Τα μάτια του είχαν γουρλώσει και είχαν καρφωθεί στην γκρίζα οθόνη διαβάζοντας ξανά και ξανά τα μαύρα ψηφία στην μέση της ζυγαριάς. Εκπληκτος και σοκαρισμένος, λες και ήταν ο Καραγκούνης και τον είχαν κατηγορήσει για «βουτιά» σε ντέρμπι, κοίταζε και ξανακοίταζε την ένδειξη η οποία είχε τρία, ναι τρία, καλά έβλεπε, ψηφία.
«Μα πώς; σκεφτόταν. «Πώς είναι δυνατό να έχει συμβεί αυτό; Τριψήφιος αριθμός; Σπάσαμε το ψυχολογικό όριο των 100 κιλών;» μονολογούσε κι έλεγε, μα απάντηση δεν έπαιρνε. Ενοιωσε μια σκοτοδίνη και ζόρισε το μυαλό του να του αποδείξει ότι κάτι άλλο συνέβαινε. Ισως η ζυγαριά να είχε πρόβλημα. Ναι, αυτό ήταν, βλάβη στο μηχάνημα. Τι κι αν ήταν του κουτιού, πάντα υπάρχουν 1-2 περιπτώσεις στις 1.000 (ή μήπως στις 10.000;) που κάποια προϊόντα βγαίνουν ελαττωματικά. Θα έπαιρνε τηλέφωνο το κατάστημα που το αγόρασε για άμεση αντικατάσταση.
Αλλά δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Ο εαυτός του τον ξεμπρόστιασε κατευθείαν. Η ζυγαριά, ΦΥΣΙΚΑ και δεν είχε πρόβλημα. ΦΥΣΙΚΑ και δεν ήταν ελαττωματική. Ο λόγος για τα 102 κιλά που ανέφερε η ζυγαριά ήταν ο ίδιος. Ο ίδιος και η αλόγιστη λαιμαργία του. Θυμήθηκε τις συχνές επισκέψεις του στο ψυγείο τα κρύα βράδια του χειμώνα. Εμ, έκανε και πολύ κρύο φέτος, δεν έκανε; Τότε που έκανε αγκαλίτσες πότε με τα πατατάκια, πότε με τις σοκολάτες γάλακτος και πότε με τα κρουασάν. Θυμήθηκε που τα delivery τον ήξεραν πλέον με το μικρό του όνομα κι όταν έφερναν τις παραγγελίες σπίτι του χαμογελούσαν λες κι ήταν χρόνια φίλοι. Θυμήθηκε ακόμα και το ταψί γαλακτομπούρεκο που είχε καταβροχθίσει σε μια στιγμή αδυναμίας και μάλιστα χωρίς τύψεις συνειδήσεως.
Ολα αυτά έσκασαν τώρα. Και τα έβλεπε να περνούν μπροστά στα μάτια του, σαν ετοιμοθάνατος που βλέπει την ζωή του σε ταινία. Τι θα έκανε; Ηταν ήδη τέλη Μαρτίου. Το καλοκαίρι πλησίαζε με γοργούς ρυθμούς. Πώς θα έβγαινε στην παραλία στα χάλια που ήταν; Σύρθηκε μέχρι την κουζίνα. Ένα τσουρέκι του χαμογέλασε μέσα από την συσκευασία του. Δεν έδωσε σημασία. Ξάφνου, η ματιά του έπεσε σε ένα μαγνητάκι στο ψυγείο. Από κάτω του, πάνω σε ένα φυλλάδιο, φαίνονταν η φιγούρα ενός αθλητή. Ηταν διαφημιστικό από ένα στούντιο γυμναστικής! Παραξενεύτηκε στην αρχή. Συνήθως τα φυλλάδια που μάζευε θα είχαν να κάνουν με φαγητό. Πίτσα, σουβλάκι, κανένα κεμπάπ για πιο μερακλίδικες περιστάσεις, αυτά. Αυτό εδώ από πού κι ως που; Μήπως είναι θεϊκή παρέμβαση;
Επειτα θυμήθηκε. Το φυλλάδιο το είχε πάρει πρόσφατα από ένα συμπαθητικό κορίτσι στην πλατεία προχθές. Το έβαλε στο ψυγείο, αχρείαστο να ‘ναι, είχε σκεφτεί. Μα να το, τώρα μπροστά του. Υπήρχε τελικά και θεϊκή παρέμβαση, ήταν σίγουρος. Ή τώρα ή ποτέ! Επιασε το τηλέφωνο και μπήκε κατευθείαν στο facebook. H σελίδα ξεδιπλώθηκε μπροστά του. Διεύθυνση; Πολύ ωραία, εδώ στο γήπεδο του Πανιωνίου, κοίτα να δεις ήταν και σχετικά κοντά του. Βρε, θεϊκή παρέμβαση, 100% λέμε! Τιμές; Κανονικές τού φάνηκαν. Αλλά όχι για τώρα. Για μια δύο ημέρες αργότερα. Οταν θα είχε πληρωθεί. Τώρα δεν μπορούσε. Αν τα έβαζε στην κάρτα; Αστο γιατί ήταν πιο φορτωμένη κι από αχθοφόρο στο λιμάνι. Ε, τότε πώς;
Η ματιά του, αναθαρρημένη πλέον, πέταξε στο τραπέζι. Η απάντηση βρισκόταν εκεί. Το μαγικό χαρτάκι σχεδόν του φώναξε “Εδώ είμαι! Εγώ, η λύση στο πρόβλημα σου!” Αρπαξε ένα μαχαιράκι κι άρχισε να ξύνει. Το ήξερε ήδη ότι θα κέρδιζε. Δεν ήταν απλά ότι πλέον υπήρχαν 5 φορές περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει € 100. Ήταν θεϊκή παρέμβαση!