Το Raptor είναι διαφθορέας. Μπορεί να αλλοιώσει ό,τι ξέρεις για το πώς είναι ένα pick up. Να αμφισβητήσει την ατολμία σου να περάσεις από νερά βάθους 85 εκατοστών. Να σε κοροϊδέψει στα μούτρα για το πόσο φοβικός είσαι να κατέβεις αυτήν τη σχεδόν κάθετη πλαγιά, χωρίς καν να βλέπεις τίποτα από την κορυφή της. Ή να σε ειρωνευτεί για το πόσο φαντάζεσαι ότι μπορεί να καταπονήσεις τη μέση σου σε ένα τέρας που μπορεί να καταπίνει κοτρώνες με την ευκολία που ένα συμβατικό αυτοκίνητο περνά από χαλίκια.
Σε διαφθείρει με το Trail Mode που, ακόμα και εκεί, στην κορυφογραμμή της Πεντέλης, με την Αθήνα-πάτο, και κάτι πέτρες, μεγέθους ‘’Atlas Stones’’, κάτω από το σασί, περνάς σα να μην τρέχει τίποτα. Βασικά, ναι, αν δεν ξέρεις και πολλά για εκτός δρόμου οδήγηση, το βάζεις στο Trail Mode, αφήνεις το 10τάχυτο κιβώτιο να κάνει τα δικά του και με ελάχιστο γκάζι, μπορεί και καθόλου, περνάς από τα χαρακώματα. Ένα πράμα θέλει το Raptor: να έχει πρόσφυση έστω σε έναν και μόνο τροχό. Και αν το έχει αυτό, ακόμα και αν όλο αυτό το θεριό βρίσκεται στον αέρα, με τις τρεις ρόδες στο χάσιμο, θα βρει τον τρόπο να περάσει.
Φάνηκε και αργότερα, στη χωμάτινη πίστα του γνωστού βετεράνου των ελληνικών αγώνων, Ιαβέρη, στο Σχηματάρι. Διστάζεις να ανέβεις στα ειδικά διαμορφωμένα χαντάκια, κολώνεις να κατέβεις εκεί που βλέπεις σχεδόν κάθετα, κάτω το δρόμο, και απλώς κατευθύνεις με το τιμόνι. Τίποτα άλλο. Αυτά για τους αδαείς στο off road, σαν του λόγου μου. Γιατί για τους μάχιμους της περιπέτειας, το νέο mega-pick up της Ford, αυτά είναι για πρωινό.
Το οδήγησα πάντως και στη λασπωμένη διαδρομή όπου πρόλαβα να φορτώσω ίσα-ίσα μέχρι και 4η στο κιβώτιο. Απόλαυση. Το Raptor γλιστρά ελεγχόμενα, «τοποθετείται», πλασάρεται και μπορείς να εφαρμόσεις τεχνικές μεταφοράς βάρους για να φεύγεις μπροστά με το πόδι στη μοκέτα. Να σας πω την αλήθεια, τούτος ‘δω ο βαρέων βαρών πρωταθλητής (με 2.555 κιλά απόβαρο), μπορεί να ξεδιπλώσει μέρος του ταλέντου του σε πιο μεγάλη διαδρομή. Κάτι, ας πούμε, όπως η παλιά, ακροπολική Κινέτα, Άγιοι Θεόδωροι και τα σχετικά. Να πάρεις τη φόρα σου, να το απλώσεις, να ακούσεις το καλάσνικοφ της χλαπαταγής από τις πέτρες που θα σφυροκοπούν το αμάξωμα από κάτω και, κυρίως, να νιώσεις το αδάμαστο της ανάρτησης.
Οι τελευταίες δύο λέξεις κρύβουν το 50% της ικανότητας του Raptor. Είχα οδηγήσει και την προηγούμενη εκδοχή, εκείνη που είχα χαρακτηρίσει ως «τη GT3 των pick up». Πλέον, είναι με ηλεκτρονική βαλβίδα στις μπουκάλες της Fox. Μιας εταιρείας που δεν είναι και τόσο γνωστή στην Ελλάδα, όμως την ξέρουν και οι πέτρες στην αμερικανική αγορά όπου είναι φημισμένες οι ικανότητές της. Τι έχει αλλάξει στο μεταξύ; Αν είσαι πολύ παρατηρητικός, υπάρχει μια ελαφρώς καλύτερη, πιο ομαλή στην επαναφορά της ανάρτησης (rebound) σε απότομα εγκάρσια που συναντάς στην άσφαλτο.
Η δεύτερη φάση του Ford Ranger Raptor είναι ακόμα πιο φιλική στο κάθε μέρα. Είναι μέρος της διαφθοράς που λέγαμε στην αρχή. Δεν κοπανιέσαι εδώ μέσα, δε λες το δεσπότη-Παναγιώτη λόγω μιας τραχιάς, αγριοκάτσικης κύλισης, δε συμβιβάζεσαι σε μια πριμιτίφ καμπίνα για να το παίξεις Ιντιάνα Τζόουνς.
Το εσωτερικό δε θυμίζει καν «αγροτικό». Ο εξοπλισμός έχει τα πάντα. Εκτίμησα τρελά τις κάμερες που είναι διάσπαρτες για να βλέπεις τι προσεγγίζεις στις γωνίες του αμαξώματος, εκεί όπου δε βλέπεις τίποτα παρά μόνο ουρανό, μαζί έχεις 7 Driving Modes, οθόνη αφής, το γνωστό έξυπνο σύστημα πολυμέσων της Ford, το Sync 4, ηχοσύστημα της B&O, ασύρματη φόρτιση συσκευών, μέχρι και ηλεκτρικά αναδιπλούμενο μεταλλικό κάλλυμα της καρότσας.
Ιδανικά, θα ήθελα περισσότερη πλευρική στήριξη στα όμορφα σχεδιασμένα καθίσματα, ένα συμβατικό χειρόφρενο και καλύτερη ηχομόνωση από τους αεροδυναμικούς θορύβους στα πλαϊνά παράθυρα. Να σας πω την αμαρτία μου, πηγαίνοντας προς Σχηματάρι, το πίεσα, όσο πάει. Ε, κάπου εκεί στα υψηλά χιλιομετρικά υψίπεδα (σιγά μην ομολογήσω, κύριε πρόεδρε), ακούς να σφυρίζουν κάποιες αεροδυναμικές ριπές και να διαπερνούν την, κατά τα άλλα, μασίφ καμπίνα.
Φυσικά, σε νορμάλ ταχύτητες εντός πόλης, λόγω μεγέθους και σχετικού όγκου, χρειάζεται πάντα να διπλοτσεκάρεις καθρέφτες όταν κινείσαι στην πόλη. Με 5,38 μέτρα μήκους και 2,21 μέτρα πλάτους, μπορείς να συμπαρασύρεις τα άμοιρα τα κολωνάκια – για να μην πω ότι ξυρίζεις παρκαρισμένα, αν δεν είσαι προσεκτικός.
Αν είναι φιλικό; Κατά τα άλλα, απολύτως. Γραμμικό γκάζι, τεράστια ορατότητα, εργονομία, δόσεις σεβασμού από τους άλλους. Πού να τα βάλει ο άλλος με τη «νταλίκα»;. Περνάς ξεάγχωτα από οπουδήποτε, παύουν να σε απασχολούν πλημυρισμένα φρεάτια, εργολαβικά εγκλήματα, μετακινείς όρη. Αρκεί να βρεις να παρκάρεις.
Όλο το υπόλοιπο είναι μέρος του άλματος πίστης που σε προκαλεί να ασκήσεις. Τα όριά του δε βρίσκονται, έτσι, σε λάιτ εκτός δρόμου ταρζανιές. Θέλει υπέρβαση, να πας στο τέλος του φόβου σου, να το εμπιστευτείς και να τα ξεπεράσεις. Κι αυτό γιατί από κάτω υπάρχει ένα σιδηρούν παραπέτασμα που διαχωρίζει το εφικτό από το κατά φαντασίαν ανέφικτο. Ενισχυμένοι θόλοι, ένας πίσω άξονας που περνά για πλάκα το προσωπικό μου τεστ να βάζω μια 3η στο κιβώτιο, να το αφήνεις να ρολάρει και μετά να το σανιδώνω άγαρμπα μπας και ακούσω κάτι από την ξαφνική ροπή (δεν ακούς τίποτα) και ένα κλείδωμα εμπρός και πίσω διαφορικού που σε κάνουν μάγκα, έστω και αν είσαι, όπως λέει η πιτσιρικαρία, νουμπάς.
Τι μένει; Εκείνο το χωράφι στο χωριό. Να ‘χαμε την αγροτιά επαγγελματική δραστηριότητα μπας και γλιτώναμε το ΦΠΑ από τα πολλά €72.336 που κοστίζει. Ακρίβυνε κι άλλο το Raptor (εδώ έφτασαν είκοσι πέντε χιλιάρικα τα υπερμίνι), μπήκε σε άλλα λημέρια, έγινε αντικείμενο πόθου για όσους το δικαιολογούν ή, έστω, για όσους έχουν υπόψιν την πατέντα. Και εκεί ακριβώς είναι άλλη μια διάσταση της υπέροχης διαφθοράς του: να σε κάνει να πληκτρολογείς με θαυμασμό, μπορεί και πόθο, για ένα αγροτικό. Όχι, συγγνώμη δηλαδή, σάμπως το έχετε ξανακούσει; Να θέλγεται βενζινοαίματη ψυχή από καρότσα; Συμβαίνει στα ψαγμένα «χωράφια» της Ford.