«Πραγματικά πιστεύω στη δύναμη του αθλητισμού. Φέρνει θετική αλλαγή στη ζωή των ανθρώπων», λέει η Κεϊτλίν Τζένερ (πρώην Mπρους Τζένερ), ολυμπιονίκης στο δέκαθλο στους αγώνες του Μόντρεαλ το 1976.
Η Τζένερ (της οικογενείας Καρντάσιαν) εκπροσωπεί μία από τις πολλές και εντυπωσιακές παράξενες ιστορίες, των αθλητών που συμμετείχαν στο βίντεο το οποίο επιμελήθηκε η μεγάλη σουηδική εταιρία ρουχισμού με αφορμή το λανσάρισμα της νέας σειράς αθλητικών ρούχων με την ονομασία «For Every Victory». Η εταιρεία επίσης εφέτος υπογράφει τις στολές της σουηδικής αποστολής στο Ρίο, για τους ολυμπιακούς και για τους παραολυμπιακούς αγώνες, καθώς και τις στολές για τις τελετές έναρξης και λήξης των αγώνων.
Αλλοι αθλητές που λένε τις προσωπικές, δύσκολες μα και απίστευτα αισιόδοξες, ιστορίες τους είναι η Αμερικανίδα Τσέλσι Γουάρνερ, που έχει σύνδρομο Ντάουν αλλά αγωνίζεται στους παραολυμπιακούς στην ενόργανη γυμναστική, ο αμερικανός Μάικ Κουτς, σέρφερ, που συμμετέχει επίσης στους παραολυμπιακούς επειδή έχασε το ένα πόδι του από δάγκωμα καρχαρία, η μποξέρ Ναμίμπια Φλόρες, η οποία εγκατέλειψε την πατρίδα της, την Κούβα, επειδή εκεί ως γυναίκα δεν μπορούσε να λάβει μέρος σε επαγγελματικούς αγώνες…
«Νόμιζα ότι ήταν πολύ αργά. Νόμιζα ότι ο στόχος ήταν πολύ μακριά πια. Αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό μόνος μου ή με όλο τον κόσμο να παρακολουθεί κάθε βήμα μου», εξομολογείται η Τζένερ στο δικό της βίντεο, το οποίο γυρίστηκε ξεχωριστά από των άλλων αθλητών. «Πάλεψα για να ανήκω κάπου αλλά και για το δικαίωμα να είμαι διαφορετικός. Ενιωθα παγιδευμένος μέσα στο σώμα μου και μέσα στις προσδοκίες που είχαν οι άλλοι από μένα. Επρεπε να βρω τη δύναμη μέσα μου, αλλά δεν φανταζόμουν ότι έχω τέτοια δύναμη. Αναρωτιόμουν, αξίζει πραγματικά τον κόπο; Τίποτα δεν ήρθε απλά – αλλά τα σημαντικά πράγματα στη ζωή δεν είναι ποτέ απλά. Το να συνεχίσεις να προχωράς, ανεξάρτητα από τα εμπόδια… αυτό είναι κάτι με το οποίο μοιάζει η νίκη. Είτε εκπροσωπείς τη χώρα σου, είτε εκπροσωπείς τον εαυτό σου».
Στο βίντεο η Τζένερ κρατάει και το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο που κέρδισε το 1976. Και κάνει μια μικρή αναδρομή στους σταθμούς που πραγματικά καθόρισαν τη ζωή της.
1960: «Τότε ερωτεύτηκα τον αθλητισμό. Παρά τα προβλήματα με τη δυσλεξία και με την ταυτότητα όσον αφορά το φύλο, βρήκα μεγάλη παρηγοριά στον αθλητισμό. Ετρεχα πιο γρήγορα απ΄όλους στο σχολείο!»
1972: «Τότε μοιράστηκα για πρώτη φορά το μυστικό μου. Ανοιξα το μπουκάλι και άφησα να βγει από μέσα η αλήθεια που με έπνιγε. Είπα τα πάντα στην πρώτη σύζυγό μου, την Κρίσι Σκοτ. Για μένα εκείνη η στιγμή, ήταν η μεγαλύτερη απελευθέρωση».
1976: «Τότε κέρδισα το χρυσό. Όταν ανέβηκα στο βάθρο του Μόντρεαλ, δάκρυσα. Για μένα ο αθλητισμός ήταν πάντα ο τέλειος αντιπερισπασμός, από τον εαυτό μου και από το ποιος ήμουν».
1978: «Τότε άρχισα να δημιουργώ οικογένεια. Τα παιδιά μου είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή στη ζωή, η πιο σπουδαία κατάκτηση. Καλύτερα από μετάλλιο. Ξέρετε γιατί είναι κατά τα μετάλλια; Για να τα δείχνεις και για να μιλάς γι’ αυτά. Είναι τέλεια για να τα δείχνεις στα παιδιά και για να τους αφηγείσαι την ιστορία».
1984: «Τότε αποφάσισα να κάνω την αλλαγή. Είδα μια διαφήμιση στην τηλεόραση για μια κλινική. Αποφάσισα να πάω ως εκεί και να μάθω περί τίνος επρόκειτο. Εξεπλάγην από τις πληροφορίες και την υποστήριξη μου μου παρείχαν. Αποφάσισα ότι θα έκανα την αλλαγή, όταν θα γινόμουν 40 ετών. Όταν πάτησα τα 39 όμως, αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα να προχωρήσω».
1991: «Τότε ένιωσα ξανά ευτυχισμένος. Εκείνη τη χρονιά παντρεύτηκα την Κρις. Η Κρις είχε καταφέρει να με φέρει πίσω στη ζωή».
2007: «Τότε αρχίσαμε το ριάλιτι σόου. Παρακολουθούσαμε μαζί με την Κρις τους “Οσμπορν” στην τηλεόραση και αποφασίσαμε ότι θέλαμε ένα δικό μας ριάλιτι σόου. Αυτό, με πολλούς τρόπους, ένωσε την οικογένεια».
2015: «Τότε έγινα αυτό που είμαι. Όταν με φωτογράφιζε η Ανι Λίμποβιτς για το περιοδικό “Vanity Fair”, κοιτάχτηκα κάποια στιγμή στον καθρέφτη και είπα “Αυτό το πρόσωπο, που ζούσε μέσα μου σε όλη μου τη ζωή, τώρα, για πρώτη φορά εμφανίζεται μπροστά μου”. Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη απ΄όλες. Να ξυπνήσεις ένα πρωί και να είσαι ο εαυτός σου».