Κάποιοι το αποκαλούν «plus size». Αλλοι προτιμούν να αναφέρονται σε «πραγματικές γυναίκες» με «καμπύλες». Αν πρέπει να μπει μία ταμπέλα σε έναν τύπο σώματος, η ίδια προτιμά τον όρο «my size». Το «δικό της μέγεθος» -14 με 16, στους όρους της βιομηχανίας της μόδας- συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά ανάμεσα στα επίσημα μοντέλα του περιοδικού Sports Illustrated για το τεύχος «μαγιό» του 2016.
Οχι μόνο αυτό, αλλά η «νεοσύλλεκτος» Γκράχαμ βρέθηκε και σε ένα από τα τρία εξώφυλλα του περιοδικού, τα οποία παρουσιάστηκαν το Σάββατο, από το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο TNT, ακριβώς μετά τον διαγωνισμό καρφωμάτων του All Star Game που διοργανώνει κάθε χρόνο το NBA.
«Ναι, είναι επίσημο είμαι ένα μοντέλο του SI!», είχε ανακοινώσει η ίδια μία εβδομάδα νωρίτερα, στο Ιnstagram, που αριθμεί, πια, 1 εκατ. ακόλουθους. Η 28χρονη Αμερικανίδα είναι ήδη διάσημη. Είναι η πρώτη κοπέλα «με καμπύλες» ή «plus size» που φωτογραφήθηκε -και βιντεοσκοπήθηκε– για μία διαφήμιση μαγιό στο πιο πολυδιαβασμένο περιοδικό αθλητικών στις ΗΠΑ, το 2015.
Το σκηνικό της διαφήμισης είναι, θεωρητικά, κοινότοπο. Μία καλλονή, σε καλοκαιρινή ενδυμασία (ένα μαύρο μπικίνι) περνά μπροστά από τρεις άνδρες, τινάζει λίγο το μαλλί, χαϊδεύει άλλο λίγο το σώμα της και πριν καλά καλά προλάβει να βγάλει το πάνω μέρος του μαγιό οι άνδρες (φέτες) έχουν γλιστρήσει στην πισίνα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτε κοινότοπο στην απόφαση ενός περιοδικού να σπάσει το «κατεστημένο» των λεπτών, σχεδόν λιπόσαρκων, κοριτσιών για να προβάλει μία κοπέλα με πιασίματα.
Ηταν μία μικρή νίκη στον προσωπικό αγώνα που έχει δώσει η Γκράχαμ για να αποδείξει ότι μπορεί να επιβιώσει και να προβληθεί στη στιλιζαρισμένη βιομηχανία της μόδας. Εχει συγκεντρώσει πολλές τέτοιες νίκες. Οι περισσότεροι τη γνωρίζουν μέσα από τη σέξι καμπάνια της Layne Bryant, που αψηφά τον κανόνα που έχουν θέσει οι μεγάλοι οίκοι μόδας και οι «άγγελοι» της Victoria Secret και καλεί τις γυναίκες να μην είναι «Αγγελοι» («I am no angel»).
Εχει εμφανιστεί σε εξώφυλλα και σε τεύχη των Vogue, Harper’s Bazaar, και Glamour, έχει περάσει από πασαρέλες -σαν και αυτήν του New York Fashion Week, τον Σεπτέμβριο- ενώ έχει λανσάρει και τη δική της σειρά εσώρουχων, αξίας περίπου 1,6 εκατ. δολαρίων, με την καναδική αλυσίδα ρούχων, Addition Elle. Και τον περασμένο μήνα αναγνωρίστηκε από το περιοδικό Forbes ως ένα από τα 30 άτομα κάτω των 30χρόνων που έχουν ένα «success story» στην κατηγορία «Arts & Style».
«Αποκαλούμε τους εαυτούς μας αυτό που θέλουμε να μας αποκαλούν – γυναίκες με σώματα που ανήκουν σε εμάς», έχει δηλώσει
Με άλλα λόγια η αναγνωρισιμότητα τής περισσεύει. Και οι εποχές αμηχανίας με το σώμα της έχουν σβηστεί από τη μνήμη της. Και πάλι, όμως, η Γκράχαμ πανηγυρίζει. Γιατί, πια, ο αγώνας της δεν είναι προσωπικός. Αντιπροσωπεύει τον μισό γυναικείο πληθυσμό των ΗΠΑ που ντύνεται με νούμερα άνω του «14». Η «ακτιβίστρια του σώματος», όπως αυτοαποκαλείται, είναι μία πηγή έμπνευσης και θετικής ενέργειας για όλες τις γυναίκες που δυσκολεύονται να αγαπήσουν το σώμα τους. «Ξέρω ότι οι καμπύλες μου είναι σέξι και θέλω να μάθουν και οι υπόλοιποι ότι οι δικές τους είναι, επίσης, σέξι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρύβεσαι και υπάρχει κάθε λόγος για επιδεικνύεσαι», είχε δηλώσει το 2015.
Μεγαλώνοντας στη Νεμπράσκα υπήρξαν πολλές φωνές που προσπαθούσαν να πείσουν ότι το «14» δεν «χωρά» στη βιομηχανία της μόδας. Αλλά, όπως συνηθίζουν τα περισσότερα μοντέλα, η Γκράχαμ άρχισε την καριέρα της στο χώρο από πιτσιρίκα. Ηταν 12 ετών όταν την εντόπισε ένα πρακτορείο σε ένα mall της Ομαχα. Η διαφορά είναι ότι καθώς άρχισε να παρελαύνει σε διαφημιστικές καμπάνιες και σελίδες περιοδικών, η ίδια αναγνωριζόταν ως το «παχύ μοντέλο -η γυναίκα που είναι όμορφη για ένα μεγάλο κορίτσι». Και αυτή η σκέψη την απομόνωνε. «Το σώμα μου, όπως και η αυτοπεποίθησή μου, έχει στο παρελθόν συνθλιβεί, έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευση, έχει ελεγχθεί από άλλους, χωρίς να το καταλαβαίνουν ακόμη και οι ίδιοι», όπως αποκάλυψε η ίδια πρόσφατα.
Τώρα πια κοιτάει το είδωλό της στον καθρέφτη -σε ομιλία που έδωσε στο TedX Academy, τον περασμένο Μάιο- και αγκαλιάζει κάθε μικρή «ατέλεια». «Λίπος της πλάτης μου», λέει, «σε βλέπω να περιτριγυρίζεις το σουτιέν μου σήμερα. Δεν πειράζει -θα επιλέξω να σε αγαπήσω. Τροφαντοί μου μηροί, είστε τόσο σέξι που δεν μπορείτε να σταματήσετε να τρίβετε ο ένας τον άλλον. Δεν πειράζει, θα σας κρατήσω. Α, και εσένα κυτταρίτιδα, δεν σε ξεχνάω, όσο και να προσπαθείς να απλωθείς σε ολόκληρο το κάτω μέρος του σώματός μου, εγώ θα σ’ αγαπώ».
Πώς σκαρφάλωσε η Γκράχαμ από τη συντριβή της αυτοπεποίθησης στην αγάπη για το σώμα της; Είναι απλό. Συνειδητοποίησε ότι «δεν θα ταίριαζε ποτέ στο στενό καλούπι της επέβαλε η κοινωνία». Στη σκέψη ότι «δεν θα ήταν ποτέ αρκετά ‘τέλεια’ για μία βιομηχανία που προσδιορίζει την τελειότητα απ’ έξω προς τα μέσα», η Γκράχαμ απελευθερώθηκε. Και τότε επέλεξε η ίδια τον τρόπο που προσδιορίζει την τελειότητά της. Σιγά σιγά ακολουθούν τον ίδιο δρόμο και τα περιοδικά αθλητισμού, οι οίκοι μόδας, οι Barbie, και οι υπόλοιπες γυναίκες.
