Το βράδυ της Κυριακής επιβεβαιώθηκε μια ξεκάθαρη μετατόπιση της Ευρώπης προς τα δεξιά, η οποία καθιστά σαφές ότι κατά την επόμενη πενταετία, ανεξάρτητα από τις ισορροπίες που θα παγιωθούν στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, η αντιπαράθεση δεν θα είναι μόνο μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, αλλά και, ή μάλλον πρωτίστως, μεταξύ δύο δεξιών μοντέλων, ανάμεσα σε μια φιλοευρωπαϊκή και φιλονατοϊκή Δεξιά και σε μία εθνικιστική και ριζοσπαστική Δεξιά που έλκεται από τη Ρωσία του Πούτιν και τις ΗΠΑ του Τραμπ.
Την άποψη αυτή υποστηρίζει σε ανάλυσή του ο Μάσιμο Φράνκο της Corriere della Sera. Εστιάζοντας την προσοχή του στην πατρίδα του και στην παράταξη της πρωθυπουργού Τζόρτζα Μελόνι, η οποία βγαίνει ενισχυμένη από την εκλογική αναμέτρηση, ο ιταλός αρθρογράφος γράφει πως αυτή η κατάσταση, αυτή η πιθανότητα σύγκρουσης δύο διαφορετικών δεξιών μοντέλων, εντοπίζεται ήδη στο εσωτερικό της ιταλικής κυβέρνησης, αν και ήταν η μοναδική στην ΕΕ που επικροτήθηκε στην Ευρώπη.
Τα Αδέλφια της Ιταλίας έλαβαν 28,8% των ψήφων, ξεπερνώντας το όριο του 26% που είχε τεθεί πριν από τις εκλογές ενώ παρά το βελτιωμένο ποσοστό (24,1%) του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος (PD) η αντιπολίτευση δεν κατάφερε να ενισχυθεί συνολικά. Οπότε το αποτέλεσμα για τον δεξιό κυβερνητικό συνασπισμό κρίνεται ασφαλές και καθησυχαστικό.
Οπως εξηγεί ο ιταλός δημοσιογράφος αυτό οφείλεται και στο γεγονός πως ο εξτρεμισμός, ο οποίος θριάμβευσε στη Γαλλία, πλήττοντας βαριά την παράταξη του Μακρόν, κέρδισε στην Αυστρία και ταπείνωσε τους Σοσιαλδημοκράτες του καγκελάριου Ολαφ Σολτς στη Γερμανία, στην Ιταλία δεν είχε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της ακροδεξιάς Λέγκας του Ματέο Σαλβίνι. «Η Μελόνι κρατάει σε απόσταση ασφαλείας το Forza Italia (FI) και τη Λέγκα», γράφει ο Μάσιμο Φράνκο, αναφερόμενος ειδικά στον Σαλβίνι, ο οποίος βάσισε την προεκλογική του εκστρατεία σε μία άτυπη αντιπαράθεση με τη Μελόνι, καταλήγοντας, ωστόσο, να λάβει ποσοστό χαμηλότερο και από το κόμμα του Μπερλουσκόνι (9% και 9,6% αντίστοιχα).
Ο ιταλός δημοσιογράφος επισημαίνει πως αυτή η διαφορά μεταξύ των δύο μικρότερων κομμάτων που μετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό μαζί με τα Αδέλφια της Ιταλίας έχει ιδιαίτερη σημασία και όχι μόνον συμβολική. Γιατί «το κόμμα του Αντόνιο Ταγιάνι θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι επέζησε του θανάτου του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ακολουθώντας μια μετριοπαθή και υπέρ της ΕΕ γραμμή, και πως εξασφάλισε έναν κεντρικό ρόλο με την ένταξή του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, το οποίο αναδείχθηκε εκ νέου πρώτη πολιτική δύναμη στην Ευρώπη», εξηγεί ο δημοσιογράφος της Corriere della Sera.
Δεν παραλείπει, όμως, να σημειώσει πως είναι δύσκολο να γίνεται λόγος για νικητές, δίχως να λαμβάνεται υπόψη η αύξηση του ποσοστού αποχής, η οποία παρότι ήταν σχετικά μικρή, επιβεβαίωσε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πολιτικές δυνάμεις και στην Ιταλία, όσον αφορά την κινητοποίηση των πολιτών (το εκλογικό του δικαίωμα άσκησε το 50% των ψηφοφόρων, παρά την κρισιμότητα των εκλογών και το γεγονός πως στις λίστες των κομμάτων συγκαταλέγονταν και οι ηγέτες/ηγέτιδες σχεδόν όλων των κύριων κομμάτων).
Η Ιταλία, οπότε, γλίτωσε, όπως αναφέρει ο Μάσιμο Φράνκο, από την «μαύρη παλίρροια» του ριζοσπαστικού εξτρεμισμού, αν και η ενίσχυσή του σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αφορά σε κάθε περίπτωση όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, περιλαμβανομένης, φυσικά, και της Ιταλίας. Στην παρούσα φάση η ενισχυμένη Τζόρτζα Μελόνι θα εστιάσει καταρχάς στην Ευρώπη και στον ρόλο που θα μπορούσε να διαδραματίσει στον καθορισμό των νέων ισορροπιών στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο.
O ιταλός δημοσιογράφος θεωρεί πως μια νικηφόρα Λεπέν στη Γαλλία και μια ενισχυμένη Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), για τη Μελόνι και την πλειοψηφία της, αποτελεί συγχρόνως ευκαιρία και πρόβλημα. Ευκαιρία γιατί η άνοδος της ακροδεξιάς στις δύο μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ, αναμφίβολα ενισχύει και την ίδια, αναβαθμίζοντας τον ρόλο της και στο εσωτερικό και στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη πως η Μελόνι δεν διεκδικεί την εξουσία αλλά την ασκεί ήδη. Πρόβλημα επειδή ο Ματέο Σαλβίνι θα μπορούσε να επιμένει σε εκείνη την ενότητα όλων των δεξιών δυνάμεων της Ευρώπης, όπως, έκανε, μάταια, όμως, τις προηγούμενες εβδομάδες της προεκλογικής εκστρατείας: «όμως ο πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας παραμένει ανυπέρβλητο σημείο διαφοράς, η θεωρητική ενότητα των δεξιών δυνάμεων έρχεται σε αντίθεση με την ετερογένεια και τις διαιρέσεις της. Για τη Τζόρτζα Μελόνι, ωστόσο, το αποτέλεσμα είναι μια ενθάρρυνση να πάει μπροστά […] Ο ριζοσπαστισμός, είτε δεξιός είτε αριστερός, τουλάχιστον στην Ιταλία δεν αυξάνει, πλέον, τις ψήφους. Και, κυρίως, δεν συμβάλλει στην επίλυση των προβλημάτων», καταλήγει ο ιταλός σχολιαστής.