Ο Χάρβεϊ Μιλκ γεννήθηκε το 1930 στη Νέα Υόρκη. Έπαιζε ποδόσφαιρο, του άρεσε η όπερα, δούλευε στο οικογενειακό πολυκατάστημα. Τελειώνοντας το κολέγιο πήγε στο Ναυτικό κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Κορέα, υπηρέτησε στο Σαν Ντιέγκο ως εκπαιδευτής καταδύσεων και αφού απολύθηκε, το 1955, γύρισε στη Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε -μεταξύ άλλων- ως δάσκαλος δημόσιου σχολείου, συνεργάτης παραγωγής μιούζικαλ, αναλυτής μετοχών σε επενδυτική τράπεζα, πράγμα που τον κούρασε.
Το 1972, αφήνοντας τη Νέα Υόρκη, μετακόμισε στην Καλιφόρνια όπου διάλεξε την οδό Κάστρο (καρδιά της ομοφυλοφιλικής κοινότητας της πόλης) για να ανοίξει κατάστημα φωτογραφικών μηχανών. Κατάφερε τo 1977, με την τρίτη, να εκλεγεί στο δημοτικό συμβούλιο του Σαν Φρανσίσκο, έχοντας μέχρι τότε όχι μόνο συμμετάσχει ενεργά στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, αλλά δηλώσει ανοιχτά και δημόσια πως ο ίδιος είναι ομοφυλόφιλος, κάτι που ήξερε από το γυμνάσιο.
Ο Μιλκ μαζί με τον φιλελεύθερο δήμαρχο Τζόρτζ Μοσκόουν, που με ανοιχτό πνεύμα απέκρουε απόψεις ψυχολόγων της εποχής πως η ομοφυλοφιλία είναι ασθένεια, δολοφονήθηκαν στις 27 Νοεμβρίου 1978 από τον Νταν Γουάιτ, έναν χρόνο μόλις μετά την εκλογή τους. Ο Γουάϊτ παραδόθηκε στη αστυνομία και μετά από δίκη κρίθηκε ένοχος για ανθρωποκτονία εξ αμελείας και όχι από πρόθεση και καταδικάστηκε σε φυλάκιση έξι ετών. Βγαίνοντας από τη φυλακή, το 1985, αυτοκτόνησε.
Η ελαφριά ποινή του συνδυάσθηκε από τον Τύπο με τη λεγόμενη «υπεράσπιση Toυίνκι («Twinkie defense»), καθώς το δικαστήριο έκανε δεκτούς ισχυρισμούς των δικηγόρων του, ότι ο Γουάιτ διέπραξε τους φόνους επειδή είχε εγκαταλείψει την υγιεινή διατροφή και είχε στραφεί σε junk food, καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες αναψυκτικών και γλυκών, μεταξύ των οποίων ντόνατς και Twinkies (γλυκά σνακ).
Ο ψυχίατρος Μάρτιν Μπλίντερ, εξεταζόμενος στη δίκη, υποστήριξε πως ο δράστης βρίσκονταν εκείνη την εποχή σε κατάθλιψη συμπεριφερόμενος αλλόκοτα (είχε παραιτηθεί από τη δουλειά του στον δήμο, είχε απομακρυνθεί από τη γυναίκα του, κυκλοφορούσε ατημέλητος) και οι τροφές που κατανάλωνε είχαν επιδράσει στη ψυχολογία του προκαλώντας έντονα σκαμπανεβάσματα.
Ο ψυχίατρος Τζορτζ Σόλομον κατέθεσε στη δίκη πως ο Γουάιτ υπέστη μια έκρηξη και κατά τον χρόνο του φόνου, τον έλεγχό του είχε αυτόματος πιλότος και ο ίδιος αδυνατούσε να αντιδράσει διαφορετικά. Στηριζόμενος σε αυτά o συνήγορος υπεράσπισης Ντάγκλας Σμιντ ισχυρίσθηκε πως ο δράστης ήταν άτομο μειωμένου καταλογισμού, πράγμα που έκανε δεκτό το δικαστήριο καταδικάζοντάς τον για αμέλεια.
Για την ιστορία του Μιλκ γράφηκαν βιβλία και γυρίστηκαν ταινίες, όπως η ομώνυμη ταινία του Γκας Βαν Σαντ (2008), που έδωσε στον Σον Πεν το Oσκαρ α’ ανδρικού ρόλου.