Μερικές απολαυστικές αυτοβιογραφίες διασημοτήτων

Οταν τα απομνημονεύματα του πρίγκιπα Χάρι με τον τίτλο «Spare» εμφανίστηκαν στις λίστες των μπεστ-σέλερ τον περασμένο Ιανουάριο, τα ΜΜΕ έπεσαν επάνω τους σκαλίζοντας κάθε αποκάλυψη που έκανε το βιβλίο. Το «Spare» πούλησε 3,2 εκατ. αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα που βρέθηκε στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Πέτυχε τον σκοπό του και με το παραπάνω.

Δεν είναι, παρ’ όλα αυτά, όπως γράφει η Αλι Τζόουνς στο Atlantic, ούτε το καλύτερο ούτε το πιο αποκαλυπτικό βιβλίο του είδους. Η ίδια παραθέτει κάποιες αυτοβιογραφίες διασήμων τις οποίες θεωρεί κορυφαίες: «Είναι αποκαλυπτικοί αλλά έχουν και συναρπαστικές αφηγηματικές μεθόδους. Υπάρχει κουτσομπολιό, αλλά ποτέ δεν φαίνεται άσκοπο. Και, το πιο σημαντικό, είτε συμμετείχε ένας συν-συγγραφέας είτε όχι, σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι η ιστορία λέγεται με τη φωνή του συγγραφέα».

«Open Book», της Τζέσικα Σίμπσον

Τα απομνημονεύματα της Τζέσικα Σίμπσον μπήκαν αμέσως στη λίστα με τα μπεστ-σέλερ των New York Times όταν δημοσιεύτηκαν, το 2020. Το βιβλίο είναι καταιγιστικά ειλικρινές και εξαιρετικά αστείο. Οι αναγνώστες θα ανακαλύψουν ότι, παρά το γεγονός ότι η Σίμπσον δούλεψε με έναν συν-συγγραφέα (τον διάσημο Κέβιν Καρ Ο’Λίρι), κάθε λέξη ακούγεται απόλυτα προσωπική, είτε γράφει για το πώς έπινε βότκα στις 7 το πρωί, καθότι αλκοολική, είτε για το ειδύλλιό της με τον Τζον Μάγερ είτε για τη σχέση της με τον Ιησού.

Ακόμη και άτομα που έχουν ξεχάσει το τηλεοπτικό ριάλιτι της Σίμπσον «Newlyweds» ή την καριέρα της στην ποπ μουσική, θα απολαύσουν τη γενική νοσταλγία της δεκαετίας του 2000 που ξεπηδά από το βιβλίο: κόκκινα χαλιά στα βραβεία του MTV, αγορίστικα συγκροτήματα, κορίτσια με κοντά μπλουζάκια. Αλλά το πραγματικό κατόρθωμα της Σίμπσον είναι το πώς περιγράφει το απόγειο της φήμης της με τόσο ζωηρές (και μερικές φορές ανησυχητικές) λεπτομέρειες, που οι αναγνώστες αναγκάζονται να αναλογιστούν πώς αντιμετώπιζε το κοινό τους νεαρούς ερμηνευτές εκείνη την εποχή και, ιδίως, πώς τους φερόταν.

«The Meaning of Mariah Carey», της Μαράια Κάρεϊ

Η χαρά των πολυαναμενόμενων απομνημονευμάτων της Κάρεϊ βρίσκεται στις λεπτομέρειες: σε κάθε ιστορία θυμάται ακριβώς τι φορούσε, πώς έφτιαχνε τα μαλλιά της, ποιος ράπερ ή παίκτης του μπέιζμπολ την κοίταξε από την άλλη άκρη του δωματίου και πώς… Επίσης, δεν παραλείπει να γίνει μνησίκακη: η Τζένιφερ Λόπεζ αναφέρεται στο βιβλίο ως «μια γυναίκα διασκεδαστής, την οποία δεν ξέρω», απηχώντας μια συνέντευξή της στις αρχές του 2000 κατά την οποία η Κάρεϊ, όταν ρωτήθηκε για τη Λόπεζ, είχε πει: «Εγώ δεν την ξέρω».

Αλλά το βιβλίο, που γράφτηκε από κοινού με τη Μικαέλα Αντζελα Ντέιβις, πηγαίνει πολύ πέρα από όλα αυτά, καλύπτει την ταραγμένη παιδική της ηλικία, τον τρομακτικό πρώτο γάμο της με τον μουσικό Τόμι Μότολα και τους μετέπειτα αγώνες της για την ψυχική της υγεία. Οταν περιγράφει αυτές τις στιγμές της ζωής της είναι εκπληκτικά ευάλωτη και σπανίως αμυντική. Αλλά πάντα βρίσκει χρόνο για αστεία και για λίγο ρομαντισμό: τα σημεία που αναφέρονται στη βραχύβια αλλά παραμυθένια σχέση της με τον Ντέρεκ Τζέτερ είναι πολύ όμορφα.

«Taste: My Life Through Food», του Στάνλεϊ Τούτσι

Κατά τη συγγραφή των απομνημονευμάτων τους οι διάσημοι μερικές φορές βρίσκουν χρήσιμο να οργανώσουν την ιστορία της ζωής τους γύρω από ένα θέμα. Ο Τούτσι το κάνει αυτό στο «Taste», που περιστρέφεται γύρω από την αγάπη του για τη μαγειρική και το φαγητό. Ξεκινά αφηγούμενος την ιταλοαμερικανική ανατροφή του στο Γουέστσεστερ της Νέας Υόρκης και συνεχίζει αφηγούμενος τις γαστρονομικές του περιπέτειες στο εξωτερικό. Ολα αυτά αντιπαρατίθενται με οικογενειακές συνταγές, όπως η σάλτσα ντομάτας της γιαγιάς του.

Ο Τούτσι γράφει τολμηρά, αναφερόμενος στην εποχή που δοκίμασε ένα «αηδιαστικό λουκάνικο» με τη Μέριλ Στριπ σε μια περιοδεία στη Γαλλία και στην περίσταση που οδήγησε στη γνωριμία με τη σύζυγό του, Φελίσιτι Μπλαντ. Οι δυο τους συναντήθηκαν στον γάμο της αδερφής της, Εμιλι Μπλαντ, με τον Τζον Κρασίνσκι, ο οποίος «έγινε στη λίμνη Κόμο, σε ένα πανέμορφο σπίτι που ανήκει σε έναν φίλο του ερωτευμένου ζευγαριού, του οποίου το όνομα ομοιοκαταληκτεί με του Τζορτζ Κλούνεϊ».

Το αποτέλεσμα είναι μια εσωτερική ματιά στη συχνά γοητευτική ζωή ενός επιτυχημένου ηθοποιού, η οποία δεν φαίνεται τόσο ανειλικρινής ή απρόσιτη. Οι θαυμαστές των βίντεο μαγειρικής του Τούτσι στο Instagram θα νιώθουν σαν να διαβάζουν ένα σημείωμα ενός φίλου.

«Inside Out», της Ντέμι Μουρ

Οταν, το 2019, η Μουρ δημοσίευσε το «Inside Out», όπου εξιστόρησε, μεταξύ πολλών άλλων, το διαζύγιό της με τον Αστον Κούτσερ, εκείνος απάντησε με ένα tweet που αναφερόταν στη νέα του σύζυγο. Ισως ντρεπόταν: η Μουρ ισχυρίζεται πως όσο ήταν μαζί, η στάση του Κούτσερ απέναντι στη νηφαλιότητά της την έκανε να αρχίσει να πίνει ξανά μετά από σχεδόν 20 χρόνια, και ότι την απάτησε πολλές φορές. Αλλά το υλικό σχετικά με τον Κούτσερ είναι μόνο ένα μέρος της αυτοβιογραφίας.

Η Μουρ την έγραψε από κοινού με την Αριελ Λέβι του New Yorker, η οποία δημοσίευσε τα δικά της πολύ ενδιαφέροντα απομνημονεύματα, «The Rules Do Not Apply», το 2017. Το «Inside Out» παρακολουθεί την καταστροφική χαοτική παιδική ηλικία της Μουρ, τον γάμο της με τον Μπρους Γουίλις, την επώδυνη αποβολή στα 42 της και τα γεγονότα στα 50ά γενέθλιά της, που την οδήγησαν τελικά σε αναζήτηση επαγγελματικής βοήθειας. Η γραφή είναι ανεπιφύλακτη, απλή και αξέχαστη.

«Greenlights», του Μάθιου ΜακΚόναχι

Το βιβλίο γράφτηκε από τον ΜακΚόναχι σε μόλις 52 μέρες, κατά τις οποίες έμεινε μόνος σε μια καμπίνα στην έρημο, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Ο ηθοποιός λέει ότι άντλησε υλικό από τα 35 ημερολόγιά του για να συντάξει ένα αρχείο με «τα πρώτα 50 χρόνια της ζωής μου, το βιογραφικό μου μέχρι τώρα στον δρόμο προς την επιτυχία». Στο επίκεντρο βρίσκονται τα σκληρά παιδικά του χρόνια στο Τέξας και η σχέση του με τη σύζυγό του Καμίλα Αλβες ΜακΚόναχι και τα παιδιά τους.

Το αποκορύφωμα του κειμένου, ωστόσο, είναι η άπλετη χρήση αφορισμών από τον ΜακΚόναχι. Κάποιοι είναι δικοί του, άλλους τους έκλεψε. Πολλοί από αυτούς είναι χειρόγραφοι και αναπαράγονται έτσι στις σελίδες. Τους αποκαλεί «αυτοκόλλητα παρμπρίζ» και είναι, για παράδειγμα, φράσεις όπως: «Η αλήθεια είναι σαν ένα χαλαπένιο: όσο πιο κοντά στη ρίζα, τόσο πιο καυτερό». Οπως το ίδιο το βιβλίο, οι αφορισμοί του είναι απολαυστικοί. Λίγο ανόητοι ίσως, αλλά και αποκαλυπτικοί, με έναν δικό τους τρόπο.