Μέχρι πρότινος, όταν ο Φ. Μάρεϊ Εϊμπραχαμ περπατούσε στους δρόμους του Μανχάταν, όπου ζει μόνιμα από το 1965, ήταν πιθανό να τον αναγνωρίσουν οι περαστικοί χάρη στον ρόλο του εμπόρου ναρκωτικών Ομάρ Σουάρεζ στον «Σημαδεμένο» (1983) του Μπράιαν ντε Πάλμα, του συνθέτη Αντόνιο Σαλιέρι στο «Αμαντέους» (1984) του Μίλος Φόρμαν ή του Μπερνάντο Γκουί στο «Ονομα του Ρόδου» (1986) του Ζαν Ζακ Ανό, αλλά και παλιότερους ρόλους του σε εξίσου σπουδαίες ταινίες, όπως το «Σέρπικο» (1973) του Σίντνεϊ Λούμετ και το «Ολοι οι Ανθρωποι του Προέδρου» (1976) του Αλαν Πάκουλα.
Τώρα, όμως, δεν είναι ασυνήθιστο να του φωνάξουν στον δρόμο «Είναι πέος, όχι ηλιοβασίλεμα!», κάτι που μπορεί να ταράξει κάπως τον τυχαίο περαστικό, αν και ο πιο συνηθισμένος χαιρετισμός είναι πάντα «Αγαπάμε το “White Lotus”»· γιατί ο Εϊμπραχαμ πρωταγωνιστεί εφέτος στη δεύτερη σεζόν της σειράς του ΗΒΟ «The White Lotus», η οποία στριμάρεται από το Vodafone TV.
Η σειρά του Μάικ Γουάιτ περιγράφει τις σχέσεις μιας ομάδας αμερικανών τουριστών με τους υπαλλήλους του πολυτελούς resort της αλυσίδας «White Lotus», με φόντο αυτή τη φορά τον παράδεισο της Ταορμίνα, στη Σικελία – μετά τη Χαβάη της πρώτης σεζόν. Δεν είναι απλά μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές της πλατφόρμας, αλλά ίσως και αυτή που έκανε τον μεγαλύτερο ντόρο μόλις άρχισε να προβάλλεται, γράφει στην Telegraph η Τζέσαμι Κάλκιν.
Καυτή, φανταχτερή, εξαιρετικά λαμπερή, η σειρά αναδεικνύεται κυρίως χάρη στον Μάρεϊ Εϊμπραχαμ, ο οποίος υποδύεται τον Μπερτ ντι Γκράσο, έναν ελαφρώς χαλαρών ηθών, ακατάλληλο για τις περιστάσεις αλλά παραδόξως ελκυστικό παππού· ο Μπερτ επισκέπτεται τα πάτρια εδάφη μαζί με τον γιο του Ντόμινικ ντι Γκράσο (Μάικλ Ιμπεριόλι), έναν εξαρτημένο από το σεξ παραγωγό του Χόλιγουντ, και τον αθώο εγγονό του Αλμπι (Ανταμ ντι Μάρκο). (Το «ηλιοβασίλεμα» είναι μια από τις ατάκες του Μπερτ, καθώς τονίζει ότι το αρσενικό μέλος ποτέ δεν έχει θεωρηθεί αντικείμενο ομορφιάς…)
Βραβευμένος με Οσκαρ και Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου (για τον ρόλο του Σαλιέρι στο «Αμαντέους»), ο Φ. Μάρεϊ Εϊμπραχαμ λατρεύεται από το κοινό, τόσο για τους σαιξπηρικούς και άλλους ρόλους του κλασικού θεάτρου όσο και για τους ρόλους του σε ταινίες ξεχωριστών σκηνοθετών, όπως ο Γουές Αντερσον, ο Γκας Βαν Σαντ και οι αδελφοί Κοέν.
Μιλώντας στην Τζέσαμι Κάλκιν της Telegraph με αφορμή την προβολή της δεύτερης σεζόν, είπε πως είδε το φινάλε του «The White Lotus» μόλις ένα βράδυ πριν από την προβολή του: «Για πρώτη φορά! Παρεμπιπτόντως, δεν είχα ιδέα τι θα γινόταν και με πόνεσε! Ο παλιός καλός Μάικ μάς κορόιδεψε, μωρό μου, πραγματικά το έκανε. Και ελπίζω ότι η οικογένειά μου θα κληθεί και πάλι για την επόμενη σεζόν».
Μάλιστα, δέκα λεπτά πριν από την τηλεφωνική συνέντευξη, ο Εϊμπραχαμ είχε μάθει ότι είναι υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα, για τον ρόλο του Μπερτ. «Λοιπόν, επιτρέψτε μου να σας πω…», λέει, «το “White Lotus” ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες σε ολόκληρη την καριέρα μου. Πρώτα από όλα, ήταν πολύ καλοί άνθρωποι –μιλάω για το συνεργείο και τους ηθοποιούς– και όλοι τα πήγαμε καλά. Και αυτό, λυπάμαι που το λέω, δεν συμβαίνει τόσο συχνά».
»Νομίζω ότι αυτό το αίσθημα της συνεργασίας περνάει μέσα από την κάμερα. Ηταν ένα γύρισμα τεσσάρων μηνών σε ένα από τα πιο ωραία μέρη που έχω δουλέψει ποτέ, Αυτές οι εικόνες που βλέπετε είναι αληθινές, το μέρος είναι πραγματικά έτσι. Στα ρεπό μας είχαμε να εξερευνήσουμε αυτό το υπέροχο νησί. Και πραγματικά, μισούσα το αντίο στο τέλος. Είμαι συναισθηματικός, όσες φορές κι αν το έχω κάνει» λέει ο σπουδαίος αμερικανός ηθοποιός.
Τι γνώμη έχει για τον Μπερτ; «Είμαι μισός Σύρος, μισός Ιταλός. Με τέτοιους ανθρώπους μεγάλωσα. Δεν ήταν δύσκολο να τον προσεγγίσω. Βλέπω το χιούμορ και την αθωότητά του. Νομίζω ότι ο Μπερτ ήταν καλός άνθρωπος. Αλλά ο τύπος είναι τόσο βλάκας!».
Ο Εϊμπραχαμ πέρασε πολύ χρόνο κάνοντας πρόβες με τον Ιμπεριόλι και τον Ντι Μάρκο, αν και ο Γουάιτ ενθάρρυνε επίσης τον αυτοσχεδιασμό: «Σε εκείνη τη σεκάνς στο ωραίο ελληνικό θέατρο, όπου ο Μπερτ δεν μπορεί να σταματήσει να λέει τη λέξη “βιασμός” [για τη Δήμητρα και τον Αδη], οι ατάκες ήταν αυτοσχεδιασμός. Είναι αστείο, αλλά σε κάνει να ανατριχιάζεις» λέει αναφερόμενος στην Αρπαγή της Περσεφόνης.
Πράγματι, το «White Lotus» είναι μια μαύρη κωμωδία με πολύ ανατριχιαστικό υλικό, που αντισταθμίζεται από τα όμορφα πανοραμικά πλάνα και τα κοντινά πλάνα απίστευτης τέχνης, γράφει στην Telegraph η Τζέσαμι Κάλκιν. Αλλά επίσης η σειρά είναι πολύ αστεία, το σενάριό της ήταν αυτό που παρέσυρε τον Εϊμπραχαμ: «Δεν έχεις συχνά κάτι τόσο καλό. Και δεν υπάρχει τίποτα σαν το να διαβάζεις ένα ολοκαίνουργιο έργο για να δεις αν είναι ελκυστικό. Αλλά ένα σενάριο όπως αυτό του “White Lotus” σε κακομαθαίνει, γι’ αυτό επιστρέφω στα κλασικά. Λατρεύω τα κλασικά. Στο θέατρο ζω πραγματικά».
Ο αμερικανός ηθοποιός είναι παθιασμένος με το θέατρο. Ασκείται καθημερινά με ένα ποδήλατο γυμναστικής, αλλά διανοητικά προπονείται απαγγέλλοντας σονέτα. Εχει μεγάλη θεατρική καριέρα –έχει παίξει Σαίξπηρ, Μπέκετ, Πίντερ, Τσέχοφ–, αν και η υποκριτική δεν ήταν στα γονίδιά του. «Ημασταν εργάτες, οι δικοί μου ήταν ανθρακωρύχοι και χαλυβουργοί» λέει. Ο πατέρας του ήταν μηχανικός. Ο Εϊμπραχαμ επέλεξε ένα μάθημα λόγου και θεάτρου, απλώς επειδή του φαινόταν εύκολο· ήθελε να τελειώσει το γυμνάσιο και να φύγει από το Ελ Πάσο.
Κέρδισε μια υποτροφία για το κολέγιο και ακολούθησαν μικροί ρόλοι στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 εμφανίστηκε σε πολλές εμβληματικές ταινίες, αλλά το Οσκαρ τού το έφερε ο ρόλος του Σαλιέρι στο «Αμαντέους». Τι επίδραση είχε στη ζωή του; «Το διαμέρισμα που μένω είναι ένα από τα πιο ωραία διαμερίσματα στο κάτω Μανχάταν. Μετά δεν δυσκολεύτηκα πια να βρω δουλειά. Αυτή είναι η αξία ενός Οσκαρ. Ανυπομονώ για το επόμενο», απαντά γελώντας.
Υπήρξαν, όμως, και κάποια αρνητικά. Υπήρξε μια εποχή που είχε γίνει κάπως απαιτητικός, λέει. «Δεν πίστευα ότι ήμουν δύσκολος, αλλά επέμενα οι άνθρωποι να είναι προετοιμασμένοι. Και αυτό μπορούσε τους ενοχλήσει με λάθος τρόπο. Οταν κερδίζεις ένα σημαντικό βραβείο, όπως ένα Οσκαρ ή μια Χρυσή Σφαίρα, οι άνθρωποι νομίζουν ότι ξέρεις τι κάνεις και φοβούνται να σου κάνουν παρατηρήσεις. Αρχίζεις, λοιπόν, να νομίζεις ότι ξέρεις τα πάντα και, παρεμπιπτόντως, κάτι τέτοιο συνέβη. Αυτό που χρειάζεσαι είναι ένας τρελός, όπως ο τρελός (γελωτοποιός) του Βασιλιά Ληρ, να σε χλευάσει κατάμουτρα όταν φέρεσαι σαν βλάκας», παρατηρεί.
Στις αρχές της καριέρας του, για μεγάλες περιόδους, αναγκάστηκε να δουλεύει ως σερβιτόρος: «Δεν ήμουν πολύ καλός σερβιτόρος, αλλά ήμουν γοητευτικός και πολύ διασκεδαστικός», θυμάται. Με τη σύζυγό του, Κέιτ Χάναν, η οποία πέθανε πριν από έναν μήνα μετά από μακρά ασθένεια, ήταν παντρεμένοι 60 χρόνια και απέκτησαν δύο παιδιά. Τώρα «αναρρώνω κατά κάποιον τρόπο. Αποχαιρετούσαμε ο ένας τον άλλον για αρκετό καιρό. Δεν το κάνει πολύ πιο εύκολο, αλλά ήμουν προετοιμασμένος».
Δεν μπήκε στον πειρασμό να πάει στη Συρία για να βρει τις ρίζες του, όπως προσπάθησε να κάνει ο Μπερτ στο «White Lotus»: «Είμαστε χριστιανοί Σύροι και η Συρία δεν είναι καλό μέρος αν είσαι χριστιανός ορθόδοξος. Ετσι, έχασα την επαφή με κάποια μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μου εξαιτίας της τρομερής διαμάχης εκεί» λέει. Ωστόσο, είναι εκπρόσωπος της πολυθρησκευτικής συμμαχίας των Σύρων προσφύγων και έχει βοηθήσει να συγκεντρωθούν πάνω από 200 εκατ. δολάρια για τους πρόσφυγες «στέλνοντας κοντέινερ με είδη πρώτης ανάγκης σε ανθρώπους που ζουν σε καταυλισμούς σε όλο το Ισραήλ».
Η μητέρα του ήταν Ιταλίδα και τρέφει μεγάλη αγάπη για την Ιταλία, όπου έχει ταξιδέψει πολύ. Και για τη Σικελία. Πώς είναι η Σικελία σήμερα; «Βρέθηκα εκεί για μερικές εβδομάδες όταν έκανα μια ταινία του Γούντι Αλεν και μια οικογένεια μας προσκάλεσε στο σπίτι της· όταν ανέφερα απερίσκεπτα κάτι για τη Μαφία, όλα σταμάτησαν. Η συνομιλία σταμάτησε. Κάποιος με πήρε στην άκρη και είπε: “Δεν υπάρχει μαφία”. Είναι κάτι που δεν το συζητάς. Απλά το αφήνεις στην ησυχία του».
Στη σειρά, ο Αλμπι, ο εγγονός του Μπερτ αμφισβητεί τις ξεπερασμένες συμπεριφορές του παππού του· συμβαίνει αυτό και στην πραγματική ζωή; «Ω, ναι. Η εγγονή μου –βοήθησα στο μεγάλωμά της– θα με διορθώσει αμέσως αν χρησιμοποιήσω λάθος όρο φύλου. Με μπερδεύει γιατί δεν ξέρω ακόμα τη “γλώσσα”, προσπαθώ να θυμηθώ αλλά είναι δύσκολο» λέει.
«Και μου αρέσει να λέω αστεία. Πάντα» προσθέτει, «Υπάρχουν τόσα πολλά ανέκδοτα που δεν μπορώ πλέον να πω· δεν μιλάω για ρατσιστικά αστεία ή για σεξιστικά ανέκδοτα. Αλλά υπάρχουν ορισμένοι όροι που δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιώ πλέον. Παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχουν πια πολλά αστεία και μου λείπουν τα αστεία», σημειώνει.
Ο Φ. Μάρεϊ Εϊμπραχαμ φέρεται θερμά, σαν κάποιον που είναι απίστευτα καλή παρέα· ένας άνθρωπος που απολαμβάνει πραγματικά τη ζωή, αλλά είναι απόλυτα αφοσιωμένος στην υποκριτική του και από αυτή καθοδηγείται: «Αγαπητή μου, πρέπει να το έχεις καταλάβει, ε; Εχω ακόμα πάθος για τη δουλειά μου… Είμαι 83 ετών και δεν βλέπω κανένα τέλος».