Η ακαταμάχητη γοητεία της πιθανώς να οφειλόταν στα κόκκινα μαλλιά της, στην αλαβάστρινη επιδερμίδα της, στα κολλητά φορέματα που φορούσε, καθώς και στη συνήθειά της να χαϊδεύει τον πήχη του όποιου συνομιλητή της όταν εκείνος μιλούσε. Ιδιαίτερα σαγηνευτικό ήταν, όμως, και το επώνυμό της.
Ως νύφη του πρωθυπουργού της Βρετανίας, η Πάμελα Τσόρτσιλ απολάμβανε το μυστήριο που περιβάλλει όσους διατηρούν στενούς δεσμούς με την εξουσία. Γοητευμένοι από την παρουσία της και κολακευμένοι από την προσοχή της, πανίσχυροι άνδρες γίνονταν σχεδόν πειθήνια όργανά της – και αυτό αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
«Τα μυαλά και οι καρδιές των Αμερικανών έπρεπε να κερδηθούν εάν η χώρα επρόκειτο να συνεισφέρει ή να συμμετάσχει στον αγώνα. Οπότε, ενώ ο άχαρος σύζυγός της, Ράντολφ, είχε αποσπαστεί μακριά, η Πάμελα επιστρατεύθηκε από τον Ουίνστον και την Κλεμεντάιν Τσόρτσιλ για να διεξάγει ένα διαφορετικό είδος πολεμικής εργασίας. Επινε κρασί, δειπνούσε και σαγήνευε στο όνομα της μάχης της Βρετανίας ενάντια στην τυραννία» συνοψίζει ο Economist παρουσιάζοντας το βιβλίο «Kingmaker», μια νέα συναρπαστική βιογραφία της Πάμελα Τσόρτσιλ, που έγραψε η βρετανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας Σόνια Περνέλ.
Η νύφη του Ουίνστον Τσόρτσιλ ρίχτηκε στη «μάχη» το 1941, σε ηλικία 20 ετών. Η πρώτη αποστολή που της ανατέθηκε ήταν να πείσει τον Χάρι Χόπκινς, έναν δύστροπο απομονωτιστή, ειδικό απεσταλμένο των ΗΠΑ στο Λονδίνο, ότι η Βρετανία άξιζε τη συνδρομή της Αμερικής. Η Πάμελα δεν δυσκολεύτηκε σχεδόν καθόλου να κάμψει τους όποιους ενδοιασμούς του και ο Χόπκινς σύντομα κατάφερε να πείσει τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ να συνδράμει τους Βρετανούς.
Στη συνέχεια συνδέθηκε με τον Αβερελ Χάριμαν, τον άνθρωπο που επιφορτίστηκε με την επίβλεψη της εφαρμογής του προγράμματος στρατιωτικής βοήθειας Lend-Lease, μέσω του οποίου διανεμήθηκαν 42 δισ. δολάρια (περίπου 900 δισ. σήμερα) σε τρόφιμα και στρατιωτικό υλικό. Η Πάμελα Τσόρτσιλ φλέρταρε επίσης με τον Εντ Μάροου, έναν δημοσιογράφο του οποίου τις νυχτερινές ραδιοφωνικές εκπομπές για τη «ναζιστική απειλή» άκουγαν εκατομμύρια Αμερικανοί.
Σταδιακά «έφτιαξε μια εκπληκτική συλλογή από συντρόφους» γράφει η Σόνια Περνέλ στο βιβλίο της, και όλοι τους ήταν άνθρωποι «με επιρροή στην πολεμική προσπάθεια». Προσέγγιζε τους ερωτικούς συνδέσμους της δια της διπλωματικής οδού. Γνώριζε, για παράδειγμα, πώς να αναγνωρίζει τις φιλοδοξίες ενός άνδρα και να προσαρμόζει ανάλογα τον τρόπο που επιχειρούσε να τον προσεγγίσει. Αντιλαμβανόταν πότε έπρεπε να αποκρύψει πληροφορίες και πότε να τις εκμυστηρευθεί, αλλά πάντα κατάφερνε να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που κάνει τους εραστές να μιλούν ελεύθερα. Τις όποιες σημαντικές πληροφορίες συνέλεγε στο κρεβάτι, τις μετέδιδε στον πεθερό της και πρωθυπουργό της Βρετανίας, παίζοντας χαρτιά μαζί του αργά το βράδυ.
Ως αποτέλεσμα, όλα όσα συζητούσε η Πάμελα μετά από το σεξ με τους πολλούς συντρόφους της «έφταναν στα αυτιά των ηγετών και επηρέαζαν την υψηλή πολιτική σε αμφότερες πλευρές του Ατλαντικού» υποστηρίζει η Σόνια Περνέλ, υπονοώντας μάλιστα ότι η ιδέα της «ειδικής σχέσης» μεταξύ ΗΠΑ και Βρετανίας προέκυψε «κάτω από τα σεντόνια του ξενοδοχείου Dorchester». Σύμφωνα με τον Economist, μετά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, λίγοι θα διαφωνήσουν με την εκτίμηση της βρετανίδας συγγραφέα ότι η Πάμελα Τσόρτσιλ πρέπει να θεωρείται «η πιο ισχυρή εταίρα στην Ιστορία».
Η Πάμελα Τσόρτσιλ ήταν μόλις 25 ετών όταν τελείωσε ο πόλεμος – μαζί και ο καταστροφικός γάμος της με τον Ράντολφ Τσόρτσιλ. Στη συνέχεια, καθώς διασκέδαζε στη Νέα Υόρκη ή ανά τη Μεσόγειο, δεν σταματούσε να εξιστορεί όλα είχε ζήσει και καταφέρει στη διάρκεια του πολέμου και, φυσικά, δεν σταμάτησε να σαγηνεύει ισχυρούς άνδρες: εραστές της υπήρξαν, μεταξύ άλλων, ο μεγαλοβιομήχανος Τζάνι Ανιέλι, ο τραπεζίτης Εβελιν ντε Ρότσιλντ και, ενδεχομένως, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Κένεντι.
Οπως επισημαίνεται, όμως, στη βιβλιοπαρουσίαση του Economist, με το βιβλίο της η Σόνια Περνέλ επιδίωξε να απεικονίσει την Πάμελα Τσόρτσιλ ως κάτι παραπάνω από αντικείμενο πόθου. Το «Kingmaker» αποτελείται από δύο μέρη: το ένα είναι αφιερωμένο στην θελκτικότητά της, ενώ το άλλο εστιάζεται στο πώς κατάφερε να τη χρησιμοποιήσει έτσι ώστε να καταστεί σημαντικός παράγοντας της πολιτικής ζωής των ΗΠΑ.
Αφού τα ξαναβρήκε με τον Αβερελ Χάριμαν και παντρεύτηκαν, το 1971, έβαλε στο στόχαστρό της την Ουάσινγκτον του Ρίτσαρντ Νίξον. Φιλοξενούσε δωρητές και ανερχόμενα αστέρια του Δημοκρατικού Κόμματος στο σπίτι της στο Τζορτζτάουν (γειτονιά της πρωτεύουσας των ΗΠΑ) και συγκέντρωνε καθημερινά εξαψήφια ποσά.
Επιπλέον, διαισθανόμενη ότι οι Δημοκρατικοί χρειάζονταν νέο αίμα και νέες ιδέες στον απόηχο της εκλογής του Ρόναλντ Ρέιγκαν το 1980, η Πάμελα Τσόρτσιλ Χάριμαν σύστησε μια επιτροπή πολιτικής δράσης (PAC – Political Action Committee). Εξέταζε προσωπικά τους υποψηφίους του Δημοκρατικού Κόμματος, αξιολογούσε τις δυνατότητές τους και αποφάσιζε ποιοι θα λάμβαναν οικονομική βοήθεια. Μεταξύ των αγαπημένων της συγκαταλέγονταν ο Τζο Μπάιντεν, ο Αλ Γκορ και ο Τζον Κέρι.
Ομως ο άνθρωπος που επωφελήθηκε περισσότερο από την πολιτική δράση της ήταν μάλλον ο Μπιλ Κλίντον, ο οποίος το 1980 δεν είχε καταφέρει να επανεκλεγεί κυβερνήτης του Αρκανσο. Επειτα από 12 χρόνια, όμως, κατάφερε να κερδίσει την προεδρία των ΗΠΑ, χάρη και στη σημαντική συνεισφορά της Πάμελα Τσόρτσιλ Χάριμαν, όπως αναγνώρισε ο ίδιος. Την ευχαρίστησε διορίζοντάς την πρέσβειρα των ΗΠΑ στη Γαλλία, με την πρώην νύφη του Ουίνστον Τσόρτσιλ να εκτελεί για ακόμη μια φορά χρέη μεσολαβητή σε έναν πόλεμο (της Βοσνίας), αυτή τη φορά μεταξύ του Λευκού Οίκου και του Ελιζέ.