Οποια γυναίκα διαβάζει αυτό το κείμενο ξέρει ακριβώς για τι μιλάμε. Οι άνδρες επίσης ξέρουν, αλλά επειδή, γενικώς, σκέφτονται απλά, νομίζουν ότι οι γυναίκες είναι τρελές και κακές και γι’ αυτό δεν λένε ποτέ καλή κουβέντα για κάποια άλλη ωραιότερή τους – ή έστω το ίδιο όμορφη.
Δεν είναι όμως η κακία που προκαλεί το «θάψιμο». Είναι η αυτοκριτική… Το θέμα προφανώς έχει απασχολήσει πολλούς ψυχολόγους, πολλά χρόνια τώρα. Ερευνες επί ερευνών, λοιπόν εξηγούν το φαινόμενο ως εξής: οι γυναίκες από μικρές μαθαίνουν να κοιτάζονται στον καθρέφτη εξεταστικά. Τόσο στο πρόσωπο όσο και στο σώμα τους. Ελέγχουν, τσεκάρουν το καθετί. Κοιτάζουν κάθε λεπτομέρεια. Την πιο μικρή, την πιο καλά κρυμμένη.
Η κάθε γυναίκα έχει απόλυτη επίγνωση της παραμικρής ατέλειάς της. Συχνά ακόμη και ανύπαρκτες ατέλειες, εκείνη τις βλέπει σαν σοβαρά ελαττώματα. Ναι, αυτό είναι όσο βασανιστικό ακούγεται. Κάθε κοίταγμα του ειδώλου στον καθρέφτη, επί καθημερινής βάσης, ανάγεται σε εξονυχιστική αυτο-παρατήρηση.
Καμία αληθινή 20άχρονη δεν είναι σαν τη Τζίτζι Χαντίντ. Ή ακόμη κι αν είναι, ποτέ δεν βλέπει έτσι τον εαυτό της
Αλλά το κακό δεν σταματάει εδώ. Οι γυναίκες παρατηρούν το ίδιο εξονυχιστικά τόσο τις άλλες γυναίκες γύρω τους όσο και τις γυναίκες στα περιοδικά, στην τηλεόραση, στα ηλεκτρονικά μέσα. Κάνουν λοιπόν αυτομάτως συγκρίσεις.
Οι συγκρίσεις με τις ρετουσαρισμένες φωτογραφίες μοντέλων και καλλιτεχνών, οι οποίες πέρα από τους καλύτερους φωτογράφους και τους καλύτερους ρετουσέρ έχουν με το μέρος τους και όλη τη βιομηχανία της ομορφιάς (δωρεάν), είναι φυσικά ατυχείς.
Καμία αληθινή εικοσάχρονη δεν είναι σαν τη Τζίτζι Χαντίντ (το μοντέλο-κορίτσι της διπλανής πόρτας αυτή τη στιγμή). Ή ακόμη κι αν είναι ποτέ δεν βλέπει έτσι τον εαυτό της. Γιατί; Επειδή στις φωτογραφίες και στα βίντεο βλέπει πάντα σβησμένες τις ατέλειες της Τζίτζι Χαντίντ. Αλλά και καμία πενηντάρα δεν είναι σαν τη Τζούλιαν Μουρ (την ηθοποιό-γυναίκα της διπλανής πόρτας, όπως θεωρείται στο Χόλιγουντ). Για τους ίδιους ακριβώς λόγους με το παραπάνω νεανικό παράδειγμα. Μακιγιάζ, κατάλληλος φωτισμός, σωστές γωνίες λήψης και επαγγελματικό ρετούς, σε όλες τις ηλικίες, κάνουν θαύματα. Και οι περισσότερες γυναίκες, που παρακολουθούν το ίντερνετ και τα περιοδικά, αυτό σήμερα τον γνωρίζουν. ΠΑΡΟΛΑΥΤΑ… Oταν μια γυναίκα βλέπει στον καθρέφτη την καμπύλη της περιφέρειάς της ή τις ρυτίδες στο πρόσωπό της, ΠΑΝΤΑ θα κάνει την ατυχή σύγχυση. Και πάντα θα νιώθει υποδεέστερη.
Εκεί λοιπόν, έρχονται οι άλλες γυναίκες. Της παρέας, οι περαστικές, οποιεσδήποτε πέσουν στο βλέμμα της. Με αυτές θα συγκριθεί. Κι αν αυτές είναι ωραιότερες, ή το ίδιο ωραίες με εκείνη, δεν θα τους τη χαρίσει. Θα παρατηρήσει την ατέλεια, αυτή τη μικρή λεπτομέρεια που δεν τη βλέπει κανείς, παρά μόνο οι ίδιες, στον καθρέφτη της.
Και όταν η γυναίκα-παρατηρητής ανακαλύψει την ατέλεια στη γυναίκα-αντικείμενο παρατήρησης, φυσικά δεν θα την κρατήσει για τον εαυτό της. Θα τη διατυμπανίσει – επειδή την ανακάλυψε, και επειδή υποδεικνύοντάς την στους άλλους τους λέει, δίχως να τους το πει ευθέως, «εγώ σε αυτό το σημείο είμαι καλύτερη».
Εδώ λοιπόν έρχεται η νέα έρευνα του Κολεγίου Goldsmiths, το οποίο αποτελεί τμήμα του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Η έρευνα έχει ως θέμα τη… γυμνότητα. Το ερωτηματολόγιο μοιράστηκε σε 850 άτομα, και ανάμεσα στις ερωτήσεις που τέθηκαν ήταν και οι εξής:
- «Περνάτε χρόνο γυμνές ή χωρίς πολλά ρούχα;»
- «Οταν είστε γυμνές βρίσκεστε στον ίδιο χώρο με άλλα άτομα;»
Οι ερωτήσεις δεν περιλάμβαναν τις περιπτώσεις ερωτικής γυμνότητας. Αναφέρονταν σε γυναίκες που κάνουν σπορ και αλλάζουν όλες μαζί στα αποδυτήρια ή σε γυναίκες που κάνουν γυμνισμό.
Η έρευνα λοιπόν έδειξε, πως όταν δεν έχουμε το σώμα μας κρυμμένο και όταν ερχόμαστε σε οπτική επαφή και με άλλους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους που είναι κι εκείνοι χωρίς ρούχα, τότε αποκτούμε καλύτερη εικόνα για τον εαυτό μας, και ειδικά οι γυναίκες νιώθουμε πιο ευτυχείς.
Στο πλαίσιο της πιο πάνω έρευνας έγινε και μια γυμνή φωτογράφιση έξι γυναικών διαφόρων ηλικιών και σωματοτύπων.
Οι γυναίκες αυτές συμμετείχαν επίσης στην έρευνα. Φωτογραφήθηκαν λοιπόν γυμνές, και δήλωσαν μετά πώς αισθάνθηκαν. Ολες είπαν ότι ένιωσαν καλύτερα στη φωτογράφιση επειδή ήταν όλες μαζί. Και όλες, για τον δικό τους λόγο η κάθε μία, ήταν άνετες με το σώμα τους, παρότι αυτό δεν είναι τέλειο, είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω αναλογιών.
Ωστόσο αυτές οι γυναίκες πέρασαν με τη φωτογραφία τους ένα θετικό μήνυμα στις ερωτώμενες της έρευνας. Oταν οι γυναίκες που συμμετείχαν στην έρευνα έβλεπαν κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια των ερωταπαντήσεων την εικονιζόμενη φωτογραφία, απαντούσαν όλες ότι εκείνη τη δεδομένη στιγμή ένιωθαν καλύτερα οι ίδιες με το σώμα και την εμφάνισή τους.