Σε εκτενέστατο ρεπορτάζ του για την εμπεδωμένη συνήθεια των Δυτικών, κυρίως των Αμερικανών, να μετακινούνται αποκλειστικά με Ι.Χ., αλλά και για τα μέτρα περιορισμού της κίνησης των αυτοκινήτων που πλέον λαμβάνουν οι μητροπόλεις του κόσμου, το βρετανικό περιοδικό Economist καταγράφει τη στάση της σημερινής νεολαίας για το θέμα.
Οι Βρετανοί θεωρούν ότι «λίγα πράγματα καθόρισαν τον 20ό αιώνα περισσότερο από το αυτοκίνητο», ως προς τις καθημερινές συνήθειες του αστικού πληθυσμού, φυσικά. Και βγάζουν το συμπέρασμα ότι «ο αριθμός των οδηγών στους δρόμους όλου του κόσμου συνεχίζει να αυξάνεται σχεδόν παντού», αν και υπάρχουν διαφοροποιήσεις από τόπο σε τόπο (λόγου χάρη, ο Αμερικανός οδηγεί τα διπλάσια χιλιόμετρα από τον Γάλλο) και κάποιες κινήσεις νέων κατά της χρήσης αυτοκινήτου.
Από την οπτική γωνία του περιοδικού (που, αν και οικονομικού προσανατολισμού, δεν σχολιάζει το ζήτημα των κρατικών εσόδων από τη φορολόγηση της παραγωγής, της πώλησης και της κυκλοφορίας Ι.Χ., παρά μόνο αναφέρει την ακρίβεια αγοράς Ι.Χ.), αυτή η αντίδραση της μερίδας των νέων είναι θετική και ελπιδοφόρα.
«Κάποτε, η απόκτηση άδειας οδήγησης ήταν ιεροτελεστία, συμβόλιζε τη μετάβαση στην ενηλικίωση. Τώρα, μια αυξανόμενη μειοψηφία νέων, είτε αγνοεί αυτό το δεδομένο είτε αντιτίθεται» γράφει. Το Economist κρίνει, επίσης, ότι αυτή η μειοψηφική μερίδα νέων μπορεί να ασκήσει πίεση στις κυβερνήσεις, στους δήμους κ.λπ., ώστε να περιοριστεί η κυκλοφορία των οχημάτων στις μεγαλουπόλεις.
«Από τη Νέα Υόρκη μέχρι τη Νορβηγία, ένας αυξανόμενος αριθμός πόλεων και τοπικών φορέων θεσπίζουν νόμους κατά των αυτοκινήτων, ακυρώνουν θέσεις στάθμευσης, μπλοκάρουν δρόμους και αλλάζουν κανόνες σχεδιασμού, με σκοπό να ευνοηθεί η μετακίνηση των κατοίκων με τα πόδια» γράφει το περιοδικό. Μάλιστα, ιδιαίτερη μνεία κάνει στη σοσιαλίστρια δήμαρχο Παρισίων Αν Ινταλγκό, που επέβαλε στη γαλλική πρωτεύουσα τέτοια μέτρα «επανακατάκτησής της από τους Παριζιάνους», δημιουργώντας συνθήκες εξυπηρέτησής τους στη γειτονιά εντός 15λέπτου, ώστε να μη μεταβαίνουν στο κέντρο.
Το ρεπορτάζ μάς πληροφορεί ότι στη Νέα Υόρκη υπάρχει podcast που προπαγανδίζει τον «πόλεμο στο Ι.Χ.» όπως δηλοί και το όνομά του («The War on Cars»), ενώ πανηγυρίζει για τα μέτρα περιορισμού της αυτοκίνησης από «ολοένα και περισσότερους εκλεγμένους αξιωματούχους». Και αυτό συμβαίνει σε μια χώρα όπου το ιδιωτικό όχημα άλλαξε τις καθημερινές συνήθειες, κατασκεύασε χιλιάδες αυτοκινητοδρόμους, έχτισε αναρίθμητα προάστια, δημιούργησε ακόμη και εξειδικευμένη παροχή υπηρεσιών όπως είναι τα σουπερμάρκετ, τα εστιατόρια και οι κινηματογράφοι αυτοκινήτων.
Στις ΗΠΑ, γράφει το Economist, οι επιμένοντες να οδηγούν Ι.Χ. είναι οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι, «και είναι αυτοί που αυξάνουν τον όγκο κυκλοφορίας», ενώ οι νέοι οδηγούν πολύ λιγότερο. Και στην Ευρώπη παρατηρείται αυτό το φαινόμενο, αν και «σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπάρχουν περισσότερα αυτοκίνητα από ποτέ». Συγχρόνως, όμως, «τα χιλιόμετρα που διανύει κάθε Ευρωπαίος με το Ι.Χ. του έχουν μειωθεί». Και αυτό συμβαίνει κυρίως «σε μεγάλες πόλεις, στο Βερολίνο, στην Κοπεγχάγη, στο Λονδίνο, στο Παρίσι και στη Βιέννη».
Οι Βρετανοί σημειώνουν ότι «κανείς δεν είναι απολύτως σίγουρος αν οι μικρής ηλικίας ενήλικοι θα αποδειχθούν ανθεκτικοί στη γοητεία της κατοχής ενός αυτοκινήτου», κρίνουν όμως ότι «η ανάπτυξη του web είναι μια προφανής πιθανότητα να αντισταθούν, αφού όσο περισσότερο μπορούν να ψωνίζουν online ή να βλέπουν ταινίες στο σπίτι, τόσο λιγότερη είναι η ανάγκη τους να οδηγούν στην πόλη». Υποθέτουν, επιπλέον, ότι οι λόγοι του σκεπτικισμού των νέων «είναι πολιτιστικοί», εννοώντας «τις ανησυχίες τους για την κλιματική αλλαγή».
Το περιοδικό δίνει όμως και άλλη μία εξήγηση: «Η πτώση της δημοτικότητας των αυτοκινήτων μεταξύ των πολιτών κάτω των 40 ετών συνδυάζεται με την εικοσαετή διάθεση των πολεοδόμων κατά των αυτοκινήτων. Αυτοί κατάφεραν να περάσουν τολμηρές πολιτικές, όπως η εισαγωγή ζωνών κυκλοφορίας στο κέντρο του Λονδίνου, του Μιλάνου και της Στοκχόλμης, όπου πλέον οι οδηγοί πρέπει να πληρώνουν τέλος διέλευσης. Και τα τρία προγράμματα κατάφεραν να μειώσουν την κυκλοφορία. Το ίδιο πρόγραμμα μπορεί να ξεκινήσει και στη Νέα Υόρκη». Σε αυτό το σημείο το Economist μνημονεύει ξανά την Ινταλγκό, η οποία «μετέτρεψε τον αυτοκινητόδρομο της όχθης του Σηκουάνα σε πάρκο».
Τέλος, το ρεπορτάζ καταγράφει και τις αντιδράσεις των οδηγών για τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας και για τα χαράτσια των προστίμων σε διάφορα μέρη, από τις αμερικανικές πόλεις μέχρι το Οσλο και τις βρετανικές επαρχιακές πόλεις. Επίσης, αναφέρει τους πολιτικούς φορείς που συμπαρίστανται στους οδηγούς – και είναι όλοι τους συντηρητικά κόμματα. Στη Νέα Υόρκη περιγράφονται από το ρεπορτάζ ως «πολιτικοί των προαστίων» και στο Βερολίνο κατονομάζονται ως «κεντροδεξιοί Χριστιανοδημοκράτες».
Το κείμενο κλείνει με «την νέα τεχνολογία, που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα», δηλαδή με την ηλεκτρική αυτοκίνηση, «ικανή να αμβλύνει τις ανησυχίες για την κλιματική αλλαγή».