Βραβευμένη σκηνοθέτις και ηθοποιός, γόνος καλλιτεχνικής οικογένειας με βαρύ όνομα, κόρη του μεγάλου κινηματογραφιστή Φράνσις Φορντ Κόπολα και της ντοκιμαντερίστριας Ελενορ Κόπολα, η Σοφία Κόπολα γεννήθηκε τον Μάιο του 1971 στη Νέα Υόρκη και έναν χρόνο αργότερα έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο ως βρέφος στον «Νονό»· έπαιξε στη διάσημη σκηνή της βάφτισης προς το τέλος της περίφημης ταινίας του πατέρα της, υποδυόμενη τον Μάικλ Φράνσις Ρίτσι, το νεογέννητο αγοράκι της κόρης του Δον Βίτο Κορλεόνε, Κόνι, η οποία στην αρχή της ταινίας παντρεύεται τον Κάρλο Ρίτσι…
Αργότερα εμφανίστηκε σε πολλά μουσικά βίντεο, στην ταινία μικρού μήκους «Frankenweenie» (1984) του Τιμ Μπάρτον, αλλά και στην κωμωδία του πατέρα της «Η Πέγκυ Σου παντρεύτηκε» (1986)
Μάλιστα, όπως γράφει το Time, εκτός από τους ηθοποιούς που υποδύονται τους βασικούς χαρακτήρες, η Σοφία ήταν η μόνη που εμφανίστηκε και στις τρεις ταινίες: Στον «Νονό ΙΙ» (1974) είναι μια νεαρή μετανάστρια στο πλοίο που φέρνει τον μικρό Βίτο Κορλεόνε στο νησί Ελις της Νέας Υόρκης· και στον «Νονό ΙΙΙ» (1990) υποδύεται τη Μαίρη Κορλεόνε, κόρη του Μάικλ Κορλεόνε. Κλήθηκε να αντικαταστήσει τη Γουινόνα Ράιντερ, η οποία αποχώρησε από το καστ την τελευταία στιγμή, ενώ και άλλες επιλογές, όπως η Τζούλια Ρόμπερτς και η Μαντόνα, δεν είχαν ευδοκιμήσει.
Ωστόσο, οι υποκριτικές ικανότητες της Σοφία Κόπολα δεν τη βοήθησαν. Τα σχόλια των κριτικών, που επιπλέον μιλούσαν για νεποτισμό, ήταν καυστικά. Στα 18 της βρέθηκε, μάλιστα, στο εξώφυλλο ενός περιοδικού με τίτλο «Αυτή κατέστρεψε τον “Νονό”;». Τι φρίκη! Ηταν η πιο ντροπιαστική στιγμή στη ζωή της, αποκάλυψε η ίδια στον Guardian, μιλώντας στη Ροζάνα Γκρίνστριτ. Ως 18χρονη, όμως, ένιωσε και πιο ευτυχισμένη από ποτέ, «οδηγώντας το κάμπριό μου στην Μπέι Μπριτζ –τη γιγάντια γέφυρα που συνδέει το Σαν Φραντσίσκο με το γειτονικό Οκλαντ– και ακούγοντας το “Thinking of You” των Sister Sledge».
Ο πατέρας της, πάντως, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: «Κάλεσα τη Σοφία. Αλλά η Paramount τρόμαξε και έστειλε στο πλατό μια δημοσιογράφο που έγραψε ένα απαίσιο άρθρο. Οταν βγήκε η ταινία έπεσαν να τη φάνε. Αυτή η νέα εκδοχή τη δικαιώνει» είπε ο Φράνσις Φορντ Κόπολα σε συνέντευξή του με αφορμή τη νέα, μονταρισμένη από την αρχή, εκδοχή του έργου.
Ωστόσο, όλο αυτό δεν εμπόδισε τη Σοφία να κάνει σπουδαία καριέρα στον τομέα της σκηνοθεσίας, όπου μεταπήδησε, ντεμπουτάροντας με το ψυχολογικό δράμα «Αυτόχειρες Παρθένοι» (1999), από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζέφρι Ευγενίδη (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Libro). Το 2003 έλαβε το Οσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου για τη δεύτερη ταινία της, «Χαμένοι στη Μετάφραση», και υπήρξε η τρίτη γυναίκα που προτάθηκε για Οσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας.
Ακολούθησαν οι ταινίες «Μαρία Αντουανέτα» (2006), «Somewhere» (2010), που τιμήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα καλύτερης ταινίας στο 67ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας· «Οι Υποπτοι Φορούσαν Γόβες» (« The Bling Ring», 2013)· «Η Αποπλάνηση» («The Beguiled» (2017), ριμέικ της ταινίας του 1971 με τον Κλιντ Ιστγουντ, για το οποίο η Κόπολα (ήταν η δεύτερη γυναίκα που το πέτυχε) έλαβε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών· και η κωμωδία «On the Rocks» (2020).
Ακόμη, το 2015 γύρισε το χριστουγεννιάτικο μουσικό σόου του Netflix «A Very Murray Christmas», με μια πλειάδα διάσημων ηθοποιών ως guests, το σενάριο του οποίου έγραψε μαζί με τον Μπιλ Μάρεϊ και της χάρισε μια υποψηφιότητα για βραβείο Primetime Emmy καλύτερης τηλεταινίας.
Μια συνέντευξη πολύ προσωπική
Η Σοφία Κόπολα, που ζει στη Νέα Υόρκη με τον άντρα της Τομά Μαρς, γάλλο μουσικό και frontman του συγκροτήματος Phoenix, και τις δύο κόρες τους, 15 και 12 ετών, λέει στον Guardian ότι είναι πολύ σκληρή με τον εαυτό της, ένα χαρακτηριστικό το οποίο αποδοκιμάζει και «δεν θέλω να το μεταδώσω στις κόρες μου, οπότε προσπαθώ να σταματήσω». Προσθέτει ότι η «ανειλικρίνεια» είναι το χαρακτηριστικό που αποδοκιμάζει περισσότερο στους άλλους.
Η πιο παλιά της ανάμνηση είναι συνδεδεμένη με τις ζούγκλες των Φιλιππίνων κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του πολεμικού έπους «Αποκάλυψη Τώρα» (1979), τα οποία από πέντε μήνες, όπως είχε αρχικά υπολογιστεί, διήρκεσαν 16, ενώ χρειάστηκαν άλλα δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί το μοντάζ.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος της; «Το να είμαι κολλημένη σε ένα project που δεν με προκαλεί ή δεν είναι σύμφωνο με τη φύση μου», απαντά η Σοφία Κόπολα στον Guardian, και προσθέτει ότι αυτό που φοβάται περισσότερο καθώς μεγαλώνει είναι η απώλεια των φίλων της.
Το ακριβότερο πράγμα που έχει αγοράσει (εκτός από το σπίτι της) είναι ένας πίνακας της αμερικανίδας ζωγράφου Ελίζαμπεθ Πέιτον, ωστόσο το πιο πολύτιμο απόκτημά της είναι μια φωτογραφία της Σαρλότ Ράμπλινγκ από τον Χέλμουτ Νιούτον, με αφιέρωση του φωτογράφου προς την ίδια.
Αν μπορούσε να επαναφέρει στη ζωή κάτι που έχει εξαφανιστεί, θα επέλεγε το «Area», το περίφημο θεματικό night club του Μανχάταν, το οποίο μεταξύ 1983-1987 υπήρξε hotspot συνάντησης διασημοτήτων και των πιο λαμπερών εκπροσώπων της καλλιτεχνικής σκηνής της Νέας Υόρκης.
Τρελαινόταν για τον Τζο Στράμερ, τραγουδιστή των Clash και πρωτοπόρο της πανκ. Οταν μεγάλωνε ήθελε να γίνει συντάκτρια περιοδικού, όπως η Νταϊάνα Βρίλαντ. Ενώ, αν έπρεπε να διαλέξει μεταξύ φήμης και ανωνυμίας, θα επέλεγε το δεύτερο, «αλλά με αρκετή φήμη ώστε να κάνω κράτηση σε ένα καλό εστιατόριο»…
Δεν λέει ποτέ ψέματα: «Ο πατέρας μου, μού έκανε πλύση εγκεφάλου ως παιδί για να μη λέω ψέματα, και κατά κάποιο τρόπο λειτούργησε» παραδέχεται. Στους γονείς της, εξάλλου, χρωστάει «μια ζωή με δημιουργικότητα». Και θα ήθελε να ζητήσει συγγνώμη «από ένα κορίτσι που ήμασταν κακοί μαζί του στην Α’ Δημοτικού».
Ο άντρας της και το επάγγελμά της είναι η μεγαλύτερες αγάπες της ζωής της, και το μεγαλύτερο επίτευγμά της «να κάνω ταινίες όπως ακριβώς ήθελα».
Για τελευταία φορά έκλαψε «δύο εβδομάδες πριν από τα γυρίσματα, όταν κόπηκε μέρος της χρηματοδότησής μας και οι παραγωγοί είπαν ότι έπρεπε να κόψω σκηνές μιας εβδομάδας από το σενάριό μου. Ημουν στο μέρος [των γυρισμάτων] μακριά από τις κόρες μου [αυτή τη στιγμή στο γυμνάσιο και το λύκειο] που ένιωθα ότι χρειάζονταν τη μητέρα τους», λέει.
Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που της έχει δώσει η ζωή; «Να ακολουθείς το δρόμο σου και να μην ανησυχείς πολύ για το τι να κάνεις· το ένα πράγμα οδηγεί στο επόμενο και καταλήγεις εκεί που πρέπει να είσαι», λέει στον Guardian η επιτυχημένη κόρη ενός (πολύ) επιτυχημένου πατέρα.