Το πρωί, αφού ήρθε στο inbox το επίσημο μέιλ, μπήκα να δω αντιδράσεις κοινού στα μεγάλα, σοβαρά, διεθνή πόρταλ – με αυτή τη σειρά. Δηλαδή, βασικά, σ’ αυτά του βρετανικού evo, των Pistonheads, του αμερικάνικου Road & Track και του, επίσης από την απέναντι όχθη, Car&Driver. Κυρίως αυτά – το βρετανικό car είναι σε ξεπεσμό σε σχέση με τις σταράτες, βαριές πένες με cojones από τα παλιά.
Αν μπείτε και εσείς (ή στις αντίστοιχες σελίδες των παραπάνω Μέσων στο fb) θα έρθετε αντιμέτωποι με ένα κάρο σχόλια που κινούνται στα άκρα του love and hate. Για να ‘μαι ακριβής, τα περισσότερα κινούνται στη δεύτερη όχθη. Ο λόγος; Βασικά, είναι το αισθητικό. Η νέα Μ2, ναι, είναι φαρδιά, επιθετική και δεν έχει τη χυδαία, για πολλούς, τεράστια μπροστινή γρίλια. Είναι, ωστόσο, περίεργη. Κάποιος, για παράδειγμα, έγραψε πως «να ένα ακόμα BMW που θα χαίρεσαι να οδηγείς αλλά δε θα θες να το κοιτάζεις απ΄έξω». Και κάποιος άλλος πως «το body kit (σ.σ. τα μέρη του αμαξώματος που το διαχωρίζουν από μία απλή Σειρά 2) θυμίζουν παιδικά Lego του παλιού καιρού».
Σε άλλους, ωστόσο, αρέσει. Και, κυρίως, αρέσει για όλο αυτό το οδηγοκεντρικό ευαγγέλιο που κηρύττει ακόμη σ’ αυτόν το νέο ηλεκτρικό κόσμο η νέα Μ2. Βλέπετε, είναι πισωκίνητη, βγαίνει είτε με αυτόματο είτε με χειροκίνητο, έχει κάτω από το καπό τον εξακύλινδρο με τα διπλά τούρμπο, πλαγιολισθαίνει ακόρεστα, είναι ελαφρώς ακόμα πιο γρήγορη από την απερχόμενη, συνεχίζει ως κουπέ και όχι ως κάποιο μεταλλαγμένο πεντάθυρο και απευθύνεται σε όσους λατρεύουν τη σπορ οδήγηση.
Τότε τι άλλο μπορεί να ζητά κάποιος από ένα γερμανικό κουπέ με βαριά φανέλα που ίσως και να είναι το τελευταίο παιδί του τμήματος Μ division χωρίς κάποια υβριδική υποστήριξη; Ο αντίλογος -όσος τέτοιος μπορεί να υπάρξει χωρίς καν να την έχει δει κανείς μας εκ του φυσικού- είναι πως μία Μ2 πρέπει να την ερωτεύεσαι ενστικτωδώς. Όπως ακριβώς δηλαδή συνέβη πριν μερικά χρόνια όταν είχε παρουσιαστεί η πρώτη γενιά της. ‘Ηταν μακράν το πιο αρρενωπό, μαζεμένο και σπορ σχήμα στη γκάμα των Βαυαρών. Είχε μαλλιάσει η γλώσσα μου και είχε ανεβάσει θερμοκρασία το πληκτρολόγιό μου να γράφω ότι εξέφραζε το μέγεθος το σωστό. Δεν ήταν η Σειρά 4. Ήταν αυτή, πιο κόμπακτ, πιο σωστή χωροταξικά, πιο ευέλικτη, περισσότερο στο πνεύμα της αειθαλούς Ε46 Μ3.
Σήμερα, αν κρίνω από την αντίδραση του κοινού στα σχόλια που λέγαμε, δεν είναι ίδια η αντίδραση. Δεν έχει σημασία ποιος έχει δίκιο. Περί ορέξεως. Αλλά να σας πω κάτι. Εν μέσω μιας φιλοσοφίας τύπου «μπάμπουσκα» που συχνά πλήττει την αυτοκινητοβιομηχανία, αυτοί εδώ οι τύποι, για τους σχεδιαστές της BMW μιλώ, έχουν καταφέρει να διαφέρουν. Η νέα Μ2 δε θυμίζει σχεδιαστικά τη Μ4. «Κανονικά», ορθόδοξα, αυτό έπρεπε να κάνει. Όμως το πάει αλλιώς το γράμμα. Στα δικά μου μάτια παραπέμπει σε κάτι σκόπιμα τραχύ. Ρίξτε, για παράδειγμα, μια ματιά στις φωτό. Και ειδικά; Στους τετράγωνους αεραγωγούς, στον μπροστινό προφυλακτήρα. Είναι σχεδόν σαν εκείνους τους πρωτόλειους που μπορούσες να βλέπεις σε αγωνιστικά αναβάσεων, ίσα-ίσα για να μπαίνει περισσότερος αέρας για επιπλέον ψύξη. Το δε πίσω μέρος είναι ωμά μάτσο, σαν τον Ράμπο σε τροχούς.
Το αμάξωμα δεν έχει στιλπνή αρμονία. Είναι σα να βγήκε από σκίτσα ενός εφηβικού boy racer. Ξέρετε όμως κάτι; Όλο αυτό είναι μία απροσδόκητη σχεδιαστική γλώσσα για τη BMW που ξέρει να παίζει την τράπουλα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, χίλιες φορές που δεν έβαλαν τη μάσκα-μαμούθ από τη Σειρά 4. Τη Μ2 τη φύλαξαν γνωρίζοντας πως με μια τέτοια κίνηση θα έβρισκαν πολύ κόσμο απέναντί τους. Έξυπνα, ίσως και με κάποιο ρίσκο, τέντωσαν τα σχεδιαστικά όρια, τη μεγάλωσαν σε διαστάσεις, ξεχείλωσαν όμορφα και μπρούτα τα μεταξόνια, «φύτεψαν» γερό μοτέρ και όχι απλώς κάποιο αναβαθμισμένο 235i, όπως ήταν στην αρχική φάση της προηγούμενης γενιάς, και την έκαναν πολυτελή και άκρως ψηφιακή στο «μέσα». Στα προσωπικά μου γούστα, με υπερβολικά μεγάλη οθόνη για τα δεδομένα του χαρακτήρα της.
Όμως, τι να πεις και να γράψεις όταν στα σωθικά της, έστω και αν το βάρος ανέβηκε στα τσιμπημένα 1.700 κιλά, διαβάζεις πως είναι εφοδιασμένη με σοβαρή μηχανολογική προίκα; Για την ώρα, πριν διαβάσετε τι περιλαμβάνει, ελπίζω σε μερικές προσευχές. Όπως, για παράδειγμα, το βασικό κάθισμα, και όχι αυτό του προαιρετικού M Race Track Package, να μην είναι ξεπέτα και κουραστικό όπως ήταν η αρχική, προ φέις-λιφτ, έκδοση της προηγούμενης Μ2. Ή, επίσης, να μπορείς να κατεβάσεις κατανάλωση, αν θες να πας πραγματικά χαλαρά. Κατά τα άλλα, μάλλον φαίνεται πως, για μία ακόμη φορά, μάλλον αυτό εδώ το αυτοκίνητο θα πυροδοτήσει γνώμες, θα κάψει άφθονο πίσω λάστιχο και καρδιές και, κατά 99%, θα είναι πιο σωστό ως διαστάσεις από τη Μ4. Η ιστορία επαναλαμβάνεται;
