Μάθε, παιδί μου, πώς ήταν κάποτε τα τηλέφωνα με καντράν

Ολα ήταν έτοιμα για τη διαδραστική ξενάγηση «Mystery Museum-Παιχνίδια Μυστηρίου» στο Μουσείο Τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ στην Κάτω Κηφισιά το πρωί της Κυριακής 25 Νοεμβρίου. Τα παιδιά, ηλικίας 8 – 12 ετών, χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες και ακολούθησαν από μία υπεύθυνη του συγκεκριμένου προγράμματος, που τα οδήγησε στα ενδιαφέροντα εκθέματα. Κάποια από αυτά, δείχνουν το μέλλον των νέων τεχνολογιών, κάποια άλλα φαντάζουν προϊστορικά στα αθώα παιδικά μάτια.

Οπως για παράδειγμα, το τηλέφωνο με ακουστικό, καλώδιο και καντράν που κυριαρχούσε στις επικοινωνίες μας πολύ προτού κάνουν επέλαση οι ασύρματες συσκευές με τα κουμπάκια, και φυσικά, τα smartphones και οι οθόνες αφής.

«Ξέρετε πώς επικοινωνούσαν οι άνθρωποι προτού βγουν τα κινητά τηλέφωνα και το Ιντερνετ; Ξέρετε τι είναι αυτά εδώ μπροστά σας;» ρώτησε τα παιδιά μία από τις υπεύθυνες του προγράμματος, δείχνοντάς τους τρεις συσκευές τηλεφώνου με ακουστικό, καλώδιο και καντράν. «Η γιαγιά μου έχει ένα τέτοιο τηλέφωνο!» αναφώνησε ένα αγοράκι, και οι υπόλοιποι ενήλικοι που δεν βρισκόμαστε στην ηλικία της γιαγιάς του αλλά έχουμε περάσει αμέτρητες ώρες κρεμασμένοι από ένα τέτοιο ακουστικό, βάλαμε τα γέλια – ίσως για να μην βάλουμε τα κλάματα για τον χρόνο που περνά αδυσώπητα.

Ακολούθησε ένα εξίσου αστείο και διασκεδαστικό στιγμιότυπο με τους μικρούς εξερευνητές των τηλεπικοινωνιών να προσπαθούν να καταλάβουν πώς μπορούν να πάρουν το μηδέν και άλλα νούμερα με το καντράν, καθώς δεν έβλεπαν κανένα κατάλληλο κουμπί, ούτε φυσικά κάποιο βοηθητικό εικονίδιο.

Τελικά, τους βοήθησαν οι «μεγάλοι», που εκείνη την κρίσιμη στιγμή ένιωθαν πολύ μεγαλύτεροι. Τα παιδιά βρήκαν πολύ διασκεδαστικό το να βάζουν τα δαχτυλάκια τους μέσα στους κύκλους με τα αντίστοιχα νούμερα και να κάνουν ότι παίρνουν τηλέφωνο, όπως η γιαγιά τους.

Το πραγματικά ιδιαίτερο και γοητευτικό σε αυτό το Μουσείο είναι ότι δεν υπάρχει πουθενά η απαγορευτική επιγραφή «Μην αγγίζετε». Είναι ένας πολύ φιλόξενος και διαδραστικός χώρος, που επιτρέπει στους επισκέπτες όχι μόνο να θαυμάσουν, αλλά και να αγγίξουν και να επεξεργαστούν-φυσικά πάντα με προσοχή και αγάπη- τα εκθέματα. Αλλωστε, τι μουσείο αφιερωμένο στις τηλεπικοινωνίες που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά θα ήταν, αν τους κρατούσε σε κλινική απόσταση από όσα έχει να τους δείξει;

Και κάπως έτσι, οι ενθουσιώδεις μικροί επισκέπτες βρέθηκαν μπροστά στο θαύμα του «Μεταλλάκτη», του χειροκίνητου τηλεφωνικού κέντρου που έφερνε τους ανθρώπους πιο κοντά σε περασμένες δεκαετίες στην Ελλάδα. Εκεί κάθονταν οι τηλεφωνήτριες -επάγγελμα αυστηρώς για γυναίκες-, φορώντας τις ειδικές στολές και τα ακουστικά τους.

Με δύο διαφορετικά βύσματα ανά χείρας που τα συνέδεε στην κατάλληλη υποδοχή προκειμένου να μιλήσουν άνθρωποι που ζούσαν σε διαφορετικές περιοχές και πόλεις, η τηλεφωνήτρια είχε το αδιάκριτο δικαίωμα να ρωτά εκείνον που έκανε την κλήση, πόση ακριβώς ώρα σκόπευε να μιλήσει με τον συνομιλητή του. Κατόπιν, η ίδια κρατούσε χρόνο και αναγκαστικά τους διέκοπτε όταν περνούσε η ώρα.

Στην εποχή των πακέτων «απεριόριστου χρόνου ομιλίας», τέτοιου είδους πληροφορίες και αφηγήσεις, δεν αφήνουν μόνο τους μικρούς, αλλά και τους μεγάλους με ανοικτό το στόμα.

Ακολούθησε ένα εντυπωσιακό άλμα στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, με κάθε παιδί να φορά εικονικά τη στολή και τον εξοπλισμό ενός εναερίτη και να βγάζει τη δική του selfie στον ΑR φωτογραφικό θάλαμο.

Και αμέσως μετά, μία συναρπαστική βουτιά στο παρελθόν. Μέσα από καλοφτιαγμένες αναπαραστάσεις, τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να μάθουν για το πώς οι άνθρωποι άλλων εποχών και άλλων αιώνων κατάφερναν να επικοινωνήσουν, αλλά και να ενημερωθούν για πολύ σημαντικά γεγονότα, όταν τα μέσα ήταν ελάχιστα, όμως τα αναπλήρωνε η φαντασία.

Από τους αναμμένους πυρσούς στην Αρχαία Ελλάδα, που με τους κατάλληλους συνδυασμούς αντιστοιχούσαν σε συγκεκριμένα γράμματα, μέχρι στα σήματα Μορς, τα πρώτα τηλεγραφήματα, και φυσικά, τον Γκράχαμ Μπελ και την εφεύρεση του τηλεφώνου, που άλλαξε μια για πάντα την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων.

Την ίδια ώρα, οι συνοδοί/γονείς των παιδιών, είχαν την ευκαιρία να κατεβάσουν τη νέα AR εφαρμογή του Μουσείου και να πραγματοποιήσουν μία ψηφιακή διαδραστική ξενάγηση με τα κινητά τους τηλέφωνα ή τα tablets του Μουσείου.

Κατά τη διάρκεια αυτής της αναλυτικής παρουσίασης, τα παιδιά είχαν τη δυνατότητα να λύσουν γρίφους, να δουν πόσο διαδραστικά λειτουργούν πολλά από τα εκθέματα, και ειλικρινά, δεν τα είδα ούτε για μία στιγμή να δείχνουν βαριεστημένα με όσα έβλεπαν και άκουγαν. Ισως γιατί τα παιδιά, πολύ πιο ουσιαστικά από τους μεγάλους, έχουν την επικοινωνία στο αίμα τους. Ακόμη κι αν βρεθούν μπροστά σε ένα προϊστορικό κατακόκκινο τηλέφωνο με ακουστικό, καντράν, και υποδοχή για κέρματα. Μία «κόκκινη Tamura» από τη μακρινή δεκαετία του ’70, που μέσα της έπρεπε να ρίξεις 10 δραχμές για να επικοινωνήσεις με τον έξω κόσμο.