Ζει ολομόναχη μέσα σε ένα αχανές τουριστικό αξιοθέατο, ένα θρυλικό κτίριο της Βαρκελώνης που προσελκύει ετησίως πάνω από ένα εκατομμύριο επισκέπτες.
Η Κάζα Μιλά, ευρύτερα γνωστή ως «Λα Πεδρέρα», μέχρι τις 8 το απόγευμα είναι ταυτόχρονα πολιτιστικό κέντρο, εργασιακός χώρος, τουριστική ατραξιόν.
Ωστόσο, μετά τις 8 κάθε βράδυ ειναι η οικία της Ανα Βιλαντόμιου.
Η καταλανή συγγραφέας κατοικεί εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες σε ένα από τα ελάχιστα διαμερίσματα του τετάρτου ορόφου μέσα στο αριστουργηματικό κτήριο που σχεδίασε στις αρχές του 20ου αιώνα ο εμβληματικός καταλανός αρχιτέκτονας Αντονι Γκαουντί.
«Όπως και αν το δεις, είμαι μια προνομιούχα γυναίκα. Ήρθα εδώ από τύχη και αν τα καταφέρω, δε θα φύγω ποτέ από το σπίτι μου» λέει η ίδια μιλώντας στο BBC.
Και όντως, δεν θα φύγει καθώς στο σπίτι που επινοικιάζει από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 έχει δικαίωμα να παραμείνει όσο θέλει -κανείς δεν μπορεί να την διώξει από εκεί.
Η οικοδόμηση της Λα Πεδρέρα ξεκίνησε το 1906 και ολοκληρώθηκε το 1912.
Το 1984 ανακηρύχθηκε από την Unesco ως «Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς» και το 1989 η Ανα μετακόμισε εκεί με το σύζυγό της και τις δυο τους μικρές κόρες.
Πόσο εύκολη είναι όμως η ζωή εκεί με τόσους τουρίστες μέσα στα πόδια της καθημερινά;
«Στην αρχή με ενοχλούσε να βλέπω τόσο κόσμο με φωτογραφικές μηχανές στο κτίριο, ιδίως στην είσοδο. Έπρεπε να μπαίνω με τα μικρά παιδιά μου σπρώχνοντας ανθρώπους. Επίσης, το διαμέρισμά μας ήταν οπτικά προσβάσιμο και οι κόρες μου ανησυχούσαν ότι θα μας δουν με τα εσώρουχα ή με τα μπουρνούζια μας» λέει η ίδια που παραδέχεται πως κάποιες φορές οι τουρίστες ανεβαίνουν και της χτυπούν την πόρτα προκειμένου να… ξεναγηθούν στο αχανές και αρ-νουβό διαμέρισμα της «Τελευταίας Ενοίκου του Γκαουντί», όπως την αποκαλούν εδώ και χρόνια τα ισπανικά ΜΜΕ.
Η Άνα ζει εδώ και πάνω από μια δεκαετία ολομόναχη στη Κάζα Μιλά καθώς ο άντρας της πέθανε, οι δυο κόρες της παντρευτήκαν και ζουν αλλού με τις οικογένειες τους, ενώ οι άλλοι τρεις μόνιμοι ένοικοι είτε αποδήμησαν, είτε έφυγαν από το χαοτικό κτίριο με το μεγάλο νοίκι και ζουν αλλού, σε πιο συμβατικά διαμερίσματα στην πρωτεύουσα της Καταλονίας.
Δεν φοβάται λοιπόν να ζει μέσα σε ένα τόσο τεράστιο κτίσμα μόνη της;
«Νιώθω ασφαλής, αλλά και ελεγχόμενη. Κάποια στιγμή, αν μαγειρεύω κρέας και υπάρχει λίγος καπνός παραπάνω από το συνηθισμένο, καλεί η ασφάλεια του κτιρίου ρωτώντας με αν συμβαίνει κάτι, αν κάτι καίγεται. Και κάποιες άλλες φορές μου λένε ‘αργήσατε σήμερα᾿. Είναι η αρνητική πλευρά, δεν έχεις ιδιωτικότητα» σημειώνει και ομολογεί σε συνέντευξη της στην El Pais πως η ζωή στην Κάζα Μιλά ήταν στην αρχή κάπως… περίεργη:
«Στην αρχή τα πάντα ήταν περίπλοκα: λόγου χάρη, για τη διακόσμηση, όλα ήταν καμπυλώδη. Το να βάλω ράφια ή κουρτίνες, ήταν δύσκολο. Αλλά μεγαλώνοντας κατάλαβα πως δεν έχει σημασία. Το σπίτι είχε άλλες δυνάμεις, κρυμμένες».
Οπότε τι μέλλει γενέσθαι όταν με το καλό το διαμέρισμα της… αδειάσει;
«Το μέλλον της Λα Πεδρέρα είναι δύσκολο. Γιατί θα ήταν ωραίο να το διατηρήσουν ως σύστημα γειτονικών κατοικιών, όπως σχεδιάστηκε. Έχει κουζίνες, τουαλέτες, δεν σχεδιάστηκε για γραφεία» εκτιμά η Άνα, καταλήγοντας ωστόσο με νόημα πως λογικά, μετά τον θάνατό της, «αν νοικιάσουν τα διαμερίσματα, θα τα δώσουν σε Ρώσους ή Κινέζους, καθώς τα νοίκια ειναι αστρονομικά. Αλλά τότε θα ξεσηκωθούν οι κάτοικοι της Βαρκελώνης, καθώς το κτίριο αποτελεί μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και δεν γίνεται να ζει μέσα σε αυτό ένας πάμπλουτος τουρίστας. Δεν θα ήταν πολιτικά ορθό».
Η Λα Πεδρέρα (λατομείο στα καταλανικά), ήταν το τελευταίο έργο του Γκαουντί πριν αφοσιωθεί εξ ολοκλήρου στην εκκλησία της Σαγράδα Φαμίλια, μερικά τετράγωνα παραπέρα.
Οι τουρίστες πληρώνουν 22 ευρώ για να δουν το κτήριο που είναι ανοιχτό στο κοινό από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα.