Σε ένα τηλεοπτικό σποτ ελληνικού γιαουρτιού, μια οικογένεια μπαίνει στο σπίτι της, το αγοράκι παίρνει στην αγκαλιά του το πάλευκο πουντλ, που τους περιμένει πίσω από την πόρτα, πατέρας και κόρη τακτοποιούν τα ψώνια και η μαμά τα λουλούδια στο βάζο. Και τη στιγμή που ο πατέρας λέει τη λέξη «γιαούρτι» γίνεται μια μη αναμενόμενη «έκρηξη». Αλαλαγμός.
Τα παιδιά μεταμορφώνονται σε Ινδιάνους, η μητέρα σε ροκ σταρ, που χτυπιέται παίζοντας μια αόρατη ηλεκτρική κιθάρα κι εγώ γελάω και συγκινούμαι. Γιατί η σκηνή με διακτινίζει στο παρελθόν.
Δεκαετία του ‘60, καλοκαίρι, ζέστη, διακοπές. Ο πατέρας μου δεν είχε έρθει στη θάλασσα εκείνη την ημέρα και στο δικό μας σκηνικό δεν υπήρχε σκυλί, μόνο κάτι τεμπέλικες γάτες, που είχαν πιάσει τις σκιές στην αυλή ανάμεσα στις γλάστρες. Γυρίσαμε στο σπίτι ξυπόλυτοι με το αλάτι να ασπρίζει στο δέρμα, τα ψαθάκια στο βρεγμένο κεφάλι και τα σωσίβια-κουλούρες περασμένα στη μέση. Μας υποδέχτηκε στην κουζίνα με το πονηρό του χαμόγελο: «Καλώς τους. Πάνω στην ώρα ήρθατε, σας έχω έτοιμο γιαούρτι. Και είναι πάααααρα πολύ καλό».
Είχε εμμονή με το γιαούρτι. Το πρωϊνό και το απογευματινό μας, ειδικά στην εξοχή, ήταν γιαούρτι με ζουμερά ροδάκινα και μέλι, «γιατί το γιαούρτι είναι πιο θρεπτικό από το γάλα», έλεγε, οπότε κανένα πρόβλημα, που εγώ αντιπαθούσα το γάλα. Έφτιαχνε και ένα δροσιστικό ποτό. Αραίωνε το γιαούρτι με φρέσκο γάλα (ή λίγο παγωμένο νερό για μένα), πρόσθετε παγάκια και φύλλα δυόσμου. Τέλειο ήταν.
Τη συνταγή τού την είχε μάθει ένας φίλος του από την Πόλη. Μια σάλτσα από στραγγιστό γιαούρτι, υπήρχε, εξάλλου σχεδόν καθημερινά στο τραπέζι μας. Τζατζίκι ήταν, με ή χωρίς σκόρδο, και με ή χωρίς τριμμένο και στυμμένο αγγουράκι, αλλά οπωσδήποτε με λίγο ελαιόλαδο και άνηθο ή δυόσμο για άρωμα και αλατοπίπερο. Ταίριαζε με σχεδόν όλα τα φαγητά, με τα τηγανητά λαχανικά, με τα γεμιστά, με την ντοματοσαλάτα και οπωσδήποτε με τα ψητά κρέατα, «στρώνει το στομάχι και βοηθάει τον οργανισμό να αποβάλλει τα λίπη», μας έλεγε.
Για τον πατέρα μου το γιαούρτι ήταν θαυματουργό, υπέρ-τροφή και φάρμακο ταυτόχρονα, πράγμα που, όμως, έχει πλέον αποδειχτεί και επιστημονικά. Είναι τροφή ελαφριά, θρεπτική και εύπεπτη με σχετικά λίγες θερμίδες, ιδανική για όλες τις ηλικίες και για όλες τις ώρες της ημέρας. Περιέχει όλα τα πολύτιμα συστατικά του γάλακτος αλλά περισσότερες πρωτεΐνες και ασβέστιο αφού στην ουσία είναι συμπυκνωμένο γάλα. Είναι πολύτιμη πηγή βιταμινών A, D και του συμπλέγματος B, περιέχει επίσης όλα τα απαραίτητα μέταλλα και ιχνοστοιχεία, ασβέστιο, μαγνήσιο, κάλιο, φωσφόρο και ψευδάργυρο.
Με τη διαδικασία της ζύμωσης, η λακτόζη του γάλακτος μετατρέπεται σε γαλακτικό οξύ, το οποίο έχει αντισηπτικές ιδιότητες ενώ επιπλέον καθιστά το γιαούρτι κατάλληλο και για όσους έχουν δυσανεξία στη λακτόζη. Από την ζύμωση προκύπτουν, εξάλλου, ζωντανοί μικροοργανισμοί – φυσικά αντιβιοτικά, που προστατεύουν το γαστρεντερικό σύστημα, ρυθμίζουν την χλωρίδα του και εξουδετερώνουν μικρόβια υπεύθυνα για διάφορες λοιμώξεις. Αμφιβάλλετε ότι ένα γιαούρτι την ημέρα κάνει καλό; O πατέρας μου σίγουρα θα απαντούσε «Μα βεβαίως και κάνει καλό!»