Το να ζείτε μόνοι, χωρίς οικογένεια ή φίλους και χωρίς ανθρώπους που σας αγαπούν μπορεί να βλάψει την υγεία σας ανεπανόρθωτα. Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στις ΗΠΑ έβαλαν στο μικροσκόπιο τη σχέση μοναχικότητας και νοσηρότητας του πληθυσμού και κατέληξαν σε μια σειρά από εντυπωσιακά συμπεράσματα: η έλλειψη ισχυρών συναισθηματικών δεσμών στη νεότητα ευνοεί την εκδήλωση φλεγμονών και έχει το ίδιο καταστροφικό αποτέλεσμα όπως η έλλειψη άσκησης.
Ακόμα, η υπέρταση σε μεγάλη ηλικία είναι πιθανότερο να προέρχεται από τη μοναχικότητα ενός ατόμου παρά από κλινικούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα ο διαβήτης. Και γενικά, εκείνοι που απολαμβάνουν την αγάπη των δικών τους (φίλων και συγγενών) κινδυνεύουν λιγότερο να εμφανίσουν προβλήματα υγείας και ζουν περισσότερα χρόνια από ό,τι οι μοναχικοί.
Οπως επισημαίνει στη Λίζα Ράιαν και στην Dailymail η δρ Καθλίν Μούλαν Χάρις «σύμφωνα με αυτά τα ευρήματα, θα ήταν εξαιρετικά σημαντικό να ενθαρρυνθούν όχι μόνο οι μεγαλύτεροι αλλά και οι νεότεροι σε ηλικία να δημιουργήσουν ένα στέρεο δίκτυο κοινωνικών σχέσεων και γνωριμιών. Αυτό είναι το ίδιο σημαντικό με την υγιεινή διατροφή και τη φυσική άσκηση». Η συγκεκριμένη μελέτη απέδειξε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πόσο κρίσιμη είναι για το άτομο η κοινωνική ενσωμάτωση και δικτύωση.
Η έντονη κοινωνική ζωή στην εφηβεία έχει αποδειχτεί ότι προστατεύει από την υπερβολική παχυσαρκία αργότερα. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν πως ο δείκτης σωματικής μάζας (ΒΜΙ) και η περιφέρεια της μέσης ήταν υψηλότερα ανάμεσα σε εκείνους που στην εφηβεία τους παρουσίαζαν χαμηλό επίπεδο κοινωνικής ενσωμάτωσης. Και πως σε μεγάλη ηλικία η απομόνωση από την κοινωνία μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτά προβλήματα υγείας. Στη μέση ηλικία, ωστόσο, η έλλειψη κοινωνικής δικτύωσης δεν φαίνεται να έχει τόσο σημαντική επίδραση.
«Η σχέση μεταξύ της υγείας και του βαθμού αφομοίωσης κάποιου ατόμου σε ένα ευρύ κοινωνικό δίκτυο είναι ισχυρότερη στην αρχή και στο τέλος της ζωής και λιγότερο σημαντική στη μέση ηλικία, οπότε μετράει όχι η ποσότητα αλλά η ποιότητα των κοινωνικών σχέσεων» υπογραμμίζει η δρ Μούλαν Χάρις. Οι ερευνητές συγκέντρωσαν τα δεδομένα από τέσσερις μακροχρόνιες έρευνες που διεξήχθησαν στις ΗΠΑ και αφορούσαν το προσδόκιμο ζωής του πληθυσμού.
Σε μία από αυτές διαπίστωσαν πως όσοι είχαν αναπτύξει στην εφηβεία έντονη κοινωνική ζωή εμφάνισαν σε ποσοστό 54% χαμηλότερη υπέρταση σε κάποιο σημείο της ζωής τους. Οπως τονίζει στην Dailymail η δρ. Γιανγκ Κλερ Γιανγκ από το Κέντρο Λινεμπέργκερ για την Κατανόηση του Καρκίνου, «η αλληλεπίδραση μεταξύ κοινωνικών σχέσεων, συμπεριφοριολογικών παραμέτρων και οργανικών δυσλειτουργιών οδηγεί σε χρόνιες παθήσεις, μεταξύ των οποίων ο καρκίνος κατέχει εξέχουσα θέση».