Εντάξει, όχι, δεν θα διαβάσετε και 1.000 λέξεις, αλλά αρκετές για να σας σκαλίσουν τη μνήμη. Στο θέμα μας, λοιπόν, προφανώς η λίστα του Autocar περιελάμβανε τα αυτοκίνητα εκείνα που ήταν ενδιαφέροντα για οδήγηση. Επίσης προφανώς, το έτος 2000 υπήρξαν πολλά άλλα σημαντικά αυτοκίνητα. Βασικά αυτά τα οποία αποτελούν το ψωμί των εταιρειών αυτοκινήτου, τα μαζικά, τα εμπορικά και τα όποια best sellers της χρονιάς, εκείνα δηλαδή που κινούν το μεγαλύτερο μέρος της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Εδώ, όμως, στο εξώφυλλο της χρονιάς με τα λεγόμενα «driver’s cars», το ζητούμενο ήταν τα αυτοκίνητα επιδόσεων – είτε αφορούσαν supercars είτε hot hatch της διπλανής πόρτας. Αλλωστε αυτές οι ετήσιες ετυμηγορίες ανέκαθεν ενδιέφεραν περισσότερο τους ενθουσιώδεις πελάτες και κέρδιζαν τις καρδιές των οδηγών.
Οπως προαναφέρθηκε, η σχετική λίστα περιελάμβανε 15 αυτοκίνητα. Ενδεικτικά, μεταξύ αυτών υπάρχει η αφρόκρεμα της χρονιάς με τα νέα τότε Ferrari και Porsche της εποχής, το 360 Modena και το 911 Turbo, αντίστοιχα. Επίσης, ένα δείγμα των αμερικανικών muscle cars, το Dodge Viper, εκείνο το επαναστατικό, χωρίς καν πόρτες, Lotus 340R, το εξωπραγματικό και τελείως υπερβατικής κατηγορίας Porsche GT1 καθώς και μια πληθώρα σχετικά προσιτών αυτοκινήτων.
Τα τελευταία ήταν που έκαναν και τη διαφορά. Γιατί είτε μιλάς για ένα Audi S3 (φάτσα-κάρτα στο εξώφυλλο) είτε για ένα «ταπεινό» Leon είτε για εκείνο το μικρό Clio 172 είτε για το συγκλονιστικό Mitsubishi Lancer Evo Tommi Makinen ή για το υπέροχο Impreza GT, όλα αυτά, και μερικά ακόμα που βλέπετε, ήταν περιπτώσεις που μπορούσες να ονειρεύεσαι ότι με μπόλικη οικονομία και αρκετή δουλειά υπήρχε πιθανότητα να αποκτήσεις.
Στην ουσία υπήρχε μια μεγάλη λίστα από αυτοκίνητα που μπορούσε ο μέσος Βρετανός να αγοράσει. Ως γνωστόν και όπως αποδείχθηκε από αυτά που κυκλοφόρησαν στην ημεδαπή, κάποια από αυτά και ο μέσος Ελληνας.
Bλέποντας αυτή την αναμνηστική φωτογραφία, η προηγούμενη παράγραφος συνιστά και τη μεγάλη αλλαγή που έχει επέλθει στην κατηγορία. Σήμερα η πλειονότητα των αυτοκινήτων αυτών έχει εκλείψει, για διάφορους λόγους που είναι γνωστοί και δεν είναι της παρούσης.
Ελάχιστοι εκπρόσωποι έχουν παραμείνει, κυρίως από τις ιαπωνικές και κορεατικές ακτές, ενώ άλλα, πολύ ενδιαφέροντα, από οδηγικής απόψεως, αυτοκίνητα έχουν εκτοξευτεί τιμολογιακά σε επίπεδα που κάποτε κοστολογούνταν τα supercars. Παράδειγμα: θυμάμαι ακόμα εκείνο το καινούργιο BMW M3 (Ε46) που έλαμπε κάτω από τα φώτα του Σαλονιού που είχε γίνει τότε στο Αεροδρόμιο του Ελληνικού, με τιμή γύρω στα €76.000.
Ε, σήμερα, σχεδόν 25 χρόνια μετά, η τιμή είναι περίπου διπλάσια για τον διάδοχό του, το Μ4 – κάποια €131.500. Το ίδιο έχει συμβεί σε όλη την κλίμακα τιμών, σε όλες τις εταιρείες, από αυτοκίνητα πόλης, μέχρι εξωτικά. Τα τελευταία, δε, κυριολεκτικά απευθύνονται σε εξαιρετικά ελάχιστους ανθρώπους.
Χάθηκε δηλαδή η μεγάλη ποικιλία επιλογής σε γρήγορα, με προσωπικότητα, αυτοκίνητα της διπλανής πόρτας. Κάποια από αυτά κυκλοφορούν πλέον ως μεταχειρισμένα. Αλλά είναι ήδη πολύ παλιά. Και όποια έχουν καταφέρει να διασωθούν σε πολύ καλή κατάσταση, αγγίζουν πλέον τις τιμές του συλλεκτικού.
Τελοσπάντων, η φωτογραφία ενδείκνυται για ρομαντισμό. Αλήθεια, ποιο θα διαλέγατε εσείς από όλα αυτά;