Εχει κάποιο νόημα να ακυρώσουμε τη συνδρομή μας στο Spotify; Γενικότερα, έχει νόημα το μποϊκοτάζ κάποιας πλατφόρμας στη σημερινή αγορά; Το ερώτημα προκύπτει έπειτα από την αποχώρηση από τη συγκεκριμένη πλατφόρμα δύο καλλιτεχνών της ποπ, του Νιλ Γιάνγκ και της Τζόνι Μίτσελ, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αντιεμβολιαστικές θέσεις που ακούστηκαν μέσω του δημοφιλούς podcast «The Joe Rogan Experience». Η Corriere della Sera ασχολήθηκε με το ζήτημα παρουσιάζοντας όλο το σχετικό υλικό των ημερών από διάφορα αμερικανικά Μέσα (New York Times, The Atlantic, National Review, Politico, New Yorker, Financial Times, κ.ά.).
Το Spotify αμύνεται υποστηρίζοντας τη λογική της ελευθερίας του λόγου, έγραψαν οι Ιταλοί. Οπότε το ερώτημα είναι τι είδους κόσμο θέλουμε: με πλατφόρμες που λογοκρίνουν το περιεχόμενό τους ή με πλατφόρμες που διακινούν ελεύθερα απόψεις και ιδέες. Οι απόψεις που παρουσίασε η Corriere διαφέρουν, βέβαια: ένας γνωστός γιατρός των ΗΠΑ, ονόματι Τζέιμς Χάμπλιν, υποστήριξε την ανάγκη για μποϊκοτάζ με το (φιλελεύθερο) επιχείρημα της καταναλωτικής άμυνας: «Με το μποϊκοτάζ διορθώνουμε την αγορά». Οι συντηρητικοί τού αντιγύρισαν ότι η στάση του είναι ολοκληρωτική και ηλίθια, κάθε άλλο παρά φιλελεύθερη, επειδή «οι καλλιτεχνικές πλατφόρμες δεν είναι πολιτικοί φορείς».
Αλλοι, όπως ο Τζακ Σάφερ, υποστήριξαν ότι τα μποϊκοτάζ απλώς δεν λειτουργούν, και αυτό έχει αποδειχθεί σε πολλές περιπτώσεις, κυρίως δεξιών Μέσων όπως το Fox News. Μεγάλη ζημιά δεν έπαθαν, ενώ ο ίδιος ο Ρόγκαν, που έχει (στις ΗΠΑ) μεγαλύτερη φήμη από το Spotify όπου τώρα εργάζεται, αν υποστεί μποϊκοτάζ μπορεί κάλλιστα να αλλάξει πλατφόρμα ή να φτιάξει κάποια δική του. Οι Ιταλοί έγραψαν ότι προς το παρόν η εισηγμένη στο χρηματιστήριο εταιρεία Spotify έχει χάσει 2 δισ. δολάρια μεν, ωστόσο κατάφερε να αυξήσει τους συνδρομητές της από 144 σε 172 εκατομμύρια λόγω της πρόσληψης του Ρόγκαν.
Κάποιοι άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να κριτικάρουν τη σουηδική πλατφόρμα για τα «ψίχουλα» με τα οποία πληρώνει τους καλλιτέχνες, ενώ άλλες πλατφόρμες που κάνουν την ίδια δουλειά με αυτήν, όπως εκείνες της Amazon και της Apple, προσθέτουν κάτι παραπάνω στα «ψίχουλα» έχοντας και καλύτερο ήχο.
Το θεμελιώδες ζήτημα είναι, πάντως, η λογοκρισία. Η Corriere ανέφερε ότι ο Ρόγκαν υπερασπίζεται τον εαυτό του λέγοντας πως ό,τι πριν από έναν χρόνο ήταν παραπληροφόρηση, λόγου χάρη ότι οι εμβολιασμένοι δεν κολλάνε ούτε μεταδίδουν τον κορονοϊό, τώρα είναι παραδεκτή από όλους αλήθεια. Πέρσι οι παλτφόρμες έκοβαν όποιον το έλεγε. Σήμερα όμως άλλαξαν τα πράγματα.
Είπε, λοιπόν, ο Ρόγκαν: «Αν πέρσι λέγατε ότι δεν λειτουργούν οι υφασμάτινες μάσκες, θα σας απαγόρευαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τώρα αυτό δηλώνεται ανοιχτά και επανειλημμένα ακόμη και στο CNN. Αν λέγατε ότι ο κορονοϊός προέρχεται από εργαστήριο, πάλι θα σας πετούσαν έξω από πολλές πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τώρα αυτό βρίσκεται στο εξώφυλλο του ‘‘Newsweek’’. Ολες οι θεωρίες που κάποτε είχαν απαγορευτεί, συζητήθηκαν ανοιχτά από τους καλεσμένους μου στο podcast, οι οποίοι κατηγορούνται για επικίνδυνη παραπληροφόρηση».
Τέλος πάντων, ο Ρόγκαν ζήτησε συγγνώμη για την όλη φασαρία και διαβεβαίωσε το κοινό του ότι θα κάνει ό,τι μπορεί ώστε «να είναι πιο ισορροπημένος». Οι βρετανικοί Financial Times εξέφρασαν την πιο ενδιαφέρουσα γνώμη για αυτόν: «Είναι πιο υγιές να έχεις κάποιον σαν τον Ρόγκαν στην πλατφόρμα, πρόθυμο να συζητήσει αμφιλεγόμενες απόψεις, παρά να περιορίζεις αυτούς τους ανθρώπους [τους αντιεμβολιαστές] σε κάποια γωνιά του web όπου δεν έχουν αντίλογο». Μάλιστα ο Τζακ Σάφερ, του Politico, αν και υποστηρίζει τον εμβολιασμό και καταδικάζει την αμφισβήτησή του σαν «φρικτή», κατηγόρησε τον Νιλ Γιανγκ ότι πάσχει από «μεσσιανισμό» που δεν συμβαδίζει με τον πλουραλισμό της δημοκρατίας: «Ο δημόσιος διάλογος, με όλα του τα μειονεκτήματα, κερδίζει από την ελεύθερη ανταλλαγή αιρετικών σκέψεων, ακόμη και εκείνων των φρικτών κατά του εμβολίου που προβάλλει ο Ρόγκαν».
Η Corriere από πλευράς της έκλεισε το ζήτημα γράφοντας ότι δεν της άρεσε καν ο αποκλεισμός του Τραμπ από το Twitter, ότι η λογοκρισία είναι πάντα λάθος, ωστόσο η ανάληψη ευθύνης δεν είναι. Ετσι «το Spotify θα μπορούσε να επιλέξει να μην προωθήσει άλλο τον Ρόγκαν. Και οι καταναλωτές μπορούν να αποφασίσουν αν θα δώσουν ή δεν θα δώσουν χρήματα στην πλατφόρμα. Οι τραγουδιστές μπορούν να πάρουν τα τραγούδια τους. Τότε ο καθένας, με τη συνείδησή του, με τις αρχές του και με το πορτοφόλι του, θα αποφασίσει ελεύθερα με ποια πλευρά θα πάει».