• Η Αθήνα τη νύχτα…
Το υπέροχο «There is a light that never goes out» των θρυλικών Smiths είναι ένα αλλιώτικο τραγούδι αγάπης. Είναι ένα ερωτικό κάλεσμα για βραδινή βόλτα στην πόλη, τραγουδισμένο με τον διάσημο γλυκόπικρο τρόπο του Morrissey. Ο εραστής δηλώνει στο αντικείμενο του πόθου του ότι δεν τον νοιάζει πού θα πάνε, αρκεί να είναι μαζί. Ακόμη και αν τους συμβούν φριχτά πράγματα στον δρόμο, όπως να τους χτυπήσει μία νταλίκα, καθόλου δεν τον νοιάζει, γιατί «to die by your side, is such a heavenly way to die» (το να πεθάνω δίπλα σου είναι ονειρεμένος τρόπος να πεθάνω) – πάντα με το αμίμητο μακάβριο χιούμορ των στίχων των Smiths.
Αυτή η φωτεινή επιγραφή λοιπόν, ο γραμμένος με κόκκινο νέον τίτλος του συγκεκριμένου τραγουδιού, είναι το σήμα-κατατεθέν στο νέο και ωραίο μπαρ και ήδη talk of the town στα Κάτω Πετράλωνα. Και το όνομα αυτού, «Rudu». Πάντα πίστευα ότι τα μπαρ έχουν μία συγκεκριμένη ενέργεια, που είτε σε κερδίζει, είτε σε διώχνει, από την πρώτη στιγμή. Σε αυτή την περίπτωση, μου συνέβη το πρώτο. Και μάλλον ευθύνεται η αίσθηση ότι όλοι μέσα στο μαγαζί είναι εν δυνάμει μια μεγάλη παρέα, όπως συνέβαινε παλιότερα. Οταν οι άνθρωποι δεν κοιτούσαν το smartphone αλλά τον διπλανό τους, δεν δίσταζαν να φλερτάρουν (είδος προς εξαφάνιση στην Αθήνα) και όταν ο dj έπαιζε Smiths, όλοι ήξεραν τα λόγια. Και είχαν και κάπου να τα αφιερώσουν.
• Η Αθηνά φυλάει το Πεδίον του Αρεως
Είναι ένα υπέροχο θέαμα, που το ανακάλυψα όταν βρέθηκα στο σπίτι ενός φίλου, ο οποίος μένει σε έναν παράδρομο της Αλεξάνδρας. Το ταπεινό μπαλκόνι του, δεν είχε θέα στην Ακρόπολη, αλλά στο υπερυψωμένο άγαλμα της Αθηνάς στο Πεδίον του Αρεως, που στέκει αγέρωχη αν και παραμελημένη, σαν μία σταρ άλλης εποχής, που δεν αναγνωρίστηκε ποτέ η πραγματική της αξία. Η θεά Αθηνά παρουσιάζεται με αυστηρότητα και δωρικότητα στην έκφραση, σταθερή και ακίνητη, αλλά ετοιμοπόλεμη, κρατώντας ασπίδα και δόρυ. Το άγαλμα στέκεται σε στήλη ύψους 6 μέτρων, η οποία με τη σειρά της βασίζεται σε τρίβαθμο βάθρο, όπου είναι τοποθετημένο μαρμάρινο λιοντάρι. Το γλυπτό είναι αφιερωμένο στους Βρετανούς, Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς που έχασαν την ζωή τους πολεμώντας στην Ελλάδα κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Το έργο του Βάσου Φαληρέα κατασκευάστηκε το 1952. Χάρη στην ψηλή του βάση, το άγαλμα είναι πολύ επιβλητικό, φτάνει μόνο να του ρίξεις ένα βλέμμα και να μην το προσπεράσεις. Τα βράδια μάλιστα, φωτίζεται και φαντάζει ακόμη πιο επιβλητική αυτή η δυναμική θεά. Κάποτε, είχε χάσει το ένα της χέρι από χτύπημα κεραυνού – θα περίμενε κανείς, πως ο Δίας θα την προστάτευε από ένα τέτοιο ατύχημα. Ο αστικός μύθος, θέλει το συγκεκριμένο άγαλμα να έχει αποκτήσει έκτοτε, αν και ανέκτησε την αρτιμέλειά του, το διόλου κολακευτικό παρατσούκλι «κουλοχέρα».
• Πάμε για δισκάκια;
Η πρώτη Κυριακή του Απριλίου 2019 είναι αφιερωμένη από το μπαρ Beatniks στους δίσκους βινυλίου. Στα Εξάρχεια, επί της οδού Κωλέττη, υπάρχει αυτό το μπαρ που διαθέτει και ισχυρή προσωπικότητα και φανατικούς θαμώνες. Πολύ συχνά, διοργανώνει παζάρι δίσκων, με τους μανιώδεις συλλέκτες να εκθέτουν σε πολύ καλές τιμές την πραμάτειά τους, μικρούς και μεγάλους μουσικούς θησαυρούς. Ε ναι λοιπόν, ζουν ανάμεσά μας οι άνθρωποι που προτιμούν να ακούν την αγαπημένη τους μουσική στο πικάπ, με τη γνωστή ιεροτελεστία του καθαρισμού της βελόνας, που την αφήνουν να ακουμπήσει απαλά πάνω στο τραγούδι που θέλουν και είναι χαραγμένο πάνω στην στιλπνή μαύρη -ή άλλου χρώματος – επιφάνεια.
Ναι σίγουρα τα Εξάρχεια και το περίφημο «άβατό» τους είναι ξανά στο προσκήνιο, με τον κόσμο που ζει εκεί, συχνά να φοβάται να βγει από το σπίτι και όσους θέλουν να πάνε ως εκεί, να έχουν δεύτερες σκέψεις. Κάπως έτσι ερημώνουν οι γειτονιές και καταστρέφονται οι επιχειρήσεις. Σε πείσμα όλων αυτών όμως, το Beatniks περιμένει την Κυριακή 7 Απριλίου από νωρίς όλους τους λάτρεις του βινυλίου. Η καλή μουσική δεν σταματά ποτέ, τουλάχιστον εκεί.
• Ιστορίες πίσω από γεμάτα ράφια
Ο Αντι Γουόρχολ είχε πει ότι το σούπερ μάρκετ είναι ο πιο δημοκρατικός χώρος. Ακριβώς επειδή, περιέχει προϊόντα που προορίζονται και για τον πλούσιο και για τον φτωχό. Την ίδια coca-cola πίνει και ο μεν, και ο δε. Δεν είχε άδικο. Για εμένα, είναι και τόπος χαλάρωσης, όσο παράξενο και αν ακούγεται. Ακόμη και αν δεν έχεις λεφτά για να ψωνίσεις, κανένας δεν σου απαγορεύει να καθίσεις με τις ώρες εκεί μέσα, να περιπλανηθείς στους πολύχρωμους διαδρόμους του, να χαζέψεις μουστάρδες και να αναρωτηθείς γιατί υπάρχουν τόσα διαφορετικά είδη, να μυρίσεις ένα προς ένα όλα τα αφρόλουτρα.
Πολύ συχνά, γίνεσαι μάρτυρας πιο προσωπικών ιστοριών, κάνοντας παράλληλα ότι χαζεύεις στα λαχανικά, ή στα κατεψυγμένα. Ζευγάρια σε μακροχρόνια σχέση που τσακώνονται για το πόσα γραμμάρια γραβιέρα να πάρουν, ή άλλα, φρεσκοερωτευμένα, που ψάχνουν τα τέλεια υλικά για την τέλεια μακαρονάδα – και φυσικά μετά, θα πάνε και προς τα κρασιά. «Είσαι παντρεμένος; Οχι ε; Καλύτερα» είπε ένας κύριος γύρω στα 70 σε έναν υπάλληλο που έβαλε τα γέλια. Είχε προηγηθεί ένα μίνι μονόπρακτο με τη γυναίκα του μπροστά στις ταραμοσαλάτες.
Αλλες πάλι φορές, καταλήγεις να (κρυφ)ακούς και πολύ πιο άβολα, καθόλου αστεία περιστατικά. Οπως μία γυναίκα που μιλά δυνατά στο κινητό για μία περίπτωση ενδοοικογενειακής βίας: «Τι να κάνει – δεν μπορεί να κάνει κάτι. Εμπλεξε με τον διάβολο. Θα κάτσει να φάει μερικές και θα γλιτώσει. Να δώσει κι αυτή μπουνιές; Δεν μπορεί. Εμπλεξε με τον διάβολο». Κάπου εκεί, σου κόβεται η όρεξη ακόμη και για τις σοκολάτες που έχεις μπροστά σου. Σκέφτεσαι ότι για τόσες γυναίκες, εν έτει 2019, δυστυχώς αποτελεί μονόδρομο «να κάτσεις και να τις φας για να γλιτώσεις». Και οι «φίλοι» σου, αντί να κάνουν κάτι για να βοηθήσουν, σε κουτσομπολεύουν αγοράζοντας απορρυπαντικά στο σούπερ μάρκετ.