Στις μέρες μας η πιτζάμα, πέρα από το ιδανικό ρούχο για τον ύπνο, έχει γίνει και σύμβολο βαρεμάρας και έλλειψης διάθεσης. Εκφράσεις όπως «δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, είμαι με τις πιτζάμες» ή «φόρεσε κάτι καλό, μην έρθεις με τις πιτζάμες» σίγουρα τις έχουμε ξεστομίσει όλοι. Πρόσφατα διευθύντρια σε δημοτικό σχολείο στην Αγγλία έκανε παρατήρηση σε γονείς που πηγαίνουν τα παιδιά τους το πρωί στο σχολείο φορώντας πιτζάμες.
Σύμφωνα με την κ. Τσίζελνχομ, με αυτόν τον τρόπο οι γονείς λειτουργούν ως κακό πρότυπο, και τους παρότρυνε να ντύνονται με κανονικά καθημερινά ρούχα για να μεταδώσουν στα παιδιά τους το αίσθημα ευθύνης και περηφάνιας, που με τη σειρά του θα φέρει ως αποτέλεσμα καλύτερες ακαδημαϊκές επιδόσεις.
Η πιτζάμα δεν ήταν όμως πάντα συνυφασμένη με τον ύπνο ή το άραγμα στον καναπέ, αλλά υπήρξε σύμβολο γυναικείας απελευθέρωσης, πολυτέλειας και ξεγνοιασιάς. Το 1927, το διάσημο νησί Λίντο της Βενετίας, όπου κάθε χρόνο λαμβάνει χώρα το περίφημο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, κυκλοφόρησε διαφημιστική αφίσα με το σλόγκαν «Η παραλία της ηλιοφάνειας και της πιτζάμας», που απευθυνόταν σε εύπορους πελάτες οι οποίοι ήθελαν να χαλαρώσουν και να διασκεδάσουν στις αμμώδεις παραλίες και τα ακριβά ξενοδοχεία του Λίντο, φορώντας πιτζάμες.
Μια μόδα που ξεκίνησε από την πρωτοποριακή σχεδιάστρια Κοκό Σανέλ όταν η ίδια εμφανίστηκε με «πιτζάμες παραλίας» το 1918. Ενώ οι πρώτες αντρικές πιτζάμες βγήκαν το 1870, μέχρι το 1920 θεωρείτο πολύ τολμηρό για μια γυναίκα να φοράει κάθε είδους παντελόνι, και κυρίως έξω από το σπίτι, ένα ταμπού που έσπασε η Κοκό Σανέλ όταν αποφάσισε πως οι πιτζάμες είναι και κομψές και άνετες. Η επιρροή της Σανέλ στον κόσμο της μόδας ήταν τόσο μεγάλη που μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’20 όλες οι εύπορες κυρίες φορούσαν πιτζάμες στα γνωστά παραθαλάσσια θέρετρα, τις «Πιτζαμουπόλεις» όπως συνήθιζαν να τα αποκαλούν οι θαμώνες και δημοσιογράφοι της εποχής.
Το 1930, το περιοδικό Vogue διαφήμιζε στις σελίδες του τις πιτζάμες ως «μάλλινα κοστούμια για την παραλία» και το 1932 δυο γυναίκες προκάλεσαν πανικό στο Μπράιτον, όταν κυλοφόρησαν στον δρόμο φορώντας πιτζάμες και καπνίζοντας πίπες. Οι πιτζάμες μπορεί να είχαν γίνει αποδεκτές στην παραλία, αλλά το να φοράει μια γυναίκα παντελόνι στο δρόμο συνέχιζε να είναι απαγορευτικό. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η μόδα που ήθελε τις γυναίκες να τις φοράνε στην παραλία είχε ξεπεραστεί και τη θέση τους πήρε το αποκαλυπτικό μπικίνι, μια τάση που έγινε δημοφιλής πάλι λόγω της Κοκό Σανέλ. Κατάφεραν όμως, σε περίοδο πολέμου, να χαρίσουν στις γυναίκες μια αίσθηση ελευθερίας, άνεσης και τόλμης.
Υστερα από χρόνια στην αφάνεια, οι πιτζάμες επέστρεψαν το 2012-13, με σταρς και μπλόγκερς να ακολουθούν τα χνάρια της Κοκό Σανέλ. Η τάση επιστρέφει ακόμα πιο δυναμικά φέτος για τη νέα σεζόν, καθώς από γνωστές αλυσίδες μέχρι μεγάλους οίκους όλοι έχουν στις συλλογές τους από ένα ζευγάρι πιτζάμες. Ο βασικός λόγος που οι πιτζάμες συνεχίζουν να είναι στη μόδα μετά από τόσα χρόνια, είναι ότι κολακεύουν όλους τους σωματότυπους και ταιριάζουν σε όλες τις ηλικίες.
Το κόλπο βέβαια για να είναι οι πιτζάμες μια σωστή εμφάνιση εκτός σπιτιού, είναι ότι πρέπει να είναι φτιαγμένες από καλά υλικά, βαμβάκι ή μετάξι κατά προτίμηση, σε ουδέτερα χρώματα, και να συνδυάζονται με σκουλαρίκια και οπωσδήποτε τακούνια ή πέδιλα. Για ένα διαχρονικό look, μπορείτε να συνδυάσετε το παντελόνι της πιτζάμας με ένα κοντομάνικο και σανδάλια ή το πουκάμισο της πιτζάμας με ένα σκισμένο τζιν και πέδιλα και ακολουθήστε την συμβουλή της Κοκό Σανέλ: «είναι πάντα καλύτερο να είναι κάποιος ελαφρώς ατημέλητα ντυμένος».
