Η Μεσακτή ήταν η ίσως η καλύτερη έκπληξη που μου επεφύλασσε η Ικαρία. Πήγαινα πρώτη φορά στο νησί και μου είχαν μιλήσει για πολλές παραλίες. Τελικά δεν είδα καμία άλλη τις 6 μέρες που έμεινα. Ένα ηλιοβασίλεμα στον Να και πολύ ήταν…
Δεν μπορώ να πω αν η Ικαρία μου ταιριάζει ή όχι. Μάλλον όχι. Και μάλλον για έναν λόγο: έχει δύσκολους και κακοτράχαλους δρόμους κι εγώ βαριέμαι να οδηγώ.
Η απόσταση από τον Αγιο Κήρυκο (λιμάνι, αεροδρόμιο) έως τον Αρμενιστή που μέναμε εμείς ήταν μιάμιση ώρα οδήγηση με στροφές πάνω στο βουνό. Εκείνη τη μιάμιση ώρα ευχήθηκα να είναι ωραίο το χωριό και να έχει ό,τι χρειαζόμαστε (παραλία, εστιατόρια, μπαρ) για να μην ξεκουνήσουμε.
Η ευχή εκπληρώθηκε, λίγο λίγο. Το δωμάτιο, ήταν υπέροχο. Μεγάλο, άνετο, με βεράντα, τέλεια θέα και δροσιά. Ηταν εξήμισι το απόγευμα. Φόρεσα μαγιό και πήγα με το αυτοκίνητο (5 λεπτά) σε μία μεγάλη παραλία που είχα δει καθώς φτάναμε στον Αρμενιστή. Ηταν η Μεσακτή.
Οι σεζλόνγκ δεν είχαν πολύ κόσμο. Παρά δίπλα, μεγάλες παρέες πάνω στην άμμο, με μουσικές και τέντες, σχημάτιζαν κύκλους και έδιναν την εντύπωση ότι βρίσκονταν από πάντα εκεί.
Κύμα, πολύ κύμα, ωραίο. Τιρκουάζ και άσπρο. Ολο αφρό. Από απόσταση ακουγόταν η μουσική του beach bar. Πήγα και πήρα ένα ποτό. Ξάπλωσα σε μια σεζόλγκ και έβλεπα τη μέρα να τελειώνει μέσα σε μεγάλα στιλπνά κύματα.
Τηλεφώνησα στον φίλο μου στο ξενοδοχείο να του πω να έρθει γιατί θα ενθουσιαζόταν. Γάβγισε στο ακουστικό, κάτι παράξενα, ότι κλειδώθηκε μέσα στο δωμάτιο και δεν μπορεί να ανοίξει, και ότι δεν πάει πουθενά και ότι θα μείνει εκεί, όμηρος του κλειραδά και… Εκλεισα το τηλέφωνο.
Αναψα τσιγάρο, άφησα το βλέμμα μου να τυλιχτεί μέσα στο κύμα, ήπια μια γουλιά από το ποτό μου και ένιωσα τον δροσερό αέρα να απομακρύνει φυσώντας όλη την ένταση μακριά. Και να ήθελα να κρατήσω την ένταση, αυτή έφευγε.
Οι σέρφερ ήδη έπαιρναν τα κύματα.