«Το πρωί της 5ης Σεπτεμβρίου 1972 μία ομάδα οκτώ παλαιστινίων τρομοκρατών της οργάνωσης ‘‘Μαύρος Σεπτέμβρης’’, εκμεταλλευόμενη τα χαλαρά μέτρα ασφαλείας, εισέβαλε στο Ολυμπιακό Χωριό του Μονάχου και πήρε όμηρους 11 αθλητές και συνοδούς της ισραηλινής αποστολής. Δύο από αυτούς σκοτώθηκαν σχεδόν αμέσως επειδή προσπάθησαν να αντισταθούν. Ηταν μόνον ο πρόλογος της σφαγής». Τα παραπάνω έγραψε o Πάολο Βαλεντίνο στην Corriere della Sera σε ένα μικρό αφιέρωμα για την επέτειο ενός γεγονότος που σημάδεψε τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε μία εποχή που το Μεσανατολικό δέσποζε στις τοπικές μεν αλλά παγκόσμιας σημασίας κρίσεις.
«Σε λιγότερο από 24 ώρες μετά τερματίστηκε μία αδέξια προσπάθεια της γερμανικής αστυνομίας η οποία άνοιξε πυρ εναντίον των τρομοκρατών στον διάδρομο του αεροδρομίου ‘‘Fürstenfeldbruck’’. Οι Παλαιστίνιοι προσπαθούσαν να μεταφέρουν τους ομήρους αεροπορικώς στο Κάιρο. Η επιχείρηση κατέληξε σε τραγωδία, προκαλώντας τον θάνατο όλων των ισραηλινών αθλητών, ενός αστυνομικού και πέντε Παλαιστινίων. Ωστόσο, εν μέσω διαμάχης και διαμαρτυριών, οι Ολυμπιακοί Αγώνες συνεχίστηκαν».
Και ο Βαλεντίνο, αφού ανέφερε το ιστορικό της υπόθεσης, έγραψε κατόπιν ότι στο ίδιο αεροδρόμιο ο πρόεδρος της Γερμανίας Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ ζήτησε επισήμως συγγνώμη από το Ισραήλ εκ μέρους του γερμανικού κράτους.
«Δεν μπορούμε να διορθώσουμε αυτό που συνέβη» είπε ο γερμανός πρόεδρος σε μία συγκέντρωση στην οποία συμμετείχαν συγγενείς των νεκρών και ισραηλινοί αξιωματούχοι, όπως και ο πρόεδρος του Ισραήλ Γιτζάκ Χέρτζογκ. Ο Σταϊνμάιερ είπε ότι η Γερμανία επωμίζεται μερίδιο ευθυνών για την «καταστροφική αποτυχία» να προστατεύσει τους αθλητές και ότι χρειάστηκαν δεκαετίες για να αποζημιωθούν οι οικογένειες των θυμάτων.
«Ντρέπομαι. Ως αρχηγός του κράτους και στο όνομα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας ζητώ συγχώρεση για την ανεπαρκή προστασία των αθλητών, για την ανεπαρκή επίλυση αυτού του ζητήματος» είπε ο γερμανός πρόεδρος ενώπιον των Ισραηλινών. «Φέρουμε ευθύνη ως οικοδεσπότες επειδή δεν αποτρέψαμε αυτό που θα έπρεπε να είχαμε αποτρέψει».
Ετσι, έπειτα από μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις, έληξε μία θλιβερή υπόθεση: το γερμανικό κράτος προσφέρθηκε να πληρώσει στους συγγενείς και στους κληρονόμους των αθλητών που σκοτώθηκαν το 1972 28 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα 22 εκατ. ευρώ προέρχονται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, τα 5,5 εκατ. ευρώ από το κρατίδιο της Βαυαρίας, ενώ ο Δήμος Μονάχου επωμίστηκε αποζημίωση ύψους 500.000 ευρώ.
Αναφερόμενος στο παρελθόν και με πληροφορίες προερχόμενες από τη Μοσάντ, ο Βαλεντίνο ανέφερε ότι «πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου οι γερμανικές αρχές είχαν λάβει προειδοποιήσεις των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών για το ενδεχόμενο επίθεσης, όμως τις αγνόησαν». Και ότι «μόλις εξεδηλώθη η επίθεση αρνήθηκαν οποιαδήποτε προσφορά βοήθειας από το Τελ Αβίβ, το οποίο είχε στείλει ειδική ομάδα απελευθέρωσης ομήρων».
Ενας πρώην επικεφαλής της Μοσάντ, ο Ζβι Ζαμίρ, ο οποίος «είχε προσωπική γνώση του δράματος», συνομίλησε με τον Ιταλό. Του είπε ότι οι ισραηλινές προτάσεις απορρίφθηκαν από τους Γερμανούς και ότι στον διάδρομο του αεροδρομίου οι αστυνομικές μονάδες της Βαυαρίας ήταν ανεπαρκώς εξοπλισμένες. Η ιστορία δεν τελείωσε όμως εκεί. Ο Βαλεντίνο έγραψε ότι τρεις μήνες αργότερα «η προσβολή προστέθηκε στη συμφορά, όταν έγινε αεροπειρατεία ενός αεροπλάνου της Lufthansa από άλλη παλαιστινιακή ομάδα και η Γερμανία απελευθέρωσε τους τρεις τρομοκράτες του Μονάχου οι οποίοι πέταξαν στην Τρίπολη και έγιναν δεκτοί σαν ήρωες από τον Καντάφι».
Κατόπιν και μέχρι το τωρινό deal της αποζημίωσης η γερμανική γραφειοκρατία δεν ικανοποίησε τα αιτήματα των συγγενών των ισραηλινών θυμάτων, ούτε παραιτήθηκε κανείς από το γερμανικό πολιτικό προσωπικό. Η τάξη αποκαταστάθηκε τώρα, επί ημερών Σταϊνμάιερ.