Σινεμά ο παράδεισος. Δηλαδή δάπεδο τσιμεντένιο ή με χαλικάκι στο πιο ρομαντικό, καρέκλες του σκηνοθέτη στην καλύτερη περίπτωση με πανί έστω ξεχειλωμένο και στη χειρότερη με πλαστικές λουρίδες ξεχειλωμένες επίσης, τραπεζάκια βαμμένα με λαδομπογιά βαλμένα χιαστί σε τακτά διαστήματα ανάμεσά τους. κάτω από την οθόνη γλάστρες με γεράνια και αναρριχητικά και από τον ουρανό να κρέμεται ένα κίτρινο φεγγάρι ανάμεσα σε δέντρα και ακάλυπτους πολυκατοικιών.
Στο μπαρ ουρές για νεράκι, μπύρες, αναψυκτικά ή και για πιο σκληρά. Γιατί μερικά σερβίρουν τζίν τόνικ και ουίσκι επίσης. Και τοστ και πίτσες και ποπ κορν και τσιπς σκέτα, με πάπρικα ή με ρίγανη, αλλά βασικά νάτσος θα παραγγείλεις στο θερινό σινεμά. Που θα ξεχειλίζουν άτσαλα στο χάρτινο καφασάκι τους περιχυμένα με λιωμένο τυρί ή τέλος πάντων κάτι σαν κρέμα τυριού πορτοκαλοκίτρινη που όσο πιο πλαστική είναι τόσο πιο νόστιμη σου φαίνεται.
Κάπου διάβασα ότι η περιεκτικότητα σε τυρί αυτού του κρεμώδους μείγματος που χρησιμοποιούν οι καντίνες κυμαίνεται από 2%-5%, οπότε βγάλε τα συμπεράσματά σου. Εντάξει junk food είναι οπότε δεν το τρως σε καθημερινή βάση. Αν θέλεις να φτιάξεις κάτι πιο υγιεινό λιώσε τσένταρ στο τηγάνι μαζί με λίγο γάλα, κόψε τορτίγιες (λεπτές πίτες από καλαμποκάλευρο) σε μικρά τρίγωνα, στέγνωσέ τα σε μέτριο φούρνο, περίχυσέ τα με το λιωμένο τυρί και έχεις το τέλειο σνακ. Οι ατασθαλίες όμως επιτρέπονται μια φορά στις τόσες αλλιώς η ζωή θα ήταν πολύ βαρετή. Θα ακούς λοιπόν απόψε τις ατάκες του Γούντι Αλεν και θα γλύφεις τα δάχτυλά σου γιατί περίπτωση να μην πασαλειφτείς δεν υπάρχει.
Η εθνικότητα των νάτσος με τυρί είναι τεξ μεξ, πρόκειται δηλαδή για μια λιχουδιά τεξανομεξικάνικη που εφευρέθηκε στα σύνορα του Τέξας με το Μεξικό. Η ιστορία λέει ότι μια μέρα του 1943 οι σύζυγοι αμερικανών αξιωματικών που υπηρετούσαν στο φρούριο Ντάνκαν πήγαν να κάνουν τα ψώνια τους στην Πιέδρας Νέγρας, μια μικρή πόλη κοντά στα σύνορα. Μετά τη βόλτα τους οι κυρίες κατέληξαν σε ένα εστιατόριο που μόλις έκλεινε.
Το φαγητό είχε τελειώσει αλλά ο μετρ δεν μπορούσε να τις αφήσει νηστικές και παραπονεμένες. Ο Νάτσο, όπως ήταν το υποκοριστικό του Ιγνάθιο Ανάγια, έτρεξε στην κουζίνα και έφτιαξε κάτι πρόχειρο με ό,τι του είχε περισσέψει. Έκοψε μερικές τορτίγιες σε τριγωνικά κομματάκια, τα τηγάνισε, έριξε από πάνω τριμμένο τσένταρ, ζέστανε το πιάτο μέχρι να λιώσει το τυρί, πρόσθεσε και μερικές λεπτοκομμένες φετούλες χαλαπένιο (έξτρα καυτερή πιπεριά) και το πιάτο «Nacho’s especiales» είχε μόλις γεννηθεί.
Ο Ανάγια πέθανε το 1975. Εντωμεταξύ η λιχουδιά του του είχε κατακτήσει όχι μόνο την πολιτεία του Τέξας αλλά όλη την Αμερική, το Μεξικό και τώρα πια τον κόσμο ολόκληρο. Προς τιμήν του μάλιστα η 21η Οκτωβρίου έχει οριστεί ως η Διεθνής ημέρα του Νάτσο, οι συμπατριώτες του έστησαν στην Πιέδρας Νέγρας μια μπρούτζινη πλάκα με το όνομά του, ενώ επίσης κάθε χρόνο από 13-15 Οκτωβρίου διοργανώνουν στο κέντρο της πόλης το Φεστιβάλ Νάτσο. Στη διοργάνωση περιλαμβάνεται και ένας διαγωνισμός «για το μεγαλύτερο νάτσο του κόσμου». Εννοείται ότι έχει καταχωρηθεί στο βιβλίο καταγραφής παγκόσμιων ρεκόρ Γκίνες.