Για πολλούς το να δίνεις για δίπλωμα είναι αγχωτική διαδικασία. Όμως η Covid-19 ήρθε να προσθέσει στο στρεσάκι. Κατ’ αρχάς για τους νέους οδηγούς που ανυπομονούν να καθίσουν στο αριστερό κάθισμα με χαρτιά και κουμπάρο. Για παράδειγμα, διαβάζω ότι αυτή τη στιγμή στη Μ. Βρετανία έχει «ανέβει» ψηφιακά μια αίτηση από περίπου 50.000 υποψήφιους οδηγούς που θεωρούν ότι είναι έτοιμοι για τον δρόμο. Ζητούν από την κυβέρνηση να επιτρέψει στους εκπαιδευτές οδήγησης να δώσουν το δικό τους OK και να παρακαμφθεί η διαδικασία εξέτασης που, για την ιστορία, είναι σαφώς πιο απαιτητική στο Νησί απ΄ό,τι στα στενά του Μπραχαμίου. Αφήστε που οι δρόμοι όπου γίνονται οι εξετάσεις είναι άγνωστοι και έτσι ο εξεταζόμενος δεν έχει τη δυνατότητα προηγούμενης εξοικείωσης.
Η κατάσταση αναστολής των εξετάσεων στη Μ. Βρετανία έχει ιστορικό παρελθόν μόνο στα χρόνια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου και της Κρίσης του Σουέζ. Ήταν όταν είχαν βάλει τους δασκάλους (sic) οδήγησης σε άλλα οδικά καθήκοντα.
Τεσπά, δε ζούμε στο Λονδίνο, το κλείνω λέγοντας ότι απομένει να μαζευτούν άλλες 50.000 αιτήσεις για να ‘χει τύχη η επιθυμία των Learners – ναι, από ‘κει βγαίνει το κεφαλαίο ‘’L’’ στο πίσω παρμπρίζ. Χρειάζονται, βλέπετε, περισσότερες από 100.000 υπογραφές για να δοθεί η εκκίνηση για σχετικό ντιμπέιτ στο βρετανικό Κοινοβούλιο.
Σε άλλες ειδήσεις της ελληνικής ημέρας, πριν δυο βδομάδες περίπου, ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εκπαιδευτών Οδήγησης έστειλε μία επιστολή στον Υπουργό Ανάπτυξης, Άδωνι Γεωργιάδη. Είχε ανάλογο περιεχόμενο. Όπως σημείωνε, «λόγω της μεγάλης χρονικής περιόδου του lockdown και εξαιτίας των ανελαστικών εξόδων λειτουργίας των γραφείων μας και όχι μόνο, οι περισσότεροι των συναδέλφων μας έχουν φτάσει σε οικονομικό αδιέξοδο κινδυνεύοντας πλέον να μην επαναλειτουργήσουν τις επιχειρήσεις τους» και ζητούσε την άμεση επαναλειτουργία τους. Το σκεπτικό του είναι ότι «τα άτομα με τα οποία συναναστρεφόμαστε προκειμένου να τα εκπαιδεύσουμε είναι τα ίδια για μεγάλο χρονικό διάστημα και όχι εναλλασσόμενα όπως στα ταξί ή τα καταστήματα του λιανικού εμπορίου».
Μένει να φανεί πώς θα εξελιχθεί το αίτημά και πόσοι νέοι, υποψήφιοι οδηγοί θα περιμένουν στη σειρά. Όχι ότι αυτό φωτογραφίζει και την ακόμα πιο μεγάλη εικόνα του κάδρου. Γιατί, πέρα από πανδημία και τα συμπαρομαρτούντα της, υπάρχει και η προοπτική των αυτόνομων οχημάτων. Απέχουμε ακόμη από τα φουλ αυτόνομα αλλά οι εξελίξεις δείχνουν ότι πάμε προς τα ‘κει. Πόσο νόημα θα έχει η εξέταση οδηγών για αυτοκίνητα που δε θα χρειάζονται οδηγούς; Και τι θα κάνει ένας μεγάλος κλάδος; Ας ελπίσουμε πως ακόμα και τότε θα χρειάζεται ένας άνθρωπος που θα επιβλέπει, έστω, το μηχάνημα. Ακόμα κι αν τρώει μπέργκερ εν κινήσει.