• Αγοράζω παλιά…
Προτού η οικονομική κρίση χτυπήσει το ανυποψίαστο κατώφλι μας, η διακόσμηση όλων των σπιτιών θύμιζε σκηνικά ελληνικών σίριαλ. Οπου και αν έμπαινες, έβλεπες τον ίδιο ακριβώς καναπέ, στην ίδια ακριβώς απόχρωση, την ίδια τραπεζαρία, την ίδια κρεβατοκάμαρα, ακόμη και τα ίδια κάδρα στους τοίχους, όπως για παράδειγμα τη δύσμοιρη αναπαραγωγή του υπέροχου πίνακα «Το Φιλί» του Κλιμτ, που έμελλε να πάρει διαστάσεις ταπετσαρίας, καλύπτοντας όπως όπως την έλλειψη προσωπικού γούστου και φαντασίας.
Με το που πάτησε για τα καλά το πόδι της η κρίση, το ψυγείο και οι τραπεζικοί λογαριασμοί μπορεί να άδειασαν, παρατηρήθηκε όμως ότι ξαφνικά, τόσο τα σπίτια, όσο και τα καφέ και τα εστιατόρια, απέκτησαν μία διαφορετική, αναβαθμισμένη αισθητική, καλωσορίζοντας την έννοια του vintage στη ζωή τους. Οι «Παλιοσυνήθειες», το συμπαθέστατο μαγαζί στην οδό Πρωτογένους στου Ψυρρή, ήταν το πρώτο που άνοιξε στην καρδιά της Αθήνας και της κρίσης, πιάνοντας τον παλμό της εποχής: άνθρωποι που ήθελαν επειγόντως να ξεφορτωθούν παλιά έπιπλα, διασκοσμητικά, ακόμη και προσωπικά αντικείμενα μίας γιαγιάς που πέθανε αφήνοντάς τους το σπίτι, καλούσαν τους υπεύθυνους αυτού του… σύγχρονου παλιατζίδικου και το άδειαζαν γρήγορα και αποτελεσματικά.
Εκεί λοιπόν, έβρισκες και βρίσκεις, πραγματικά χαμηλές τιμές (έχω αγοράσει τραπέζι κουζίνας και φωτιστικά οροφής με 10 ευρώ) και το σημαντικότερο: παρατείνεις τη ζωή αντικειμένων που ούτως ή άλλως, επειδή φτιάχτηκαν σε εποχές με μεγαλύτερο μεράκι, αντέχουν στον χρόνο.
Από χάρτες της Ελλάδας που κρέμονταν σε σχολικές αίθουσες όταν δεν μπορούσες να γκουγκλάρεις τα πάντα, μέχρι τραπεζαρίες από καλό ξύλο που ποιος ξέρει πόσες οικογενειακές γιορτές είχαν αντέξει στα σκαλιστά τους πόδια, και από καδραρισμένα κεντήματα μέχρι καλοδιατηρημένα πικάπ ή ραδιόφωνα, μία βόλτα είτε στο μαγαζί της Πρωτογένους είτε στον μεγάλο του αδελφό που άνοιξε στον Ταύρο, ισοδυναμεί εκτός των άλλων, και με ένα ταξίδι στον χρόνο.
Οταν ό,τι χαλούσε δεν πετιόταν, αλλά επισκευαζόταν. Ισως τελικά, ένα ραγισμένο βάζο που ξανακόλλησε με επιτυχία, έχει πολλά να μας διδάξει μέσα από την εμφανή ουλή του: τα πράγματα, όπως και τα πρόσωπα, δεν χρειάζεται να είναι αψεγάδιαστα για να είναι όμορφα.
• Σαν βγεις στον πηγαιμό με το Μετρό
Παρασκευή πρωί, διαδρομή μετρό Αττική-Σύνταγμα και από την κόκκινη, αλλαγή στη μπλε γραμμή, μέχρι το Μέγαρο Μουσικής. Τα περίπου 20 λεπτά που σου παίρνει για να πας από το σπίτι σου στη δουλειά σου, είναι αρκετά για να γράψεις ένα μονόπρακτο αξιώσεων. Ο θίασος, είναι και αυτός έτοιμος, στο ίδιο βαγόνι με το δικό σου. Η παράσταση αρχίζει με έναν κύριο γύρω στα 90, που κάθεται αναπαυτικά σε μία θέση. Φοράει γυαλιά ηλίου και καπέλο σε στιλ αεροπόρου, παλιού τύπου. «Ο Ελληνας είναι Γραικός. Που σημαίνει πονηρός. Η Ελλάδα είναι η χώρα του γούστου. Κάνουμε όλοι ό,τι γουστάρουμε. Σου λένε, μπαίνουν στα σπίτια και σε καίνε με σίδερο για να τους δώσεις τα λεφτά. Σου λένε, παντού πορτοφολάδες. Και στο μετρό γεμίσαμε με πορτοφολάδες»: η φωνή του εκνευριστικά διαπεραστική, το ρεπερτόριο περιορισμένο και επαναλαμβανόμενο, διακόπτεται μόνο από ένα είδος ιαχής που βγάζει ανάμεσα στις κοφτές του κατεγγελτικές φράσεις.
Κανείς δεν τολμά να τον διακόψει από το πρωινό παραλήρημα, φοβάται μην μπλέξει χειρότερα. Από το βάθος μόνο, ακούγεται ένα παρατεταμένο «σσσσσ…» που κάποιος σκέφτηκε να κάνει, λες και δεν είμαστε στο Μετρό, αλλά στο σινεμά. Με τα νεύρα μου ήδη να μην είναι σε καλή κατάσταση από τον δεκάλεπτο μονόλογο, σκέφτομαι ότι το τροπάριο του 90χρονου, λειτουργεί για τον ίδιο, ως πρώτης τάξεως αντικλεπτικό μέσο: ποιος να τολμήσει να τον πλησιάσει για να του κλέψει το πορτοφόλι;
Κατευθυνόμενη προς τη μπλε γραμμή, αφήνω το λαλίστατο γεροντάκι που συνεχίζει να παρλάρει ενώ βρίσκεται από πίσω μου και αποφασίζω να μην μπω στον ίδιο συρμό μαζί του, αλλά να πάρω τον επόμενο. Και εκεί που πιστεύω ότι έχω ξεμπερδέψει από την παράνοια, τρέχουν για να προλάβουν να χωθούν σε ένα παραγεμισμένο βαγόνι, δύο χαμογελαστοί άνδρες που είναι ντυμένοι…Σαρλό, κανονικότατα, με μαύρο κοστούμι, καπελάκι και μπαστούνι.
«Τώρα είμαι ασφαλής» σκέφτομαι, έχοντας μπει στο επόμενο. Προσπαθώ να ξεκουράσω το βλέμμα μου κάπου στο βάθος, αλλά αυτό πέφτει σε έναν τύπο γύρω στα 30 που μου κάνει πρόστυχες γκριμάτσες με τη γλώσσα του, μπροστά σε όλους. Ευτυχώς φοράω γυαλιά και δεν φαίνεται το τρομοκρατημένο βλέμμα μου. Και ευτυχώς που, «επόμενη στάση, Μέγαρο Μουσικής». Τέλος και αυτού του αστικού βαριετέ.
• Περιμένοντας τον Σούπερμαν
Ο θρυλικός Σούπερμαν, χρησιμοποιούσε όποιον τηλεφωνικό θάλαμο έβρισκε στον δρόμο του, ως αποδυτήριο. Για την ακρίβεια, έμπαινε μέσα Κλαρκ Κεντ και έβγαινε σούπερ ήρωας, με ολόστενη στολή, κάπα και μποτίνια.
Κάπου στου Ζωγράφου, συνάντησα αυτόν τον ξεχασμένο και συλλεκτικό κομμάτι πλέον, τηλεφωνικό θάλαμο. Κανείς δεν αγοράζει τηλεκάρτες, κανείς δεν αναζητά την απομόνωση ενός θαλάμου για να τηλεφωνήσει. Ολοι πλέον, ακόμη και οι πιο φτωχοί και κατατρεγμένοι αυτής της παράξενης πόλης, με ένα smartphone στο χέρι. Μόνο λίγοι αριθμοί τηλεφώνων έχουν απομείνει γραμμένοι με μίσος και μαρκαδόρο στα τοιχώματά του: προτού ανακαλυφθεί το ιντερνετικό revenge porn και οι εκδικητικοί εραστές αρχίσουν να γεμίζουν το διαδίκτυο με ακατάλληλα βιντεάκια των πρώην τους, υπήρχαν και άλλοι τρόποι. Εγραφαν όνομα και τηλέφωνο του ατόμου που ήθελαν να «κάψουν», μαζί με το σύντομο σχόλιο «τα κάνω όλα».
• Θάρρος και ανθρωπιά επί της Βασιλίσσης Σοφίας
Βράδυ Παρασκευής, γύρω στις 8. Κατηφορίζω με τα πόδια τη Βασιλίσσης Σοφίας, από τη μεριά του Ευαγγελισμού. Κάπου στο ύψος του Πολεμικού Μουσείου, ακούω έναν άνδρα γύρω στα 30 να φωνάζει με όλη του τη δύναμη προς ένα αυτοκίνητο που ήταν ακινητοποιημένο λόγω μποτιλιαρίσματος: «Θα πάρω την αστυνομία! Ασε την κοπέλα να βγει έξω! Απαγωγή! Αυτό που κάνεις είναι απαγωγή!!!». Κοντοστάθηκα και εγώ, μαζί με άλλους, για να καταλάβω τι συνέβαινε. Και τελικά, κατάλαβα: ένας τύπος γύρω στα 20, ενώ οδηγούσε το αυτοκίνητο, ταυτόχρονα έβριζε και φώναζε στην συνοδηγό – κοπέλα του. Κάποια στιγμή, όταν το αυτοκίνητο είχε ελαττώσει ταχύτητα λόγω κίνησης, εκείνη προσπάθησε να βγει έξω και εκείνος της άρπαξε με δύναμη το χέρι, εμποδίζοντάς την.
Ο περαστικός – αυτόπτης μάρτυρας έτυχε να δει το περιστατικό και με τις φωνές του, έστρεψε την προσοχή όλων προς το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Ακολούθησαν φράσεις του τύπου «δεν μπορώ να μαλώνω με την κοπέλα μου;», ενώ η κοπέλα «του», βγήκε για λίγο από το αυτοκίνητο, για να καθησυχάσει τον ανήσυχο περαστικό, ότι όλα είναι εντάξει. Από τη θέση του οδηγού, συνεχίστηκε ο τσαμπουκάς, μέχρι που κάποια στιγμή ο δρόμος άνοιξε και το αυτοκίνητο έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση και εξέλιξη.
Το μόνο που σκέφτηκα συνεχίζοντας την πορεία μου, ήταν το εξής: μακάρι εκείνο το κορίτσι που προσπάθησε να βγει από το αυτοκίνητο, κάποια στιγμή να βρει τη δύναμη να το κάνει. Και να συνειδητοποιήσει, ότι εκτός από κάποιους που την απειλούν και της φωνάζουν, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, αλλιώτικοι. Οπως εκείνος που χωρίς καν να την ξέρει, έδειξε θάρρος και ανθρωπιά, σε μία πόλη που οι περισσότεροι αλλάζουν δρόμο για να μην μπλέξουν.
