Μήπως σας ακούγεται όλο αυτό σαν μια άσκοπη άσκηση; Είναι πιθανό, αλλά σε μια εποχή που οι καταγγελίες για παρενόχληση και σεξουαλική επίθεση ξεφυτρώνουν συνεχώς, είναι πιο σημαντικό από ποτέ. Μετά από δεκαετίες που οι γυναίκες έχουν υπάρξει βουβές και αγνοημένες, οι φωνές τους μόλις τώρα αρχίζουν να ακούγονται. Το (διεθνές) κίνημα #MeToo δείχνει πόσες από εμάς έχουν παραβιαστεί -συναισθηματικά ή/και σωματικά- όλα αυτά τα χρόνια, και πώς αγωνιζόμαστε τώρα.
Πολλές καταγγελίες αναφέρονται σε λεκτική βία, χιλιάδες γυναίκες, όμως, μιλούν για εμπειρίες σεξουαλικής κακοποίησης, παρενόχλησης και διακρίσεων. Και τώρα μετά τις αποκαλύψεις το κίνημα αρχίζει να αποκτά και μια σωματική διάσταση. «Γυναίκες σαν κι εμένα ξεφεύγουν από τους αυστηρούς περιορισμούς που επιβάλλει η κοινωνία στο σώμα μας», λέει η Ράντικα Σανγκχάνι, «Μετά από πολλά χρόνια που ακούμε να μας λένε “χαμογέλα”, “να φαίνεσαι αλλά να μην ακούγεσαι” και “να μην μιλάς εκτός και αν έχεις κάτι καλό να πεις”, χρησιμοποιούμε το #womanspreading. Και τελικά καταλαμβάνουμε τον χώρο που δικαιούμαστε».
Με άλλα λόγια μαζέψου εσύ για να απλωθώ εγώ, γιατί αρκετά με έχεις στριμώξει στη γωνία. Ασε που το αστραγαλοκλείδωμα καθόλου δεν μ’αρέσει. Το κατάλαβες; Αντε μπράβο.
ΥΓ. Το #κιεγώ δεν έχει στην Ελλάδα την απήχηση που του αξίζει, στο άπλωμα, όμως, τα πάμε καλά, παρατηρώ. Μάλλον ξεκινήσαμε ανάποδα. Κι αυτό καλό είναι. Σημασία έχει να μπαίνουν όρια.