«Πρέπει να καταλάβω χώρο, πρέπει να απλωθώ. Εγώ είμαι εδώ!» – σε μία σκηνή από το ντοκιμαντέρ «Knock down the House», που καταγράφει την κούρσα τεσσάρων γυναικών για μία θέση στο αμερικανικό Κογκρέσο, εμφανίζεται η Αλεξάντρια Οκάζιο-Κορτέζ να κάθεται στον καναπέ της και με τα μάτια κλειστά, αναπνέοντας βαθιά, να λέει την παραπάνω φράση.
Υστερα από λίγες ώρες η πρώην σερβιτόρα από το Μπρονξ -αυτό το «πρωτάκι» στην τάξη της αμερικανικής πολιτικής- έχει ένα «σκληρό» ραντεβού τηλεοπτικής μονομαχίας με τον Τζο Κρόουλι (έναν πολιτικό τον οποίο τελικά κατάφερε να νικήσει στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών στη Νέα Υόρκη). «Πρέπει να καταλάβω χώρο, πρέπει να απλωθώ. Εγώ είμαι εδώ!» ξαναλέει. Είναι αποφασισμένη.
Η «γυναικεία εξάπλωση», το άπλωμα της γυναίκας στον κοινωνικό και εργασιακό χώρο, η κατάκτηση ανδρικών αθλημάτων (του ποδοσφαίρου, λόγου χάρη), η κατάληψη αξιωμάτων κ.λπ. –αυτά τα τόσο μοδάτα στερεότυπα στην κουλτούρα της σύγχρονης Αμερικής- εκκινούν από την πολιτική φιλοδοξία, όπως και το κείμενο της Νταϊάνα Εβανς στο Elle, και καταλήγουν στα ρούχα πολυτελείας (και γιατί όχι, άλλωστε).
Πιθανότατα η διαδρομή εξελίσσεται κατ’ αυτόν τον τρόπο (από το Κογκρέσο στην πασαρέλα και από εκεί στον καθρέφτη και στο μπουντουάρ) επειδή το κατακτητικό δικαίωμα της γυναίκας δεν μπορεί να παγιδευτεί μόνο σε πολιτικές θέσεις άκομψης ρητορείας. Εξάλλου και το ντύσιμο μπορεί να υποδηλώσει τη διαμαρτυρία, την έμπνευση, την καταγγελία και -φυσικά- τη ματαιοδοξία (η οποία, φευ, δεν είναι γυναικείο προνόμιο).
Τα ρούχα, λοιπόν.
Στην επίδειξη μόδας Viktor & Rolf’s Spring Couture, γράφει η Εβανς, επιδείχθηκαν δημιουργίες με μηνύματα «γυναικείας επέκτασης»: φορέματα από τούλι «τόσο μεγάλα όσο και ένα μικρό σπίτι», που απαιτούσαν ξήλωμα μεντεσέδων και γκρέμισμα τοίχων για να «καταλάβουν τον χώρο». Ενα τεράστιο μαύρο φόρεμα, «σχεδόν βικτοριανό», έφερε ένα λαμπρό ιδεαλιστικό σύνθημα που διατυμπάνιζε ότι θέλει «έναν καλύτερο κόσμο!»
Το womanspreading αποτυπώνεται με τα ενδύματα σε κάθε περίπτωση.
Σε άλλες επιδείξεις μόδας ξεδιπλώνονται τεράστιες φούστες, κατακλυσμιαία υφάσματα, ογκώδεις δημιουργίες. Τα νέα γυναικεία ρούχα δηλώνουν: «Δεν γίνεται να μας αγνοήσετε!»
Η Lady Gaga, πιάνοντας το νόημα, φόρεσε μία blue-cornflower Valentino τουαλέτα, που είχε μανίκια-μπαλόνια, για να παραλάβει τη Χρυσή Σφαίρα. Στις εκθέσεις του Alexander McQueen και του Marc Jacobs το μήνυμα ήταν εξίσου δυνατό, με θηλυκά χρώματα, κεκοσμημένα με άνθη, τεράστιες χάντρες και απαλά υφάσματα με σχέδια μεγάλα που «αγκαλιάζουν το μήνυμα ότι η θηλυκότητα, σε όλες τις μορφές, είναι ατρόμητη».
Ο μαξιμαλισμός της υψηλής ραπτικής έχει τις ρίζες του στα προηγούμενα κύματα του φεμινισμού, γράφει η Εβανς.
Ποιος δεν θυμάται την εικόνα της Κάθριν Χέπμπορν με παντελόνια τις δεκαετίες του ’30 και του ’40;
Ποιος δεν θυμάται τις βάτες στα γυναικεία σακάκια της δεκαετίας του ’80, όταν οι γυναίκες εισέβαλαν μαζικά στην παραγωγή και στις υπηρεσίες ως νέο εργατικό δυναμικό;
Οι μόδες του 2019 αντιπροσωπεύουν τον δυναμισμό της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο. Την ατρόμητη θέλησή της για κατάκτηση. (Και, θα λέγαμε, για κατακτήσεις.)