Εάν δεν υπήρχε ο κλιματισμός, «θα ήταν σαν να βρίσκεσαι καταμεσήμερο στη μέση της ερήμου Μοχάβε, με τους U2 να παίζουν την εισαγωγή του περίφημου “Where the Streets Have Νo Name”» γράφει ο Αντρέα Λαφράνκι της Corriere della Sera στην ανταπόκρισή του από το Λας Βέγκας. Κάνει λόγο για «μαγεία, ψευδαίσθηση, εξαπάτηση», ωστόσο εξηγεί ότι βάση της U2:UV Achtung Baby Live, μιας σειράς συναυλιών της θρυλικής ιρλανδέζικης μπάντας στο Λας Βέγκας, αποτελεί πρωτίστως η τεχνολογία.
Η αρχή έγινε την προηγούμενη Παρασκευή σε έναν φουτουριστικό χώρο διεξαγωγής συναυλιών και λοιπών ψυχαγωγικών εκδηλώσεων ονόματι «The Sphere» (Η Σφαίρα), η κατασκευή του οποίου κόστισε 2,2 δισ. δολάρια. Εγκαινιάστηκε με την πρώτη από τις 25 συναυλίες που θα δώσουν οι U2 στη Μέκκα του τζόγου έως τα μέσα Δεκεμβρίου.
«Η Σφαίρα», που δεσπόζει στη διάσημη Las Vegas Strip, μέσα στη φωταψία των πάμπολλων καζίνο και ξενοδοχείων, είναι μια τεράστια μπάλα κομμένη στη μέση, με διάμετρο 157 μ. και ύψος 111 μ., επενδυμένη τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά με οθόνες led, ούτως ώστε να προσφέρει στους περισσότερους από 18.000 θεατές που μπορεί να φιλοξενήσει μια πραγματικά καθηλωτική οπτικοακουστική εμπειρία. Ο ιταλός δημοσιογράφος αναφέρει ενδεικτικά πως τα βίντεο που κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν καταφέρνουν να αναπαράξουν απόλυτα την εμπειρία που βίωσαν όσοι βρέθηκαν εκεί την περασμένη Παρασκευή.
Ο Μπόνο, ο The Edge και ο Ανταμ Κλέιτον επέλεξαν να εμφανιστούν ντυμένοι στα μαύρα. Απουσίαζε ο Λάρι Μάλεν τζούνιορ λόγω μιας εγχείρησης στην οποία υποβλήθηκε στην πλάτη, ενώ στη θέση του πίσω από τα ντραμς έως ότου επιστρέψει κάθεται ο «μαθητής» του Μπραμ φαν ντεν Μπεργκ.
Η συναυλία διαρκεί συνολικά δύο ώρες και 15 λεπτά, ενώ χωρίζεται σε τέσσερα μέρη. Το πρώτο και το τρίτο είναι αφιερωμένα στο «Achtung Baby», το άλμπουμ που είχαν κυκλοφορήσει το 1991, ενώ το δεύτερο είναι ένα ημιακουστικό «διάλειμμα» βασισμένο στο διπλό άλμπουμ τους «Rattle and Hum» του 1988.
Η συναυλία ολοκληρώνεται με άλλες κορυφαίες επιτυχίες των U2, αλλά και με το «Atomic City», το νέο single τους έπειτα από μία διετία, το βιντεοκλίπ του οποίου κυκλοφόρησε λίγες ώρες πριν από το σόου της προηγούμενης Παρασκευής («Atomic City» αποκαλούνταν το Λας Βέγκας κατά τη δεκαετία του 1950, όταν στην πόλη συνέρρεαν ορδές τουριστών, όχι μόνο για να δοκιμάσουν την τύχη τους στα καζίνο της πόλης, αλλά και για να παρακολουθήσουν από κοντά πυρηνικές δοκιμές που πραγματοποιούνταν τότε σε κοντινή απόσταση).
Οσον αφορά τη συναυλία αυτή καθαυτή, «ήδη από την έναρξη του “Zoo Station” είναι σαφές ότι το δημιουργικό κομμάτι είναι κεντρικό: δημιουργείται η εντύπωση ότι οι τοίχοι της αίθουσας είναι φτιαγμένοι από μπετόν και καταρρέουν. Η αίσθηση της ψευδαίσθησης εντείνεται, καθώς η οροφή από αριθμούς και τζίφρες αλά “Matrix” που συνοδεύει το “The Fly” πέφτει στα κεφάλια όλων και στο “Even Better Than the Real Thing” το καλειδοσκοπικό κολλάζ συμβόλων του Λας Βέγκας αποπροσανατολίζει σε βαθμό ναυτίας, τόσο που να σε κάνει να σκέφτεσαι ότι δεν περιστρέφονται οι εικόνες, αλλά η σκηνή και το κοινό» γράφει ενδεικτικά ο ιταλός απεσταλμένος στο Λας Βέγκας.
Σημειώνει ότι, σε αντίθεση με τον Μπομπ Ντίλαν, ο οποίος υποχρεώνει όσους πηγαίνουν στις συναυλίες του να κλείνουν τα κινητά τους μέσα σε έναν φάκελο, στις συναυλίες των U2 ο κίνδυνος είναι μην τυχόν τα κινητά παραμένουν ανοιχτά από την αρχή μέχρι το τέλος, με το υπερθέαμα να υπερτερεί έναντι των τραγουδιών και των ερμηνειών τους.
Ωστόσο, από το «Zoo TV Tour» του 1992-93, περιοδεία με την οποία πήραν τη σκυτάλη του υπερθεάματος από τους Pink Floyd και τους Rolling Stones, και μετά, «οι U2 ανέκαθεν ανέβαζαν τον πήχη των εμφανίσεών τους, θέτοντας την τεχνολογία στην υπηρεσία του ροκ τους, χωρίς ποτέ να συντριβούν» γράφει ο Λαφράνκι. Πάντως ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος, όπως εξήγησε ο ίδιος Μπόνο τις προηγούμενες ημέρες: η επαφή με το κοινό, η δημιουργία μιας σχέσης με τους θεατές.
«Οι U2 έχουν και τις πλάτες (και τους πόρους) για να χειριστούν ένα τόσο δυνατό σόου. Ο κίνδυνος είναι μήπως κάποια στιγμή κάποιος διερωτηθεί αν είναι πραγματικά απαραίτητο να υπάρχουν και αυτοί οι τέσσερις στη σκηνή. Δυστοπικό μέλλον, αλλά και ένα έξτρα όπλο για το ροκ στη μάχη ενάντια στον χρόνο και την ηλικία των πρωταγωνιστών του» σημειώνει ο ιταλός δημοσιογράφος, ολοκληρώνοντας την ανταπόκρισή του από το Λας Βέγκας.