Ανάλογα με το ποιος μιλάει, ο κόσμος είτε βρίσκεται σε κρίση είτε φλέγεται ή είναι σε εμπόλεμη κατάσταση ή/και απλά βαδίζει προς μια ειλικρινώς άξια τελική κρίση. Τι μπορεί να γίνει λοιπόν για να σωθεί; Μια προσεκτικά διατυπωμένη προσωρινή δήλωση, μπορεί, φυσικά, να βγει από τους παγκόσμιους ηγέτες, οι οποίοι έχουν μεν στην κατοχή τους και το γκαζάκι και το αναμμένο σπίρτο, όχι, όμως, σπουδαίες ιδέες για το μέλλον, γράφει στο Variety ο Γκάι Λοτζ με αφορμή τις «Φήμες» («Rumours»), την σουρεαλιστική πολιτική σάτιρα με την οποία πήγε φέτος στις Κάννες η Κέιτ Μπλάνσετ. Η ταινία, τρίτη μεγάλου μήκους συνεργασία του καλτ τρίο των καναδών κινηματογραφιστών Γκάι Μάντιν και των αδελφών Εβαν και Γκέιλεν Τζόνσον, προβλήθηκε στο διεθνές φεστιβάλ το Σάββατο 18 Μαΐου εκτός συναγωνισμού.
Η αναποτελεσματικότητα της ρητορικής πολιτικής και της συμβολικής διπλωματίας, που εκπροσωπεί με τον καλύτερο τρόπο η Ομάδα των Επτά (G7) -διακυβερνητικό φόρουμ που ενδιαφέρεται για ακριβές συναντήσεις ενώ θα μπορούσε απλά να διεξαχθεί με ανταλλαγή ηλεκτρονικών μηνυμάτων- είναι αδίστακτα πακεταρισμένη στις «Φήμες», ένα ξέφρενα διασκεδαστικό ανέκδοτο που βλέπει μια αποπνικτική σύνοδο κορυφής της G7 να εξελίσσεται σε μια θολή, βρώμικη και παράξενα απομονωμένη αποκάλυψη ζόμπι, όπως σχολιάζει ο Λοτζ στο Variety.
Η υπόθεση μοιάζει με σάτιρα, και πράγματι υπάρχουν πολλά εύστοχα ειρωνικά σχόλια σε πτυχές του εθνικού χαρακτήρα των ηγετών και των απαραίτητων γραφειοκρατικών διαδικασιών της σύγχρονης πολιτικής. Αλλά οι τρεις πειραματικοί καναδοί σκηνοθέτες σατιρίζουν επίσης την ιδέα ότι οι προθέσεις τους είναι τόσο ξεκάθαρες, παρατηρεί στην Telegraph ο Ρόμπι Κόλιν.
Η ατραξιόν της ταινίας είναι η Κέιτ Μπλάνσετ, η οποία αποδεικνύεται απίστευτα αστεία στο ρόλο της Χίλντα Ορτμαν, της σοβαρής οικοδέσποινας της συνόδου κορυφής: μια γερμανίδα καγκελάριος με περίπου το ίδιο χτένισμα και γούστο σε μπλέιζερ με την Ανγκελα Μέρκελ, αλλά ελάχιστα όμοια σε σοβαρότητα, γράφει στο Variety ο Γκάι Λοτζ. Είναι η σειρά της Γερμανίας να καλωσορίσει τους ηγέτες των άλλων έξι κρατών της G7 —ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασιλείου, Γαλλίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας και Καναδά— για ένα Σαββατοκύριακο με πολύ κρασί, φαγητό και επιφανειακές πολιτικές συζητήσεις στην απομόνωση ενός πολυτελούς κτήματος, όπου δεν χρειάζεται καν να κοιτάξουν στα μάτια κανέναν από τους απλούς ανθρώπους, των οποίων τα συμφέροντα υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Ειδικά για την περίσταση, δε, έχει κατασκευαστεί και ένα κιόσκι. Τι μπορεί να πάει στραβά;
Ο στόχος τους είναι δευτερεύων, παρόλα αυτά κάτι τους εμποδίζει συνεχώς να τον πραγματοποιήσουν: οφείλουν να συντάξουν μια συλλογική δήλωση, που θα πρέπει να ακούγεται εποικοδομητική αλλά θα είναι διακριτικά απροσδιόριστη, σχετικά με την «παγκόσμια κρίση», έναν γενικό όρο για τον οποίο δεν είναι ακριβώς σίγουροι. Καθώς εξετάζουν το θέμα σε ένα δείπνο πολλών πιάτων, οι ανησυχίες που εγείρονται περιλαμβάνουν -χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία η σειρά- την υπερθέρμανση του πλανήτη, τη διμερή διαχείριση, την ένθερμη υποστήριξη της «μη σεξουαλικής σωματικής αγάπης», τον προγραμματισμό των Ολυμπιακών Αγώνων κάθε τρία χρόνια αντί για τέσσερα, και τη δημιουργία του μεγαλύτερου ηλιακού ρολογιού της Δυτικής Ευρώπης. Το θέμα της φετινής συνόδου κορυφής, υπενθυμίζει η Χίλντα σε όλους, είναι η «μεταμέλεια». Ωστόσο, τα πράγματα πάνε ασυνήθιστα πιο στραβά.
Για τους σκοπούς μιας μάλλον κακόγουστης ομαδικής φωτογραφίας, η γερμανική ομάδα έχει ξεθάψει ένα πτώμα της Εποχής του Σιδήρου (διατηρημένο απόκοσμα σε σαρκώδη, υγρή κατάσταση), αλλά αυτή η αρχαιολογική χειρονομία φαίνεται ότι πυροδότησε μια εξέγερση αρχαίων σωμάτων -με υγρά που τρέχουν- τα οποία κυνηγούν τους πολιτικούς στο δάσος γύρω από το κάστρο, ενώ οι υπηρέτες τους εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Μέσα σε λίγα λεπτά, μια συγκέντρωση χαμηλού κινδύνου για τους πιο προστατευμένους ανθρώπους του κόσμου μετατρέπεται σε μια επικίνδυνη προσπάθεια επιβίωσης, καθώς τους σκεπάζει μια πυκνή ομίχλη και το «Rumours» μετατρέπεται σε ταινία τρόμου.
Μια αστραπή ελπίδας διακρίνεται όταν η ομάδα συνειδητοποιεί ότι η πρόεδρος του συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Αλίσια Βικάντερ) είναι επίσης εκεί έξω στο δάσος, μετατρέπεται όμως σε απόγνωση όταν τη βρίσκουν σκυμμένη πάνω από τις σπογγώδεις πτυχές του κολοσσιαίου εγκεφάλου, να φλυαρεί για μια παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων σε μια τρομακτική, ακατάληπτη γλώσσα που αρχικά νομίζουν ότι είναι αρχαία, αλλά αργότερα συνειδητοποιούν ότι είναι τα Σουηδικά.
Η σκιά του θανάτου, ωστόσο, δεν εμποδίζει τους επτά να ανησυχούν για πιο ασήμαντα ζητήματα. Ο πρωθυπουργός του Καναδά, Μαξίμ Λαπλάς (Ρόι Ντιπουί) είναι ο πρώτος που παθαίνει νευρικό κλονισμό από ένα τρομερά βαρετό «οικονομικό σκάνδαλο» στη χώρα του, την κατάρρευση του γάμου του και μια τελειωμένη ερωτική σχέση με την ομόλογό του στο Ηνωμένο Βασίλειο Καρντόσα Ντεβίντ (Νίκι Αμούκα-Μπερντ), η οποία συνεχίζει να επιμένει ότι μπορούν να ολοκληρώσουν τη δήλωσή τους, καθώς προσπαθούν να βγουν από το δάσος.
Τον γάλλο πρόεδρο Σιλβάν Μπρουλέ (Ντενί Μενοσέ) απασχολεί πιο πολύ η συγγραφή μιας «ψυχογεωγραφίας νεκροταφείων και ταφικών εθίμων», ο βλάκας πρωθυπουργός της Ιταλίας Αντόνιο Λαμόρτε (Ρολάντο Ραβέλο) ξέχασε να φέρει το κινητό του, ενώ ο σεβάσμιος POTUS Εντισον Γουόλκοτ (Τσαρλς Ντανς) δεν φαίνεται να μπορεί να μείνει ξύπνιος ή να εξηγήσει γιατί μιλάει με τόσο κομψή αγγλική προφορά.
Η ακαταλόγιστη βρετανικότητα του Γουόλκοτ είναι ένα από τα πολυάριθμα παράλογα αστεία, που διατηρείται αβίαστα στο σενάριο των τριών δημιουργών της ταινίας, ενώ δημιουργούν μια μεγαλύτερη σατιρική εικόνα. Οι μαζικές αδυναμίες και οι ξεκάθαρες ηλιθιότητες των επτά αρχηγών –μεμονωμένα όλοι κωμικές περσόνες, αλλά συλλογικά μια καταστροφική ομάδα εκπροσώπων της αποδυναμωμένης σύγχρονης δημοκρατίας- συνθέτουν μια θλιβερή διαμαρτυρία ενάντια στην εκλεγμένη μας ελίτ, η οποία ασχολείται με μικρότητες ενώ ο πλανήτης φλέγεται, και αντιμετωπίζει με δειλία μια πιθανή συντονισμένη δράση χωρίς ποτέ να φτάνει εκεί.
Αν και μπορεί να διακρίνει κανείς την καρικατούρα του πραγματικού πολιτικού κόσμου στο σύνολό του (λίγο Τζο Μπάιντεν εδώ, μια ιδέα Εμανουέλ Μακρόν εκεί), δεν είναι ακριβώς αυτό το νόημα της ταινίας. Οι αναποτελεσματικοί ηγέτες μας θα μπορούσαν να εξαλειφθούν εν μία νυκτί, επισημαίνουν οι «Φήμες», αλλά το γέλιο των θεατών μετατρέπεται σε στεναγμό, καθώς οι διαλυμένες παγκόσμιες δομές εξουσίας παραμένουν αμετακίνητες.