Η νέα σειρά «The Diplomat» («Η Διπλωμάτης») του Netflix, στην οποία πρωταγωνιστεί η Κέρι Ράσελ, ήταν απόλυτα λογικό να γίνει αμέσως η αγαπημένη όλων των αμερικανών διπλωματών στον κόσμο. Τους αφορά, υποτίθεται. Την είδαν, λοιπόν, και οι περισσότεροι την περιέγραψαν ως «απόλυτα εξωφρενική αλλά και πολύ διασκεδαστική». Ωραία όλα αυτά. Πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι, όμως;
Η σειρά επικεντρώνεται στην αμερικανίδα πρέσβη στο Ηνωμένο Βασίλειο Κέιτ Γουάιλερ. Η ιστορία είναι φανταστική, φυσικά. «Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες στη σειρά που είναι πολύ έξυπνες», λέει στο Politico ο Ααρον Σνάιπ, εκπρόσωπος της αμερικανικής πρεσβείας στο Λονδίνο. «Ως διπλωμάτης καριέρας πρέπει να πω, όμως, ότι όταν την παρακολουθούμε σκεφτόμαστε ότι η δουλειά μας δεν είναι ούτε κατά προσέγγιση τόσο σέξι όσο οι περιπέτειες της Γουάιλερ με την εξωτερική πολιτική».
Πριν από τα γυρίσματα, μέλη της παραγωγής συνάντησαν αξιωματούχους από την αμερικανική πρεσβεία προκειμένου να πετύχουν ρεαλισμό στις λεπτομέρειες και ο Σνάιπ είπε ότι ο ίδιος και άλλοι υπάλληλοι της πρεσβείας είναι φανατικοί της σειράς. «Η σειρά είναι αρκετά ρεαλιστική, σχεδόν πιστευτή», λέει ο Λιούις Λούκενς, πρώην διπλωμάτης καριέρας που είχε υπηρετήσει στην αμερικανική πρεσβεία στο Λονδίνο ως Νο2.
Το «The Diplomat» έχει επίσης προκαλέσει θόρυβο στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου έχει γίνει μια από τις πιο δημοφιλείς εκπομπές του Netflix. Βουλευτές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και κυβερνητικοί αξιωματούχοι ήταν μεταξύ εκείνων που πανηγύριζαν όταν η πλατφόρμα ανακοίνωσε ότι η εκπομπή είχε ανανεωθεί για δεύτερη σεζόν.
Η δημιουργός της σειράς, Ντέμπορα Καν είπε στο Politico: «Τα σχόλια ήταν πραγματική χαρά για εμάς».
Αν έχετε δει τη σειρά, μπορείτε παρακάτω να διαβάσετε ποια σημεία της είναι πολύ ρεαλιστικά και ποια δεν έχουν (σχεδόν) καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αν δεν την έχετε δει, είναι μόλις οκτώ επεισόδια, δείτε τα και το κείμενο θα είναι εδώ να σας περιμένει.
Στη σειρά
Οι ΗΠΑ στέλνουν μια γυναίκα διπλωμάτη καριέρας στη θέση του πρέσβη στη Βρετανία, χωρίς την έγκριση της Γερουσίας.
Η Κέιτ Γουάιλερ δεν είναι απλώς υπάλληλος του Διπλωματικού Σώματος, είναι μια πολύ καλή διπλωμάτης η οποία έχει μεγάλη εμπειρία σε περιοχές κρίσης και πολέμου. Είχε προγραμματιστεί να πάει στο Αφγανιστάν, όταν ξαφνικά -μέσα σε ώρες- της είπαν ότι θα πάει στο Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο αντιμετωπίζει μια κρίση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πόλεμο.
Στο Λονδίνο, το προσωπικό της πρεσβείας ασχολείται πολύ με την πολιτική, το πρωτόκολλο και τα ρούχα της.
Στην πραγματικότητα
Η θέση του πρέσβη των ΗΠΑ στο Λονδίνο σχεδόν πάντα δίνεται σε κάποιον πλούσιο υποστηρικτή του εκάστοτε προέδρου. Οι υποψήφιοι ήταν σχεδόν πάντα άντρες. Και είναι αδύνατο να μην περάσουν από την έγκριση της Γερουσίας.
Υπάρχουν βασικά δύο τύποι αμερικανού πρέσβη: Οι διπλωμάτες καριέρας και όσοι έχουν διοριστεί για πολιτικους λόγους. Οι δεύτεροι είναι κατά κανόνα πλούσιοι δωρητές και παίρνουν τα καλύτερα πόστα στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Οι διορισμένοι για πολιτικούς λόγους δεν στερούνται απαραίτητα πολιτικών και διπλωματικών γνώσεων, όμως οι διπλωμάτες καριέρας τούς αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό.
Η σημερινή αμερικανίδα πρέσβης στο Λονδίνο, Τζέιν Χάρτλεϊ, είναι μόλις η δεύτερη γυναίκα που βρίσκεται στη θέση.
Πέρα απ’ αυτό, «η απεικόνιση της φασαρίας που γίνεται για τα ρούχα της Γουάιλερ είναι υπερβολική», λέει ο Φιλ Ρίκερ, πρώην διπλωμάτης καριέρας. «Δεν υπάρχουν στιλίστες στην πρεσβεία, παρότι το προσωπικό φρόντιζε να είναι καλοσιδερωμένα τα ρούχα μου κάθε μέρα».
Οι δημιουργοί του «The Diplomat» έφεραν στο επίκεντρο της σειράς την αντίστιξη της καριέρας με τις πολιτικές δυναμικές. «Μου άρεσε η σκηνή όπου κάποιος τη ρώτησε αν θα στείλει την ιδιωτική της συλλογή έργων τέχνης στο Λονδίνο κι αυτή απάντησε “είμαστε διπλωμάτες καριέρας, δεν έχουμε συλλογή έργων τέχνης”», είπε ο Λούκενς.
Αλλά, ένας τέτοιος διορισμός απαιτεί επικύρωση από τη Γερουσία, και αυτό μπορεί να διαρκέσει πολλούς μήνες. Περιλαμβάνει τα πάντα, από τον έλεγχο από την εκτελεστική εξουσία πριν σταλεί ένα άτομο σε ακρόαση ενώπιον της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας έως την ελπίδα ότι κάποιος γερουσιαστής δεν θα εμποδίσει την υποψηφιότητα για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με το προτεινόμενο πρόσωπο.
Η Καν είπε ότι, μετά από μια προβολή στην Ουάσιγκτον, «εξήγησε ότι αυτή είναι η τηλεοπτική εκδοχή αυτού που κάνουν, με λιγότερη γραφειοκρατία, συντομότερα χρονοδιαγράμματα επιβεβαίωσης στη Γερουσία και έναν πρέσβη που μεταφέρθηκε από την Καμπούλ στο Λονδίνο, κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ. Ένας πρέσβης πετάχτηκε και είπε: “Συμβαίνει πολύ πιο συχνά από όσο νομίζετε!”».
Στη σειρά
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ προσβλέπει σε μια διπλωμάτη καριέρας να υπηρετήσει ως αντιπρόεδρός του. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που η Γουάιλερ στέλνεται στο Λονδίνο, προκειμένου να αποδειχθεί πόσο μπορεί να αντεπεξέλθει σε δύσκολες συνθήκες και να πάρει τη θέση του τωρινού αντιπροέδρου, ο οποίος πρόκειται να παραιτηθεί.
Όταν η Γουάιλερ το μαθαίνει, της λένε ότι μπορεί να μην έχει πολιτική εμπειρία αλλά θα είναι καλή στην «διακυβέρνηση» και ότι ο πρόεδρος θα προτιμούσε έναν αντιπρόεδρο που δεν έχει εμμονή με το πολιτικό του μέλλον. Το σενάριο αυτό εξηγεί και γιατί η Γουάιλερ έχει τόσο άμεση και συχνή πρόσβαση στον πρόεδρο και τους συνεργάτες του. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι πρέσβεις δεν μπορούν να μιλήσουν ούτε στον υπουργό Εξωτερικών, πολλώ δε μάλλον στον πρόεδρο των ΗΠΑ.
Στην πραγματικότητα
Για να κερδίσουν τις εκλογές, οι πρόεδροι χρειάζονται υποψηφίους αντιπροέδρους που να προσελκύσουν τους ψηφοφόρους από συγκεκριμένα σημεία της χώρας.
Η Γουάιλερ δεν έχει καμία βάση εκλογικής υποστήριξης και καμία πολιτική φιλοδοξία. Ως διπλωμάτης καριέρας, έχει εκπαιδευτεί να εφαρμόζει τις πολιτικές οποιουδήποτε είναι στον Λευκό Οίκο, επομένως θεωρητικά δεν έχει κομματικές προτιμήσεις. Είναι ρεαλιστική για το τι μπορεί να γίνει, αλλά ο πραγματισμός δεν μεταφράζεται πάντα σε πολιτική εμπειρία.
Ένας αμερικανός διπλωμάτης, ο οποίος μίλησε υπό τον όρο της ανωνυμίας στο Politico επειδή δεν είχε εξουσιοδότηση να μιλήσει σε δημοσιογράφους, σημείωσε: «Από την αρχή της καριέρας μας μαθαίνουμε να μην έχουμε καμία προτίμηση σε κόμματα». Γενικά, η ιδέα ότι ένας πρόεδρος μπορεί να επιλέξει διπλωμάτη καριέρας ως αντιπρόεδρο «είναι εξωφρενική», είπε ο Ρίκερ.
Στη σειρά
Η Κέιτ Γουάιλερ είναι παντρεμένη με τον Χαλ Γουάιλερ, πρώην πρέσβη. Η σχέση τους είναι… περίπλοκη.
Ο Χαλ έχει τη συνήθεια να μπλέκεται στα πράγματα με τρόπους που συχνά κάνουν τη ζωή της Κέιτ δύσκολη, αλλά που μπορεί επίσης να είναι χρήσιμοι. Φαίνεται να γνωρίζει τους πάντες, παντού, ακόμη και μερικούς από τους χειρότερους εχθρούς της Αμερικής. (Ο Ρίκερ υπέθεσε ότι ο χαρακτήρας του Χαλ μπορεί να βασίζεται εν μέρει στον αείμνηστο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ.)
Η ακριβής κατάσταση της καριέρας του Χαλ στη σειρά δεν είναι απολύτως σαφής. Ο ίδιος, περιγράφει τον εαυτό του κυρίως ως «σύζυγο του πρέσβη».
Στην πραγματικότητα
Μια τέτοια σχέση δεν είναι αδύνατη, αν και λίγοι διπλωμάτες καριέρας έχουν το εύρος της επιρροής που έχει ο Χαλ.
Οι διπλωμάτες των ΗΠΑ μερικές φορές παντρεύονται ο ένας τον άλλον (ονομάζονται «ζευγάρια σε συνδυασμό») και εφόσον ο ένας δεν είναι στην αλυσίδα διοίκησης του άλλου, μπορούν να βρίσκονται στην ίδια χώρα. Οι έγγαμοι διπλωμάτες μπορούν ακόμη και να είναι πρεσβευτές ταυτόχρονα, αν και προφανώς σε διαφορετικά μέρη.
Αλλά, οι περισσότεροι διπλωμάτες των ΗΠΑ δεν επιτυγχάνουν τον βαθμό του πρεσβευτή και αυτοί που το κάνουν σπάνια παίρνουν περισσότερες από μία πρεσβείες στην καριέρα τους. Ο Χαλ περιγράφεται ως κάποιος που ήταν πρέσβης για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάτι που δεν μπορεί να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Η διαχείριση του «ανατρεπτικού» συζύγου ενός πρέσβη πέφτει συνήθως στο Νο. 2 σε μια πρεσβεία, τον αναπληρωτή επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής. Ο Λούκενς είπε ότι η σειρά απεικονίζει καλά αυτή την εξαντλητική θέση. «Αναμένεται από αυτόν να διευθύνει την πρεσβεία και να διαχειρίζεται τον πρέσβη», είπε.
Στη σειρά
Οι ΗΠΑ είναι στο πλευρό της Βρετανίας όταν βρετανικό πολεμικό πλοίο δέχεται επίθεση στον Περσικό και σκοτώνονται δεκάδες άνδρες του. Αλλά το ΝΑΤΟ δεν είναι πουθενά;
Μεγάλο μέρος της εκπομπής είναι αφιερωμένο στις προσπάθειες της Κέιτ Γουάιλερ να συγκρατήσει τη βιασύνη των Βρετανών και των Αμερικανών να κατηγορήσουν και να εκδικηθούν το Ιράν για την επίθεση.
Ομως, αν και η σειρά φροντίζει να τονίσει ότι η Βρετανία έχει αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ενωση, φαίνεται να ξεχνά ότι παραμένει μέλος της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Το τελευταίο είναι πολύ πιο σημαντικό σε μια κατάσταση όπως αυτή.
Στην πραγματικότητα
Το ΝΑΤΟ είναι πιθανό να διαδραματίσει κάποιο ρόλο εάν ένα από τα μέλη του δεχτεί επίθεση, είναι μια αμυντική συμμαχία που βασίζεται στην αρχή, γνωστή ως Άρθρο 5, ότι μια επίθεση σε ένα μέλος είναι επίθεση εναντίον όλων.
Οι ακριβείς λεπτομέρειες οποιασδήποτε επίθεσης κάνουν τη διαφορά στο πώς θα απαντήσει μια χώρα ή μια συμμαχία. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΝΑΤΟ θα εμπλακεί σε μια κρίση που είχε ως συνέπεια το θάνατο δεκάδων Βρετανών, ακόμα κι αν πρόκειται απλώς να πραγματοποιήσει μια συνάντηση ή να δηλώσει την αλληλεγγύη του.
Ωστόσο, η σειρά υποδηλώνει ότι ακόμη και η Γαλλία, επίσης μέλος του ΝΑΤΟ, πρέπει να παραπλανηθεί για να βοηθήσει να βρεθεί ο ένοχος. Φαίνεται επίσης να υποδηλώνει ότι η Τουρκία και το Ιράν είναι σύμμαχοι. Η Τουρκία, επίσης είναι μέλος του ΝΑΤΟ και η περίπλοκη σχέση της με το Ιράν δεν ισοδυναμεί με συμμαχία.
Ωστόσο, η Μπάρμπαρα Στίβενσον, πρώην αναπληρώτρια επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής των ΗΠΑ στο Λονδίνο, επαίνεσε τη σειρά: «Αυτή η σκηνή όπου ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών αναγνωρίζει τις σοβαρές συνέπειες τού να κατηγορηθεί το Ιράν, αλλά αρνείται να χρησιμοποιήσει την ισχύ του για να περιορίσει τον πρωθυπουργό του είναι απλά εξαιρετική», λέει. «Αποτυπώνει κομψά τον τρόπο με τον οποίο οι πολιτικές εκτιμήσεις μπορούν να υπερισχύσουν των εθνικών και διεθνών χειρισμών ασφάλειας».
Στη σειρά
Οι ΗΠΑ προσπαθούν να ανοίξουν ξανά την πρεσβεία τους στο Αφγανιστάν, παρόλο που ξέρουν ότι οι Ταλιμπάν κυβερνούν τη χώρα.
Προτού σταλεί στο Λονδίνο, η Γουάιλερ υποτίθεται ότι θα κατευθυνθεί στο Αφγανιστάν για να ανοίξει ξανά την πρεσβεία των ΗΠΑ εκεί, η οποία έκλεισε το 2021 όταν η χώρα πέρασε στην κατοχή των Ταλιμπάν.
Αν και η σειρά δεν μεταφέρει τους θεατές στο Αφγανιστάν, μερικές από τις πιο συγκινητικές στιγμές της, αυτές που τονίζουν γιατί έχει σημασία η διπλωματία, αφορούν αυτή τη χώρα και όχι τη Βρετανία.
Στην πραγματικότητα
Οι ΗΠΑ δεν σχεδιάζουν να ανοίξουν ξανά τη διπλωματική τους αποστολή στο Αφγανιστάν αυτή τη στιγμή.
Τις τελευταίες ημέρες, οι ΗΠΑ επανέλαβαν ότι δεν έχουν πρόθεση να αναγνωρίσουν επίσημα την κυβέρνηση των Ταλιμπάν και ότι το ισλαμιστικό κίνημα δεν προσκλήθηκε στις συνομιλίες υπό την ηγεσία του ΟΗΕ για το Αφγανιστάν αυτήν την εβδομάδα. Επομένως, καμία πρεσβεία των ΗΠΑ δεν θα ανοίξει ξανά εκεί σύντομα.
Υπάρχουν, όμως, διπλωμάτες των ΗΠΑ που ασχολούνται με το Αφγανιστάν, οι περισσότεροι το κάνουν από ένα γραφείο στο Κατάρ ή την Ουάσιγκτον. Και, παρά το μισογυνισμό των Ταλιμπάν, της υφιστάμενης αποστολής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν προΐσταται μια γυναίκα.
Στη σειρά
Ο βρετανός πρωθυπουργός είναι πραγματικά πολύ κακός. Ο Νίκολ Τρόουμπριτζ αναδεικνύεται αρκετά σύντομα ως ο κακός της υπόθεσης. Είναι ευρυμαθής αλλά αυταρχικός, σκληροτράχηλος και μισογύνης. Ο χαρακτήρας είναι μάλλον χαλαρά βασισμένος στον Μπόρις Τζόνσον, με μια δόση από Ντόναλντ Τραμπ και ίσως λίγο από Πούτιν. Σε διάφορα σημεία λέει ότι θα «ρίξει στην κόλαση» το Ιράν, θέλει να βομβαρδίσει τη Ρωσία, και να χτυπήσει με πυραύλους ιδιωτική οργάνωση μισθοφόρων που φαινομενικά βασίζεται στην Ομάδα Βάγκνερ, προτού προτείνει την «εξωδικαστική» εκτέλεση του αρχηγού της.
Στην πραγματικότητα
Το Κοινοβούλιο θα παρέμβαινε σε δευτερόλεπτα για να απομακρύνει έναν πρωθυπουργό που θα συμπεριφερόταν με αυτόν τον τρόπο.
Ενώ ένας αμερικανός πρόεδρος είναι σε θέση να προβεί σε πολλές εκτελεστικές ενέργειες χωρίς καμία έγκριση από το Κογκρέσο, ένας βρετανός πρωθυπουργός μπορεί να απομακρυνθεί σχεδόν αμέσως εάν χάσει την υποστήριξη των μελών της Βουλής των Κοινοτήτων. Κάτι που ξέρει καλά η Λιζ Τρας, η οποία εκδιώχθηκε μετά από μόλις 49 ημέρες στην εξουσία το περασμένο φθινόπωρο, παρότι «βομβάρδισε» μόνο την οικονομία, όχι τους Ρώσους.
Ένας πρωθυπουργός που θα μιλήσει τόσο απερίσκεπτα για την εμπλοκή του Ηνωμένου Βασιλείου σε στρατιωτική αντιπαράθεση με μια πυρηνική δύναμη πιθανότατα θα αμφισβητηθεί σε ψήφο εμπιστοσύνης μέσα σε λίγες ώρες, ιδιαίτερα εάν υπήρχε ένας λογικός, εναλλακτικός ηγέτης όπως ο υπουργός Εξωτερικών Οστιν Ντένισον στο σενάριο.
Στη σειρά
Ο βρετανός πρωθυπουργός είναι τόσο εξοργισμένος από τις αμερικανικές ενέργειες που δηλώνει ότι η Βρετανία και οι ΗΠΑ δεν πρέπει πλέον να θεωρούνται στενοί σύμμαχοι.
Κάποια στιγμή χρησιμοποιεί μια ομιλία για να στοχοποιήσει θυμωμένος τον αμερικανό ομόλογό του Πρόεδρο Γουίλιαμ Ρέιμπερν, βγάζοντας στη δημοσιότητα τις άκρως απόρρητες πληροφορίες ότι οι Αμερικανοί είχαν υποχωρήσει σε υπόσχεση να στείλουν ένα αεροπλανοφόρο στον Περσικό Κόλπο. Ο Τρόουμπριτζ είναι συχνά αγενής και περιφρονητικός απέναντι την Κέιτ, η οποία ως πρέσβης είναι ο επίσημος αντιπρόσωπος της Αμερικής στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Στην πραγματικότητα
Η συμμαχία μεταξύ των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής. Ένας πρωθυπουργός δεν θα την υπονόμευε ποτέ σκόπιμα.
Κανένας βρετανός πολιτικός δεν θα διακινδύνευε να προσβάλει τις ΗΠΑ, ιδιαίτερα δημόσια. Αυτή ήταν η πραγματικότητα για όλο τον 20ο και τον 21ο αιώνα και είναι διπλά αλήθεια μετά το Brexit, τώρα που το Ηνωμένο Βασίλειο χρειάζεται τον ισχυρότατο φίλο του περισσότερο από ποτέ. Θα ήταν απίθανο για οποιονδήποτε βρετανό πρωθυπουργό, και ιδιαίτερα για κάποιον από το συντηρητικό φάσμα, όπως είναι ο Τρόουμπριτζ, να υπονομεύσει την «ειδική σχέση». Οι πρεσβευτές των ΗΠΑ και το λοιπό προσωπικό αντιμετωπίζονται πάντα με τη μέγιστη ευγένεια από την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου.
Ένας ανώτερος βρετανός διπλωμάτης είπε: «Αν οι αμερικανοί ζητήσουν κάτι από τη βρετανική κυβέρνηση, το λαμβάνουν αμέσως. Ένας βρετανός πρωθυπουργός δεν θα ενεργούσε ποτέ, μα ποτέ με αυτόν τον τρόπο».
Στη σειρά
Η πλοκή εστιάζει στην ιδέα ότι ο πρωθυπουργός Τρόουμπριτζ θέλει να δείχνει σκληρός για να κερδίσει τις τοπικές εκλογές στη Σκωτία.
Μια σύμμαχος του Τρόουμπριτζ λέει στην Κέιτ ότι η ήττα των ενδιάμεσων εκλογών θα έδινε στους σκωτσέζους εθνικιστές βουλευτές την πλειοψηφία, προκαλώντας ένα δημοψήφισμα που θα οδηγούσε στην ανεξαρτησία της Σκωτίας, η οποία με τη σειρά της θα προκαλούσε την απώλεια τόσο της Βόρειας Ιρλανδίας όσο και της Ουαλίας. Ο φανταστικός πρωθυπουργός είναι τόσο πρόθυμος να αποφύγει αυτά τα γεγονότα που είναι έτοιμος να βομβαρδίσει το Ιράν για να φανεί σκληρός και έτσι να πείσει τους σκωτσέζους ψηφοφόρους να τον στηρίξουν και να διατηρήσουν την ένωση.
Στην πραγματικότητα
Οι ψηφοφόροι σπάνια ψηφίζουν με βάση τις εξωτερικές υποθέσεις, ενώ ούτως ή άλλως, δεν θα λειτουργούσε έτσι η διαδικασία προς την πιθανή ανεξαρτησία.
Όπως και στις ΗΠΑ και στο υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η εξωτερική πολιτική απέχει πολύ από την πρώτη προτεραιότητα για τους σκωτσέζους ψηφοφόρους. Αν ο Τρόουμπριτζ ήθελε πραγματικά να τους επηρεάσει, θα ήταν καλύτερα να ρίξει χρήματα, να επενδύσει σε υπηρεσίες ή να τονώσει την τοπική οικονομία.
Η ιδέα ότι η απώλεια μιας μόνο κοινοβουλευτικής έδρας θα μπορουσε να αποδειχθεί καθοριστική για την υπόθεση της ανεξαρτησίας δεν είναι ρεαλιστική, επειδή το εθνικιστικό SNP κατέχει ήδη τη συντριπτική πλειοψηφία των εκλογικών περιφερειών, 45 από τις 59, και αυτό συμβαίνει για περισσότερο από μια δεκαετία. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνει δημοψήφισμα σύντομα, επειδή το Ουεστμίνστερ θεωρεί ότι το θέμα έχει κλείσει, μετά από το δημοψήφισμα του 2014 που επιβεβαίωσε το status quo.
Στη σειρά
Οι Γάλλοι είναι απρόθυμοι να επιτρέψουν στις ειδικές δυνάμεις του Ηνωμένου Βασιλείου να συλλάβουν τον Ρόμαν Λένκοφ στο έδαφός τους, αλλά συμφωνούν αφού μεσολαβήσει η Κέιτ.
Στον απόηχο του Brexit, η γαλλίδα υπουργός Εσωτερικών δεν θέλει να κάνει τη χάρη στους Βρετανούς και αρνείται να επιτρέψει στις ειδικές δυνάμεις του Ηνωμένου Βασιλείου να συμμετάσχουν στην αποστολή για τη σύλληψη του ρώσου Λένκοφ στη βίλα του στη νότια Γαλλία.
Αλλά όταν η Κέιτ εξηγεί ότι αυτό θα έκανε καλή εντύπωση στους Αμερικανούς, η γαλλίδα υπουργός υποχωρεί, ακόμα κι όταν ανακαλύπτει ότι η αποστολή θα είναι δολοφονία και όχι σύλληψη.
Στην πραγματικότητα
Οπως οι Βρετανοί, έτσι και οι Γάλλοι θέλουν γενικά να διατηρήσουν την καλή σχέση τους με τους Αμερικανούς.
Ένας γάλλος διπλωμάτης με τον οποίο μίλησε το Politico δεν ήταν βέβαιος για το πώς θα εξελισσόταν αυτό το σενάριο στην πραγματική ζωή, αλλά θεώρησε ότι θα ήταν απίθανο να επιτραπεί στους Bρετανούς να βάλουν ειδικές δυνάμεις στο γαλλικό έδαφος, εκτός αν το ζητήσουν οι Αμερικανοί. «Είναι δύσκολο να πω, αλλά αν αυτό ήταν το σενάριο τότε, ναι, ίσως;»
Στη σειρά
Όλοι οι Bρετανοί στην σειρά είναι βγαλμένοι από το Μπάκιγχαμ.
Από τους πολιτικούς μέχρι τους βοηθούς μέχρι τους αξιωματούχους, σχεδόν κάθε Βρετανός στο «The Diplomat» μιλάει σαν να γεννήθηκε με ένα ασημένιο κουτάλι στο στόμα.
Στην πραγματικότητα
Ενώ οι περισσότεροι Βρετανοί δεν είναι ακριβώς αριστοκράτες, η πολιτική είναι η μόνη εναπομείνασα αρένα όπου το να μιλάς σαν τον βασιλιά Κάρολο είναι ακόμα πιο συνηθισμένο από ό,τι όχι.
Οι περισσότερες τηλεοπτικές εκπομπές των ΗΠΑ είναι απογοητευτικές για τους βρετανούς θεατές, επειδή τείνουν να απεικονίζουν κάθε χαρακτήρα ως πολύ αριστοκρατικό. Αλλά με τρεις από τους πέντε τελευταίους πρωθυπουργούς να έχουν πάει σε ελίτ ιδιωτικά σχολεία, το Ουσετμίνστερ κυριαρχείται σχεδόν από τέτοιου είδους φιγούρες και το «The Diplomat» έχει καταλάβει σωστά.