν μένει πια εδώ
Η ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» βγήκε στις αίθουσες το 1965. Αρχικός της τίτλος, ήταν «Η Αστεφάνωτη». Επειδή όμως την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε ταινία με τον ίδιο τίτλο, τελικά ο δημιουργός της κατέληξε σε αυτόν και έμελλε να είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα φιλμ στην ιστορία του ελληνικού σινεμά. Ο Αντώνης Κοκοβίκος (Γιώργος Κωνσταντίνου) έχει αστεφάνωτη την Ελένη (Μάρω Κοντού) που τον αγαπά αδιαμαρτύρητα, παρά τις κακές γλώσσες της γειτονιάς.
Η γειτονιά, δεν είναι άλλη από την Πλάκα. Το σπίτι στο οποίο γυρίστηκε η ταινία, βρίσκεται ως σήμερα στην οδό Τριπόδων 32, και έτσι παρατημένο που είναι, αν και έγχρωμο, φαντάζει πολύ πιο σκυθρωπό από εκείνο της ασπρόμαυρης ταινίας των 60s.
Το σπίτι χρονολογείται στο 1800 και ως πρώτος ένοικος του αρχοντικού, αναφέρεται ο τελευταίος τούρκος δικαστής, ενώ στέγαζε και την τουρκική στρατιωτική διοίκηση. Το οίκημα και ο χώρος που το περιβάλλει παρουσιάζουν ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον: η έκταση στο σύνολό της έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο το 1995 από το τμήμα Νεότερων Μνημείων της διεύθυνσης Πολιτιστικής Ανάπτυξης του υπουργείου Πολιτισμού. Κι αυτό διότι στο εσωτερικό του κτιρίου έχει ανακαλυφθεί ένας αρχαιολογικός θησαυρός που περιλαμβάνει: «Τμήμα μνημειώδους αναλημματικού τοίχου ύστερων κλασικών ή ελληνιστικών χρόνων, τμήμα του λεγόμενου “πεισιστράτιου” αγωγού και των αποχετευτικών αγωγών κλασικών και υστερορωμαϊκών χρόνων, καθώς και τμήματα οδοστρωμάτων κλασικών, αρχαίων και γεωμετρικών χρόνων».
Ολα αυτά, δεν τα ήξεραν ο Αντωνάκης και η Ελενίτσα του τότε, που χωρίζουν λίγο αφού μπει το περίφημο «στεφάνι» και ξανασμίγουν με αφορμή την κατεδάφιση του σπιτιού που κάποτε στέγαζε τον αδέσμευτο έρωτά τους. Η ταινία τελειώνει με το σπίτι να κατεδαφίζεται. Στην πραγματικότητα, βρίσκεται ακόμη εκεί. Αλλά και που βρίσκεται, κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Μαραζώνει μόνο του, όπως μαράζωνε κάποτε η Μάρω Κοντού στο μπαλκονάκι του, επειδή ο άνδρας που αγαπούσε ήταν ένας φωνακλάς γρουσούζης που κάθε τόσο την απειλούσε: «Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω!».