Οσοι από καιρό έχουν μπαφιάσει με τις σούπες του Σβαρτσενέγκερ στο χολιγουντιανό σινεμά ή στην αμερικανική πολιτική ίσως έχουν κάποιον ιδιάζοντα λόγο να συνεχίζουν να διαβάζουν αυτό το κείμενο. Διότι η Repubblica σερβίρισε και Σβαρτσενέγκερ συγγραφέα, προδημοσιεύοντας λίγες αράδες από το βιβλίο του που μόλις κυκλοφόρησε στην Ιταλία. Αγνωστο πράμα δηλαδή, συνεπώς μπορεί να είναι και ενδιαφέρον. Για το ύφος του συγγραφέα δεν μπορούμε να έχουμε γνώμη, διότι μιλάμε για μεταφρασμένο κείμενο. Οπότε αναγκαστικώς περιοριζόμαστε στο περιεχόμενο. Το πόνημα του σταρ είναι εξομολογητικό, αυτοβιογραφικού χαρακτήρα, φιλοδοξεί όμως να είναι και χρηστικό, συμβουλευτικό, να διευκολύνει τη ζωή των αναγνωστών του. Τίτλος του: «Κάνε χρήσιμο τον εαυτό σου. Επτά κανόνες για να αλλάξετε τη ζωή σας». Φυσικά, η απόκτηση του βιβλίου απαιτεί κάποια ευρώ – αυτή είναι μια δική μας χρήσιμη πληροφορία, ώστε να κάνουμε όλοι μας, και εμείς και εσείς, κάτι καλό για τον εαυτό μας. Απολαύστε το τζάμπα δείγμα (αλλά σε δεύτερη μετάφραση δυστυχώς).
«Κανείς από εμάς δεν μπορεί να επιλέξει από πού ερχόμαστε. Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό στην Αυστρία, στις αρχές του Ψυχρού Πολέμου. Η μητέρα μου ήταν πολύ στοργική. Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός και μπορούσε να γίνει βίαιος, αλλά τον αγαπούσα πολύ. Ηταν περίπλοκο. Σκέφτομαι συχνά πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν δεν ήμουν θετικός άνθρωπος, αν είχα αντιδράσει διαφορετικά στην ανατροφή μου. Δεν είχα κάνει ποτέ ζεστό ντους και δεν έτρωγα τακτικά κρέας ώσπου, έφηβος, κατατάχτηκα στον στρατό. Η πρωινή μου ρουτίνα [στο σπίτι] περιελάμβανε νεροκουβάλημα και κόψιμο ξύλων για τη φωτιά, η οποία τον χειμώνα ήταν δύσκολο έργο. Ο πατέρας μου δεν χαμπάριαζε, διότι είχε αντέξει πολύ χειρότερα όταν ήταν αυτός παιδί. Στο σπίτι του Γκούσταβ Σβαρτσενέγκερ τίποτα δεν ήταν τζάμπα. Ούτε καν τα γεύματα. Κάθε πρωί έπρεπε να κάνω διακόσια πουσάπ μόνο και μόνο για να κερδίσω το πρωινό μου.
»Ολος αυτός ο κόπος, αυτή η ταλαιπωρία, θα είχε καταβάλει το πνεύμα μου ή θα είχε καταστήσει ανέφικτες τις εικόνες της Αμερικής που έβλεπα σε περιοδικά και εφημερίδες. Θα μου είχε στερήσει το ένστικτο να κοιτάξω πέρα από τον ορίζοντα. Φυσικά, στο σπίτι κανείς δεν με ενεθάρρυνε να φανταστώ τη ζωή πέρα από τα βουνά της νοτιοανατολικής Αυστρίας. Οταν απολύθηκα από τον στρατό, με περίμενε μια καλή θέση στην αστυνομία. Δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί, έλεγε ο πατέρας μου. Επιπλέον, δεν κατάλαβε ποτέ, ούτε ενέκρινε, το ενδιαφέρον μου για το μποντιμπίλντινγκ. Σκέφτηκε ότι ήταν κάτι εγωκεντρικό, εγωιστικό. ‘‘Γιατί δεν κόβεις λίγα ξύλα’’, μου έλεγε, ‘‘για να γίνεις μεγάλος και δυνατός έχοντας κάνει και κάτι καλό για τους άλλους’’. Υπήρχαν φορές που ερχόταν σπίτι μεθυσμένος και μας χτυπούσε. Εκείνες οι νύχτες ήταν πολύ δύσκολες.
»Θα ήταν πολύ εύκολο να με καταβάλουν όλα αυτά, όμως επέλεξα να κοιτάξω τη θετική πλευρά. Πάντα έκανα αυτήν την επιλογή: αναγνώριζα ότι ο πατέρας μου ήταν καλός μπαμπάς και η μητέρα μου η καλύτερη απ’ όλες τις μητέρες. Αυτή η ζωή δεν ήταν συναρπαστική ή ιδιαίτερα άνετη, τουλάχιστον όχι με τα σύγχρονα πρότυπα, αλλά ήταν καλή ζωή. Μια ζωή όπου έμαθα πολλά και βρήκα το πάθος μου, τον σκοπό μου και τους πρώτους μου μέντορες. Ακόμα και τα αναμφισβήτητα άσχημα πράγματα επιλέγω να τα θυμάμαι ως σημαντικό μέρος εκείνου που με ώθησε να ξεφύγω, να πετύχω, να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Αν τα παιδικά μου χρόνια ήταν λίγο καλύτερα, ίσως να μην είχατε αυτό το βιβλίο στα χέρια σας τώρα. Και ακόμα χειρότερα, γιατί θα μπορούσα να είχα πέσει στον ίδιο λάκκο, του αλκοολισμού, στον οποίο έπεσε ο αδερφός μου. Αυτό τον έκανε να έχει ένα θανατηφόρο δυστύχημα οδηγώντας υπό την επήρεια μέθης, το 1971. Οφείλω πολλά στον τρόπο με τον οποίο με μεγάλωσαν. Γεννήθηκα για να το αντιμετωπίσω, και η στάση αυτή με διαμόρφωσε».