Στην επαρχία Λεόν στη Βόρεια Ισπανία υπάρχει ένα χωριό, το Σερεθάλες ντελ Κοντάδο, που το χειμώνα οι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους 29. Είναι τόσο μικρό ώστε το μόνο που δεν περιμένει κάποιος να βρει εδώ είναι ένα μπαρ. Κι όμως υπάρχει, το λένε «Καντίνα», έχει στον τοίχο μια μοντέρνα ταμπέλα που γράφει Coronita cerveza και σερβίρει σχεδόν αποκλειστικά μεξικάνικες μπύρες. Ξέρετε γιατί; Μάλλον απίθανο αν δεν έχετε περάσει από το χωριό που βρίσκεται περίπου μια ώρα μακριά από την πόλη Λεόν. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια ιστορία ελάχιστα γνωστή μεν αλλά πραγματικά εκπληκτική. Ο Αντονίνο Φερνάντες μέχρι πρότινος πρόεδρος της εταιρείας που παράγει την μεξικάνικη μπύρα Corona, καταγόταν από το χωριό Σερεθάλες ντελ Κοντάδο. Το 1949 μετά τον Ισπανικό Εμφύλιο ο Φερνάντες μετανάστευσε στο Μεξικό, δεν ξέχασε όμως ποτέ την πατρίδα του. Λένε μάλιστα ότι με τη διαθήκη του έδωσε εντολή να μοιραστούν 200 εκατομμύρια ευρώ στους λιγοστούς συγχωριανούς του. Το σίγουρο όμως είναι ότι όσο ζούσε, έκανε πάρα πολλές δωρεές στον τόπο του.
Ο Αντονίνο Φερνάντες, πέθανε στις 31 Αυγούστου στην Πόλη του Μεξικού σε ηλικία 98 ετών και οι φήμες λένε ότι τώρα όλοι οι κάτοικοι του Σερεθάλες ντελ Κοντάδο θα γίνουν εκατομμυριούχοι. Αλήθεια, ψέματα; Κανείς δεν το ξέρει με σιγουριά παρ’ όλο το ντόρο που έχει γίνει από τις εφημερίδες. Παιδιά δεν είχε, υπάρχουν όμως πολλοί συγγενείς στην επαρχία Λεόν αφού ο Φερνάντες είχε 12 αδέλφια που έχουν πεθάνει πριν από αυτόν και περισσότερα από 50 ανήψια που ζουν στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Ο τοπικός τύπος έγραψε ότι έχει συμπεριλάβει στην διαθήκη του όλα τα ανίψια του, ενώ σύμφωνα με το δημοσίευμα του Diario de Leon ο μεγιστάνας άφησε στους κατοίκους του χωριού -ανέρχονται στους 80 αλλά δεν μένουν όλο το χρόνο στον Σερεθάλες- περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι θα κληρονομήσει περίπου 2,5 εκατομμύρια ο καθένας. Οι πληροφορίες όμως δεν επιβεβαιώνονται προς το παρόν αφού όπως γράφει η El Pais η οικογένειά του δεν θέλει να μιλήσει για το θέμα αυτό.
Σε κάθε περίπτωση ο Αντονίνο Φερνάντες, υπήρξε ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος και πραγματικός ευεργέτης τόσο για τη γενέτειρά του όσο και για το Μεξικό όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του. Και δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι χάρη σε αυτόν δεν έχει ερημώσει το χωριό του. Ένα δίκτυο υδροδότησης που έφερε το νερό σε όλα τα σπίτια του χωριού, ένα νέο οδικό δίκτυο, η ανάπλαση της πλατείας, η αποκατάσταση μιας εκκλησίας και ενός παρεκκλησίου, το νεκροταφείο και μια λεωφόρος με 92 κυπαρίσσια, είναι μερικά μόνο από τα έργα που φρόντισε να γίνουν στο Σερεθάλες με δικά του χρήματα. «Αν δεν ήταν αυτός δεν θα είχαμε τίποτα» είπε σε συνέντευξή του στην ισπανική εφημερίδα ο Μαξιμίνο Σάντσεζ, ιδιοκτήτης του μπαρ «Καντίνα» αλλά και πρόεδρος της κοινότητας. Και δεν είναι μόνον αυτά. Χάρη στον Φερνάντες αυτό το μικρό χωριό διαθέτει από το 2008 ένα Κέντρο Πολιτισμού και Σύγχρονης Τέχνης ενώ ένα ακόμη μεγαλύτερο πολιτιστικό κέντρο πρόκειται θα εγκαινιαστεί από τη Fundación Cerezales την ερχόμενη άνοιξη.
Πρόεδρος του ιδρύματος είναι η ανιψιά του Φερνάντεζ, Ρόζα Μαρία Χουαρέζ, η οποία με τις εκδηλώσεις –περισσότερες από 110 συναυλίες, συνέδρια, εκθέσεις, εργαστήρια για παιδιά κλπ- που διοργάνωσε τον προηγούμενο χρόνο κατάφερε να προσελκύσει στην περιοχή περισσότερους από 10.000 επισκέπτες. Πριν από σχεδόν έναν αιώνα, ο Φερνάντεζ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο στα 14 χρόνια του, παρά τη θέλησή του, επειδή η αγροτική οικογένειά του ήταν πολύ φτωχή και δεν μπορούσε να αντέξει τα έξοδα των σπουδών. Η μεγαλύτερη επιθυμία του λοιπόν ήταν να ανοίξει και πάλι το παλιό σχολείο του χωριού που έκλεισε στη δεκαετία του 1950, το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν υπάρχουν πια παιδιά στο χωριό και η περιοχή απειλείται από ολοκληρωτική ερήμωση αφού οι περισσότεροι κάτοικοι είναι πολύ μεγάλοι σε ηλικία. Έτσι είχε την ιδέα να δημιουργήσει ένα ίδρυμα για τη διεξαγωγή πολιτιστικών δραστηριοτήτων που θα βοηθούσε τον τόπο του να ζωντανέψει και πάλι.
Ο Δον Αντονίνο, όπως είναι γνωστός ο Φερνάντες στην περιοχή του Λεόν, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα «Ινδιάνου». «Ινδιάνοι» λέγονται στην Ισπανία οι μετανάστες στην Λατινική Αμερική που γύρισαν πάμπλουτοι στην πατρίδα τους, κυρίως στο βορά της χώρας. Και θεωρούνται σχεδόν μυθικές προσωπικότητες καθώς ενσαρκώνουν το αμερικάνικο όνειρο στην καλύτερη εκδοχή του. Γεννημένος μέσα στη φτώχεια το 1917, ο Φερνάντες υπήρξε ένας από τους παγκόσμιους ηγέτες στον τομέα της μπίρας, έγινε CEO της Grupo Modelo, της μεγαλύτερης ζυθοποιίας της Λατινικής Αμερικής -η μπύρα Corona είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα εμπορικά της σήματα- και έμεινε επίτιμος πρόεδρος της εταιρείας μέχρι το θάνατό του τον περασμένο Αύγουστο. Έκανε τεράστια περιουσία στο Μεξικό αλλά ποτέ δεν ξέχασε την καταγωγή του. Κάθε καλοκαίρι μάλιστα γύριζε για δυο μήνες στο χωριό του. Υπήρξε ένας πολύ αυστηρός άνθρωπος που δεν αγαπούσε την πολυτέλεια, αντίθετα πρόσφερε συνεχώς κοινωνικό έργο και στις δύο πατρίδες του, τόσο στο Μεξικό όσο και στην Ισπανία. Γιατί ήξερε πολύ καλά τι θα πει να υποφέρεις. Στα 19 του κατετάγη στο στρατό για να κάνει τη θητεία του. Ήταν ακριβώς η στιγμή που άρχιζε ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος και στη μάχη του Τερουέλ από τους 900 συντρόφους του επέζησε μόνον αυτός και άλλοι έξι.
Μετά τον πόλεμο βρήκε δουλειά στη δημοτική αστυνομία της Λεόν και λίγο αργότερα παντρεύτηκε τη Σίνια Γκονζάλεθ με την οποία έζησε σχεδόν 70 χρόνια. Η Σίνια ήταν μια από τις ανιψιές του Πάμπλο Ντιέζ, του ιδρυτή της Grupo Modelo στο Μεξικό που καταγόταν επίσης από τη Λεόν. Και μετανάστευσαν για να δουλέψουν στη ζυθοποιία. Ο Φερνάντες εργάστηκε πολύ σκληρά και πέτυχε αλλά η δημόσια εικόνα του δεν ταυτίζεται με το στερεότυπο του «Ινδιάνου». Δεν ήταν ο τυπικός εκατομμυριούχος με τα γιοτ, τα τεράστια σπίτια, τα κτήματα και τη χλιδή που χαρακτηρίζει άλλους «Ινδιάνους» της Ισπανίας. Hταν ένας άνθρωπος πολύ απλός και διακριτικός που είχε μόνο ένα πάθος, το Σερεθάλες ντελ Κοντάδο.