Η πιο σημαντική απόφαση που θα λάβει η Κάμαλα Χάρις στις πρώτες εβδομάδες της νέας εκστρατείας της για την προεδρία των ΗΠΑ θα είναι η επιλογή του υποψήφιου αντιπροέδρου της. Και τα ερωτήματα γύρω από αυτή την επιλογή έχουν ήδη ξεκινήσει, δείχνοντας πόσο σύνθετη θα είναι η απόφαση αυτή.
Ποιος μπορεί να κερδίσει μια αμφίρροπη Πολιτεία; Ποιος μπορεί να κερδίσει τον Τζέι Ντι Βανς, τον υποψήφιο αντιπρόεδρο του Τραμπ, σε ένα ντιμπέιτ; Ποιος είναι αρκετά ικανός για να πάρει το τιμόνι κάποια μέρα, αλλά και αρκετά συγκρατημένος για να παραμείνει στη θέση του συνοδηγού μέχρι τότε;
Η Χάρις είναι μια ασυνήθιστη υποψήφια (ασιατικής καταγωγής, γυναίκα) σε μια ασυνήθιστη εκστρατεία (ένα σπριντ 100 ημερών και όχι 100 εβδομάδων) ενάντια σε έναν πρωτοφανή αντίπαλο (τρεις φορές υποψήφιο, δύο φορές κατηγορούμενο και παραλίγο δολοφονημένο πρώην πρόεδρο). Τόση αντισυμβατικότητα, γράφει ο Ντάνιελ Πινκ στην Washington Post, απαιτεί μια διαρκή αντισυμβατική προσέγγιση.
Αντί να επιλέξει ένα άτομο ως υποψήφιο αντιπρόεδρο, γιατί να μην επιλέξει μια ομάδα;
Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει πει πολλά τρελά πράγματα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά μεταξύ των πιο ανησυχητικών ήταν πέντε λέξεις που ξεστόμισε στην ευχαριστήρια ομιλία του στο Εθνικό Συνέδριο των Ρεπουμπλικανών το 2016. Αφού απαρίθμησε αυτό που εκλαμβάνει ως εθνικές τραγωδίες, ο Τραμπ διαβεβαίωσε την Αμερική: «Μόνο εγώ μπορώ να το διορθώσω».
Τέσσερα χρόνια αργότερα είπε στους οπαδούς του: «Είμαι το μόνο πράγμα που στέκεται ανάμεσα στο αμερικανικό όνειρο και την απόλυτη αναρχία, την τρέλα και το χάος». Και στην ομιλία του στο συνέδριο αυτού του μήνα, αφού περιέγραψε με γλαφυρό τρόπο πώς η σφαίρα ενός τρελού του έσχισε το αυτί, είπε «είχα τον Θεό με το μέρος μου», στον απόηχο μιας προηγούμενης δήλωσής του, ότι «είναι ο Εκλεκτός».
Αντιμέτωπη με έναν τόσο «καρτουνίστικο» μεγαλομανή, η Χάρις θα μπορούσε να αντλήσει επίσης την αντεπίθεσή της από τα κόμικς, γράφει η Post: να αντισταθεί μαζί με μια ομάδα.
Η Χάρις θα μπορούσε να επιλέξει τον μελλοντικό της αντιπρόεδρο, όπως κάνουν πάντα οι υποψήφιοι πρόεδροι. Το όνομα αυτού του προσώπου θα εμφανίζεται μαζί με το δικό της στα ψηφοδέλτια. Αλλά στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών τον επόμενο μήνα, θα μπορούσε επίσης να ανακοινώσει τα βασικά μέλη της ενδεχόμενης κυβέρνησής της, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων που δεν πήραν το χρίσμα του αντιπροέδρου.
Ας φανταστούμε μια all star ομάδα, γράφει η Post. Η Χάρις θα μπορούσε να αξιοποιήσει διασημότητες από όλη τη χώρα, όπως τον γερουσιαστή Μαρκ Κέλι της Αριζόνα ως πιθανό υπουργό Αμυνας, τον κυβερνήτη Αντι Μπέσιρ του Κεντάκι ή τον κυβερνήτη Ρόι Κούπερ της Βόρειας Καρολίνας ως Γενικό Εισαγγελέα και τον κυβερνήτη Τζος Σαπίρο της Πενσιλβάνια ως υπουργό Μεταφορών.
Θα μπορούσε να αναβαθμίσει μερικούς δημοφιλείς αξιωματούχους του Μπάιντεν: Να κάνει την υπουργό Εμπορίου Τζίνα Ραϊμόντο υπουργό Οικονομικών, τον Βίβεκ Μούρθι υπουργό Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών και τον πολύγλωσσο υπουργό Μεταφορών Πιτ Μπούτιτζιτζ υπουργό Εξωτερικών.
Θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία να εισαχθούν νέα πρόσωπα στην κυβέρνηση. Ισως ο επιθεωρητής των σχολείων του Λος Αντζελες, Αλμπέρτο Καρβάλιο, ως υπουργός Παιδείας, η δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Καλιφόρνιας, Λέοντρα Κρούγκερ, ως Γενική Εισαγγελέας, η ναύαρχος Λίζα Φραντσέτι ως σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας και η διευθύνουσα σύμβουλος της General Motors, Μέρι Μπάρα, ως υπουργός Εμπορίου.
Ας φανταστούμε, γράφει η Post, όλους αυτούς τους ανθρώπους να εμφανίζονται μαζί με τη Χάρις και τον υποψήφιο αντιπρόεδρό της στο συνέδριο, να χαιρετούν μαζί από τη σκηνή και να κάνουν μαζί προεκλογική εκστρατεία για τις επόμενες 10 εβδομάδες.
Σε μια συμπιεσμένη χρονικά και πολύ ανταγωνιστική κούρσα, μια dream team με επικεφαλής τη Χάρις έχει πολλά πλεονεκτήματα έναντι του συνηθισμένου πολιτικού διδύμου.
Η προεδρία του Τραμπ, συνεχίζει η Post, αποκάλυψε τον παραλογισμό τού «μόνο εγώ». Η απροθυμία του να ακούσει, να ανεχθεί αντίθετες απόψεις ή να επιδείξει έστω και την ελάχιστη ταπεινότητα καθυστέρησε τις πολιτικές κατά τη διοίκησή του.
Αντικαθιστώντας την αλαζονεία της απομόνωσης με την αυτοπεποίθηση της συνεργασίας, η Χάρις μπορεί να προετοιμαστεί για να πετύχει ως πρόεδρος. Οι έρευνες στην οργανωτική συμπεριφορά και την κοινωνική ψυχολογία καταδεικνύουν ότι τα άτομα συχνά υπερτερούν των ομάδων στην επίλυση απλών προβλημάτων. Ομως οι ομάδες είναι καλύτερες στην αντιμετώπιση πολύπλοκων προκλήσεων. Οι ομάδες φέρνουν τις διαφορετικές εμπειρίες και προοπτικές τους, οι οποίες δημιουργούν περισσότερες επιλογές και παράγουν εξυπνότερες λύσεις για περίπλοκα προβλήματα.
Ενας μοναχικός παίκτης ταιριάζει περισσότερο σε ένα ριάλιτι. Οταν όμως χρειάζεται να αναμορφωθεί ένα προβληματικό μεταναστευτικό σύστημα, να ενισχυθούν οι δημοκρατικοί θεσμοί που κλονίζονται, να γίνει διαχείριση στις διαρκώς μεταβαλλόμενες γεωπολιτικές συμμαχίες και προετοιμασία για την άνοδο της Τεχνητής Νοημοσύνης, με λίγα λόγια όταν χρειάζεται να αντιμετωπιστεί σχεδόν οποιοδήποτε ζήτημα του 21ου αιώνα, μια ομάδα σαφώς υπερτερεί.
Ταυτόχρονα, γράφει η Post, αυτή η νέα προσέγγιση θα ρίξει φως, όχι μόνο στις προηγούμενες επιδόσεις του αντιπάλου της, αλλά και στις μελλοντικές πολιτικές του. Οι σύμμαχοι του Τραμπ έχουν παρουσιάσει δύο ανησυχητικά σχέδια διακυβέρνησης. Το ένα είναι το Σχέδιο 2025, 900 σελίδες αυταρχικής εκδικητικής διακυβέρνησης που καταργεί δικαιώματα, αναδιπλώνει κανονισμούς και ανταμείβει τον πρόεδρο με εξουσίες βασιλιά. Το άλλο είναι η πλατφόρμα που παρουσίασε το κόμμα στο συνέδριό του αυτόν τον μήνα, μια συλλογή από τυχαία κεφαλαία, ατάκες και ξεσπάσματα.
Μια ομάδα από ρεαλιστές ειδήμονες της πολιτικής, που θα είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν από την πρώτη ημέρα, θα προσφέρει μια έντονη αντίθεση.
Με τον Μπάιντεν εκτός κούρσας, συνεχίζει η Post, ο Τραμπ είναι πλέον ο γηραιότερος προεδρικός υποψήφιος όλων των εποχών. Οι Δημοκρατικοί μπορούν να το εκμεταλλευτούν αυτό.
Ας φανταστούμε μια οθόνη χωρισμένη στα δύο. Στο ένα μισό είναι ένας ηλικιωμένος άνδρας από τη Φλόριντα που προσφέρει ένα συγκεχυμένο αφήγημα, γεμάτο παράπονα. Στο άλλο μισό είναι μια σειρά από καταξιωμένους, δραστήριους επαγγελματίες, ένας γιατρός, ένας κατασκευαστής αυτοκινήτων, ακόμη και ένας αστροναύτης, που σηκώνουν τα μανίκια τους και πιάνουν δουλειά.
Στη μια πλευρά βρίσκεται ένας 78χρονος πολιτικός που προσπάθησε να αντισταθμίσει την ηλικία του επιλέγοντας έναν 39χρονο «yes-man» ως υποψήφιο αντιπρόεδρο, επιστρατεύοντάς τον πιο πολύ ως βοηθό παρά ως συνεργάτη. Στην άλλη πλευρά είναι μια γυναίκα της γενιάς X, αρκετά ικανή ώστε να συγκεντρώσει μια ομάδα για να υπηρετήσει τη χώρα της.
Οι γυναίκες ηγέτες, επισημαίνει η Post, αντιμετωπίζουν συχνά αυτό που οι κοινωνικοί επιστήμονες αποκαλούν «διπλό δεσμό». Αν και οι άνθρωποι γενικά –και οι ψηφοφόροι ειδικότερα– αποδέχονται εύκολα ότι ένας άνδρας ηγέτης μπορεί να είναι και συμπαθής και αποτελεσματικός, δεν αποδέχονται το ίδιο για τις γυναίκες. Αν έχεις ενσυναίσθηση, δεν θα είσαι ικανή. Αν είσαι ικανή, δεν θα έχεις ενσυναίσθηση. Και θέλουμε οι ηγέτες μας να είναι και τα δύο.
Μια ομάδα από συνυποψήφιους δίνει στη Χάρις έναν τρόπο να ξεμπερδέψει αυτόν τον άδικο «γόρδιο δεσμό», αναθέτοντας μέρος της προσπάθειας σε τρίτους, σημειώνει η WP. Οταν εκείνη επιδεικνύει την ατσάλινη επάρκεια ενός εισαγγελέα, οι συνεργάτες της μπορούν να προβάλουν ζεστασιά. Οταν επιδεικνύει την ευγένεια και το γέλιο, οι συνεργάτες της μπορούν να επιδείξουν επάρκεια.
Ομοίως, είναι πιο δύσκολο να την παρουσιάσουν ως μια φιλελεύθερη του Σαν Φρανσίσκο εάν ηγείται μιας ομάδας από κεντρώους πολιτικούς, στελέχη επιχειρήσεων και βετεράνους του στρατού.
Στις ταινίες και στα κόμικς, ήρωες όπως ο Μπάτμαν και η Wonder Woman μπορούν να πολεμήσουν τους περισσότερους κακούς μόνοι τους. Αλλά η αντιμετώπιση ενός σούπερ κακού απαιτεί μια ομάδα. Αυτό είναι το μυστικό της νίκης τον Νοέμβριο: μια Λεγεώνα της Δικαιοσύνης για την Αμερική της Κάμαλα Χάρις, καταλήγει η αμερικανική εφημερίδα.