Ένας τουρίστας ίσως δυσκολευτεί να καταλάβει ότι, παρότι ομόηχα, Κολωνός και Κολωνάκι, έχουν τόση απόσταση μεταξύ τους. Δεν εννοώ μόνο χιλιομετρική. Αντίστοιχα; Η Jaguar E-Type είναι το αυτοκίνητο που, όταν πρωτοεμφανίστηκε το 1961, απείχε έτη φωτός από τις αυτοκινητικές γειτονιές. Τρελά μπροστά από την εποχή του. Με ανεξάρτητη ανάρτηση, χαμηλό βάρος (μόλις 1.315 κιλά), υδραυλικό τιμόνι, δισκόφρενα παντού. Όπως και θεαματικά γρήγορο – με επιτάχυνση στα 0-100 σε κάτω από 7 δευτερόλεπτα και τελική 241 χλμ./ώ. Και, κυρίως; Ενστικτωδώς πανέμορφο. Ακόμα και ο ιδιότροπος και ούλτρα αυστηρός Ένζο, όταν την είδε, είπε πως ήταν το «ομορφότερο αυτοκίνητο που είχε δει». Να το ακούσεις αυτό από ιδρυτή και ανταγωνιστή μιας άλλης εταιρείας; Γκουγκλάρετε ελεύθερα και ψάξτε να βρείτε ανάλογη δήλωση σήμερα.
Η E-Type ήταν η crème de la crème της automotive σκηνής. Το Κολωνάκι της υπόθεσης. Επ’ αυτού, όπως λέει η Wikipedia, «οι Αθηναίοι της τουρκοκρατούμενης Αθήνας, προς αποτροπή επιδημιών ή άλλων συμφορών, συνήθιζαν να κάνουν λιτανείες και ιεροτελεστίες με θυσίες νεαρών μόσχων. Στα σημεία που κατέληγαν αυτές οι λιτανείες ολοκλήρωναν την ιεροτελεστία και έστηναν το κολωνάκι. Έχουν βρεθεί πολλά σημεία στην Αθήνα που είχαν στηθεί τέτοια κολωνάκια».
Στην καρδιά της σεβεντίλας θυμάμαι τον εαυτό μου να κρεμιέται σχεδόν απ’ το μπαλκόνι της Σκουφά για να πάρει μάτι την Jaguar E-Type που οδηγούσε ένας τύπος. Μαυρισμένος απ’ τον ήλιο, σαραντάρης (μου φαινόταν γέρος τότε, να σας πω την αμαρτία μου), με ελαφρώς ξεκούμπωτο πουκάμισο. Έμοιαζε να είχε βγει από τους «Αντίζηλους» με τον Τόνι Κέρτις και τον Ρότζερ Μουρ. Οδηγούσε αργά, σχεδόν ράθυμα, με τον εξακύλινδρο να δονείται ελαφρά στο ύψος του παλιού «Dolce» – Σκουφά και Αμερικής γωνία, δίπλα στην εκκλησία. Μάλλον η ωραιότερη σεράνο, αλλά και τάρτα φράουλα της πόλης. Μπορεί και του Σύμπαντος.
Απέναντι, κάτω από τις κολόνες, βλέπαμε τα καινούργια τζιν. Στη Σόλωνος, για πρώτη φορά, χαζέψαμε τα παπούτσια της Nike στη βιτρίνα. Ως άσχετος, τα πρόφερα «Νίκε». Πιο πάνω, στην ανηφόρα, μετά τον Άγιο Διονύση, τα σουβλάκια στη γωνία, απέναντι απ’ του Παρθένη. Ή και στο σπίτι της φίλης μου της Χριστίνας (που ήταν και κούκλα) και έβλεπε από το ρετιρέ φάτσα κάρτα τον Λυκαβηττό.
Κάθε φορά γυρνούσα να δω μήπως έρχεται ο πλειμπόι με την Jaguar. Η E-Type ανέβαινε σχεδόν στο ρελαντί. Κανείς όμως δεν τολμούσε να διαμαρτυρηθεί ή να κορνάρει. Οι ταρίφες λούφαζαν στα Kadett. Η Jag, η «γάτα» -όπως είναι το παρατσούκλι της εκ του «ιαγουάρου»- κινούνταν γουργουριστά. Έσερνε πίσω της ένα ολόκληρο κονβόϊ «μεθυσμένων» ακολούθων. Βλέμματα και οικοδομικά τετράγωνα, όλα παραδομένα στη γοητεία της.
Ίσως κάποιοι θυμούνται πως, την εποχή εκείνη, η E-Type προκαλούσε την οργή φεμινιστριών. Θεωρούσαν πως το σχήμα του καπό σκόπιμα παρέπεμπε σε φαλλό. Είχαν τόσο δίκιο. Η Jag έκανε σεξ με ολόκληρη τη Σκουφά. Κινούμενο οφθαλμόλουτρο.
Η στενή σε πλάτος Σκουφά, η Πατριάρχου Ιωακείμ, η ανηφόρα γύρω από τη Δεξαμενή, εκεί όπου βρέθηκε η μαρμάρινη κυλινδρική στήλη, το κολωνάκι ύψους δύο μέτρων που βάφτισε τελικά την περιοχή, αντηχούσαν τους κινητήρες της εποχής. Το Κολωνάκι οριοθετεί τα άκρα. Καμιά άλλη περιοχή της Αττικής δεν έχει συγκεντρώσει τόσο έντονα τους πόλους. Τις κυρίες με τα κανίς στην Πλατεία, χαλαρούς καφέδες στα «Νούφαρα», υποβλητική ατμόσφαιρα και τρομερό φαγητό στον πάλαι ποτέ «Βλαδίμηρο» και show-off αριστοκρατίας. Είτε ορίτζιναλ είτε Άνω Ραχούλας.
Και στο άλλο άκρο; Καταλήψεις στη Νομική, σπρέι στη Σίνα, πέτρες, αίμα, σκόνη, μπουτίκ και ψωνιστήρι, μοκασίνια με φουντάκια, Perrier και μολότοφ στη Ναυαρίνου. Nαι, η Ναυαρίνου είναι το σύνορο του Κολωνακίου από τον ευρύτερο «Κολωνό» της υπόλοιπης Αθήνας, αυτή είναι η γωνία με σημασία: εκεί όπου η Ναυαρίνου μετονομάζεται, χωρίς να το πάρει κανείς χαμπάρι, σε Σκουφά. Και το αντίστροφο. Η Ασκληπιού κόβει τον ομφάλιο λώρο μεταξύ μπουρζουαζίας και λαού. Βουτυρομπεμπέδων και αναρχικών. Λαός και Κολωνάκι. Kολωνάκι και Κολωνός.
Ω, ναι. Μερικά πράγματα δεν παλιώνουν ποτέ. Όπως η λευκή E-Type που με περισσή φροντίδα αποκατέστησαν μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια οι τεχνίτες ενός βρετανικού οίκου. Το αυτοκίνητο που έκανε τον ταξικό διαχωρισμό συνεχίζει να είναι θεά εν κινήσει.