Αν δεν έχεις ζήσει μια μέρα στο Nammos δεν ξέρεις τι θα πει Μύκονος, λένε, και μάλλον έχουν δίκιο. Το διάσημο beach bar-restaurant άνοιξε το 2003 στην παραλία της Ψαρρούς και αμέσως έγινε σημείο συνάντησης του διεθνούς jet set. Φέτος οι καλλονές Τζίτζι Χαντίντ, Κέιτ Μος και Εμιλι Ραταϊκόφσκι έχουν κάνει, ήδη, τις διακοπές τους στις πολυτελείς καμπάνες των 5.000 ευρώ την ημέρα του Nammos Village, όπως αποκαλύπτει η φωτογραφία τους στο Instagram.
Η Ελίζαμπεθ Χάρλεϊ εθεάθη επίσης να τρώει εκεί παρέα με τον Βαλεντίνο. Ο σχεδιαστής με το τροπικό μαύρισμα, αγαπημένος των ευγενών, είναι τακτικός επισκέπτης του νησιού, πολλές άλλωστε πριγκίπισσες από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κυκλοφορούν στην «κατασκήνωση των διασήμων» με τσάντες και παπούτσια του οίκου Valentino.
Ποιος άλλος έρχεται στο Nammos; Ο Τζον Μπον Τζόβι, η Μαράια Κάρεϊ, ο Τζόρτζο Αρμάνι, ο Λάιονελ Ρίτσι και ο Γουέιν Ρούνεϊ, αλλά και ακόμη πιο «διάσημοι» όπως η Μπέλα Χαντίντ, η Κένταλ Τζένερ, ο Λεονάρντο ντι Κάπριο, η Ολίβια Παλέρμο, η Αλεσάντρα Αμπρόζιο, η Γουίνι Χάρλοου και ο Λιούις Χάμιλτον παραθερίζουν στο κοσμοπολίτικο beach bar.
To Nammos είναι για τους σούπερ σταρ της γενιάς των millennials (οι γεννημένοι ανάμεσα στο 1980 και στα μέσα της δεκαετίας του ’90) ό,τι ήταν το Club 55 του Σεν Τροπέ για τους σουίνγκερς της δεκαετίας του ’70, που έκαναν μόδα την ανταλλαγή συντρόφων, και το Café del Mar της Ιμπιζα για τους ρέιβερς της δεκαετίας του ’80 και τα πάρτι των smart drinks και του ecstasy. Ποιος τα γράφει όλα αυτά; Μα το Sunday Times Magazine σε ένα εκτεταμένο αφιέρωμα στη Μύκονο που ήταν το κεντρικό θέμα του περιοδικού την περασμένη Κυριακή.
Αραβες, Λιβανέζοι, Αυστραλοί, Ρώσοι, Αμερικανοί, Αιγύπτιοι και Βρετανοί, ηδονιστές εκπρόσωποι του 1%, καταφθάνουν το μεσημέρι με 4×4, για να καταλάβουν τις ξαπλώστρες που καλύπτουν την παραλία από άκρου εις άκρον. Ο άλλος δρόμος πρόσβασης είναι θαλασσινός, κάποιοι έρχονται με τα βοηθητικά σκάφη των θαλαμηγών που αράζουν στον κόλπο της Ψαρρούς γιατί εδώ τα νερά είναι πιο ήρεμα και δεν τα πιάνει ο αέρας.
Το «Al Mirqab» των 300 εκατ. ευρώ, για παράδειγμα, ένα από τα θαύματα της ναυπηγικής, που ανήκει στον πρώην εμίρη του Κατάρ Χαμάντ μπιν Γιασίμ μπιν Τζαμπόρ Αλ Θάνι και έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, αγκυροβόλησε πλάι στο φουτουριστικό «A» που σχεδίασε ο Φίλιπ Σταρκ για τον ρώσο δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία Αντρέι Μελνιτσένκο. Οι ιδιοκτήτες των θαλαμηγών βγαίνουν αργά το μεσημέρι για ένα ελαφρύ γεύμα και ροζέ γουλιές από το magnum Miraval rosé των Μπραντ Πιτ και Αντζελίνα Τζολί, κυρίως όμως με τη συνοδεία σαμπάνιας. 47.000 ευρώ ήταν ο λογαριασμός μιας παρέας Λιβανέζων πριν από μερικά χρόνια (ανέβασαν και φωτογραφία στα social media) από τα οποία τα 45.500 πήγαν σε …φυσαλίδες.
Μετά τις 4 το απόγευμα, ο dj του Nammos ανεβάζει την ένταση και στις 5 μ.μ. δεν μπορείς πια να ακούσεις τι λέει ο διπλανός σου. Κορίτσια χορεύουν πάνω σε τραπέζια, και είναι υπέροχα, γράφει ο Σάιμον Μιλς, ανταποκριτής των Times του Λονδίνου. Ολοι χαμογελούν. Ολοι φαίνονται χαρούμενοι. Ολοι έχουν χρήματα. Είναι μια καλή διασκέδαση, πανάκριβη αλλά «καθαρή», χωρίς ναρκωτικά, που την πυροδοτεί το ροζέ κρασί.
Τα γκαρσόνια κάνουν τις στατιστικές τους: αν η πλειονότητα των πελατών είναι από το Κουβέιτ και το Ντουμπάι, ο dj θα παίξει deep house με αραβικές πινελιές, ενώ αν υπερτερούν οι Αμερικανοί θα προτιμήσει reggaeton mix και EDM. Σε κάθε περίπτωση από τις 6μ.μ. και μετά είναι η ώρα της disco και στο Nammos δεν μπορεί να μπει πλέον κανείς αν δεν «γεμίσει» το μάτι του πορτιέρη.
Ο Νιλς προτιμάει να πάει για φαγητό με τον Ανταμ Μπράουν στο Remezzo, σύμβολο της νυχτερινής ζωής της Μυκόνου το 1967. «Εδώ οι άνθρωποι πηγαίνουν στην παραλία, για ποτό, για δείπνο και στη συνέχεια για ψώνια. Δεν υπάρχουν εμπορικά κέντρα, μου αρέσει που τα καταστήματα είναι όλα χαμηλοτάβανες μπουτίκ σε παλιά ασβεστωμένα κτίρια με πραγματικό χαρακτήρα» λέει ο ιδρυτής της εταιρείας Orlebar Brown με τα κομψά μαγιό, τα λινά πουκάμισα και τις βερμούδες, τις σαγιονάρες, τα καπέλα και τα γυαλιά ηλίου που λατρεύουν τα πλουσιόπαιδα.
Πρόσφατα, ο πρώην φωτογράφος και νυν πολυεκατομμυριούχος επιχειρηματίας (το 2016 οι πωλήσεις της Orlebar Brown ξεπέρασαν τα 22 εκατ. ευρώ) άνοιξε ένα κατάστημα και στη Μύκονο, το οποίο σε αντίθεση με τις μπουτίκ του στο Μεϊφέαρ και το Νότινγκ Χιλ του Λονδίνου παραμένει ανοιχτό μέχρι τη 1 μετά τα μεσάνυχτα. Τα τελευταία χρόνια ο Ανταμ Μπράουν και ο σύζυγός του Τομ Κόνιγκ-Οπενχάιμερ, παρατηρούν οι παραθεριστές του τζετ σετ, εγκαταλείπουν την Ιμπιζα και την Κυανή Ακτή για χάρη της Μυκόνου.
Συμβαίνει άραγε αυτό επειδή τα κλαμπ, τα εστιατόρια, τα καταστήματα και τα ξενοδοχεία της Μυκόνου γίνονται όλο και καλύτερα, επειδή οι παραλίες είναι πιο καθαρές και λιγότερο γεμάτες αλλά με περισσότερα happening ή μήπως απλά και μόνο επειδή οι πλούσιοι νιώθουν περισσότερο ασφαλείς εδώ;
Η Μεσόγειος είναι γεμάτη από άγριες ιστορίες διαρρήξεων και κλοπών αυτοκινήτων, και πλήθη που τρέφονται με Big Mac από τη μια και κομψά πιάτα του Νόμπου Ματσουχίσα από την άλλη. Και τα κλαμπ της Ιμπιζα ενώ χρεώνουν 50-70 ευρώ την είσοδο, κλείνουν στις 3 π.μ. αντί για τις 5 π.μ. και τα πάρτι στις βεράντες σταματούν στις 11 το βράδυ. Στη Μύκονο όμως οι πολυεκατομμυριούχοι μπορούν να διασκεδάζουν ανενόχλητοι μέχρι το πρωί.
Ο Ανταμ Μπράουν ήρθε για πρώτη φορά εδώ όταν ήταν εικοσάρης. «Τότε, χτυπούσες μια πόρτα και για λίγες δραχμές, σε άφηναν να κοιμηθείς στην ταράτσα» λέει και θυμάται ότι κοιμόντουσαν εκεί πάνω ο ένας δίπλα στον άλλο σε υπνόσακους. «Ηταν υπέροχα» λέει σήμερα, όμως, σχεδόν τα πάντα έχουν αλλάξει.
Η σύγχρονη Μύκονος, γράφει στο αφιέρωμά του το κυριακάτικο περιοδικό των Times, είναι μια επινόηση «πεινασμένων» αρχαιολόγων, βασιλέων που λατρεύουν τα πάρτι και αντικομφορμιστών ομοφυλοφίλων. Πρωτοπόροι ήταν οι αρχαιολόγοι της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής, που ξεκίνησαν τις ανασκαφές στη Δήλο το 1873. Οταν τέλειωναν τη δουλειά τους γύριζαν με τις βάρκες τους στη Μύκονο για να φάνε, να πιουν το ούζο τους και να πέσουν κάπου για ύπνο.
Η φήμη του νησιού εξαπλώθηκε, αργά μεν, αλλά έφθασε στους σωστούς ανθρώπους. Το 1954 η βασίλισσα Φρειδερίκη κάλεσε τους φίλους της από τις αυλές της Ευρώπης σε κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά, η οποία περιέλαβε βεβαίως και μια στάση στη Μύκονο. Λίγο μετά ακολούθησαν ορδές κινηματογραφικών αστέρων και άλλοι μύθοι του διεθνούς τζετ σετ. Ο Αγά Χαν, η Γκρέις Κέλι, ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ, ο Ρίτσαρντ Μπάρτον, η Μαρία Κάλλας, ο Μάρλον Μπράντο, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, η Ρίτα Χέιγουορθ και ο Μικ Τζάγκερ περπάτησαν στα ασβεστωμένα σοκάκια της Χώρας και πέρασαν αξέχαστες βραδιές στις 9 Μούσες, την πρώτη ντίσκο που άνοιξε το 1965 ο Κώστας Ζουγανέλης στον Αγιο Στέφανο.
Ο Ζουγανέλης ήρθε στο νησί 14 ετών, πολύ πριν από τους μυθικούς σταρ και τους εκατομμυριούχους. «Τότε ακόμη, αν ήθελες να φας κάτι αξιοπρεπές» λέει «έπρεπε να γνωρίζεις κάποιον προσωπικά για να σε συστήσει στον ιδιοκτήτη μιας ταβέρνας. Τα ψάρια ήταν φρέσκα από το λιμάνι, αλλά συχνά τα τραπέζια ήταν απλά κασόνια γυρισμένα ανάποδα». Θυμάται ότι «η μετακίνηση ήταν δύσκολη και η τουριστική περίοδος κρατούσε μόνο 10-15 ημέρες τον Αύγουστο» και ακόμη ότι «η Μύκονος μύριζε ασβέστη. Ηταν πεντακάθαρη και όλοι τριγύριζαν ξυπόλυτοι, αλλά δεν υπήρχε αρκετή ηλεκτρική ενέργεια για να φωτίσει το νησί μετά τις 11 το βράδυ».
Το 1963, στο κλαμπ του, που δεν ήταν παρά μια απλή ταράτσα με ένα πικάπ, σύχναζαν πλούσιοι και διάσημοι όπως ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Δύο χρόνια νωρίτερα οι αδελφές Ζακλίν Κένεντι και Λι Ρατζιβίλ έκαναν διακοπές στο νησί και το ερωτεύτηκαν. Ο μεγιστάνας Σταύρος Νιάρχος αλλά και ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν επίσης τακτικοί πελάτες του. Οι πελάτες του μπορεί να ήταν ιδιαίτερα υψηλοί, αλλά το κόστος ήταν γελοία φθηνό: «Εχω ακόμη τα κατάστιχα του κλαμπ που δείχνουν ημερήσια έσοδα λίγων δραχμών» λέει ο Ζουγανέλης.
Επιστρέφοντας στο 2018, οι 9 Muses δεν υπάρχουν πια, οι διασημότητες διασκεδάζουν τις νύχτες με φανταχτερά drag queens shows στο καμπαρέ «Jackie O’». Οπως και η Ιμπιζα, η Μύκονος έχει εδώ και χρόνια αγκαλιάσει την ομοφυλοφιλία, μάλιστα από το 1973 μια διεθνής ομοφυλοφιλική κοινότητα αναπτύχθηκε γύρω από το Pierro’s, το γκέι μπαρ που άνοιξαν ο ιταλοαμερικανός ζωγράφος Πιέρο Αβέρσα και ο Μυκονιάτης Ανδρέας Κουτσούκος. «Τις δεκαετίες του 1980 και του ’90, στο Pierro’s μαζευόντουσαν όλοι οι σχεδιαστές μόδας και όλοι είχαμε τις δικές μας θέσεις στο κλαμπ» λέει ο σχεδιαστής μόδας Μπεν ντε Λίζι. «Η δική μου ήταν δίπλα στο παράθυρο, του Γκοτιέ στο μπαρ, και μια ολόκληρη περιοχή ήταν κρατημένη για τον Ρομέο Τζίλι».
Αν και διαθέτει μια βίλα στην Ιμπιζα, τα τελευταία 27 χρόνια ο Ντε Λίζι έρχεται συστηματικά στη Μύκονο. Θυμάται μια εποχή που το αεροδρόμιο ήταν «απλά ένα γραφείο και δύο σκάλες. Αγαπώ τους ανθρώπους και το πνεύμα της Μυκόνου» λέει. Είναι άνθρωπος της συνήθειας. Μένει πάντα στο ίδιο ξενοδοχείο, το Belvedere, και στο ίδιο δωμάτιο, το 722, και πηγαίνει για φαγητό πάντα στα ίδια μέρη. Παρατηρώντας, όμως, την εξέλιξη του νησιού, έχει αρχίσει να ανησυχεί για το μέλλον του. Η Μύκονος έχει γίνει πλέον πανάκριβη, πράγμα που μπορεί «να διώξει τους νέους που της έχουν δώσει μια τόσο ξεχωριστή ατμόσφαιρα και ενέργεια» λέει ο Ντε Λίζι.
Βεβαίως είναι καλό το γεγονός ότι οκτώ χρόνια από την έναρξη της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα ο τουρισμός της Μυκόνου έχει αυξηθεί κατά 40%. «Αλλά για να τα καταφέρουν, οι Ελληνες έχουν ανεβάσει τρομερά τις τιμές» επισημαίνει ο αμερικανός σχεδιαστής μόδας. «Σε μερικές παραλίες μπορεί να πληρώσεις πάνω από 35 ευρώ για μια ξαπλώστρα. Οι περισσότεροι Ελληνες έρχονται στη Μύκονο για να βρουν δουλειά. Δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά τις διακοπές εδώ. Και αυτό έχει αλλάξει τα πράγματα».
Κάποιοι από τους ομοφυλόφιλους φίλους του αναζητούν τώρα πιο ήσυχα νησιά όπως η Υδρα και η Πάτμος, «μέρη όπου κανείς δεν ξέρει ούτε νοιάζεται αν πρόκειται να ανοίξει μια καινούργια μπουτίκ Chanel. Αλλά αν ζεις στη Νέα Υόρκη ή στο Λονδίνο, γιατί πρέπει να ψωνίζεις ρούχα μεγάλων σχεδιαστών όταν πας διακοπές;»
Η αλήθεια πάντως είναι ότι στο βόρειο τμήμα του νησιού, υπάρχει μια διαφορετική Μύκονος και η ταβέρνα της Κικής στην παραλία του Αγίου Σώστη είναι το τέλειο αντίδοτο στην τρέλα της Χώρας: «Στο Kiki’s, προσφέρουν τα πιο τέλεια ψητά ψάρια. Είναι μια εντελώς διαφορετική εμπειρία από μέρη όπως ο Scorpios. Δεν γίνονται κρατήσεις και πολύ συχνά πρέπει να περιμένεις δύο ώρες για να βρεις τραπέζι. Αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί η παραλία είναι παραδεισένια» λέει ο βρετανός θεατρικός παραγωγός Νικ Αλοτ, που προτιμά την ηρεμία της βόρειας Μυκόνου και την ενέργεια της Δήλου, «Ο Τομ Κρουζ και ο Τζορτζ Μπους έχουν δειπνήσει στο Kiki’s, αναγκάστηκαν μάλιστα και οι δύο να περιμένουν» λέει.
Γιατί όχι; Παραγγέλνεις και πας για βουτιά, όπως οι κοινοί -λέμε τώρα- θνητοί.