Εκεί, στο ξενοδοχείο Maybourne Riviera, στην Κυανή Ακτή, ήταν αυτές τις ημέρες ο Λιούις Χάμιλτον. Ο βρετανός παγκόσμιος πρωταθλητής «έπρεπε» να είναι εκεί για να ενισχύσει διά της παρουσίας του το νέο, φουλ ηλεκτρικό concept car της εταιρείας που τον πληρώνει, το Vision AMG. Η εκδήλωση πήγε καλά, όμως, το μεγάλο φινάλε που παίχτηκε στη Γαλλική Ριβιέρα κερδήθηκε από ένα αυτοκίνητο ηλικίας εξήντα επτά ετών. Η ασημί 300 SLR Uhlenhaut Coupe, ένα από τα μόλις δύο πρωτότυπα που κατασκευάστηκαν ποτέ, ήταν η πρωταγωνίστρια που έκανε το χρηματιστήριο της αυτοκίνησης να τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Για την ακρίβεια, $142,8 εκατ. χρειάστηκε να κατατεθούν από αγνώστων στοιχείων επενδυτή (λέγεται μόνο ότι είναι βρετανός) για τα σπάνια κάλλη της, διαμέσου του οίκου δημοπρασιών Sotheby’s.
Το αυτοκίνητο-θησαυρός είναι ένα από τα μόλις δύο που είχε εξελίξει κάποτε ο συνεπίθετος μηχανολόγος της Mercedes, ο Rudolf Uhlenhaut, για τον γνωστό, τότε, αγώνα Carrera Panamericana. Ωστόσο, οι προσπάθειές του δεν τελεσφόρησαν, έπεσε σε κακό timing. Το 1955 ήταν η χρονιά που συνέπεσε το πιο αιματηρό δυστύχημα που έγινε ποτέ στην ιστορία των αγώνων, στο Le Mans, στη Γαλλία. Ηταν όταν μία SLR βγήκε από την πίστα και έπεσε σαν καταπέλτης στον κόσμο που παρακολουθούσε. Αποτέλεσμα ήταν να βρουν τον θάνατο 83 θεατές και να τραυματιστούν 120. Ο αγωνιστικός διευθυντής της Mercedes, ο πολύς Αλφρεντ Νεουμπάουερ, στη 1:45 τα ξημερώματα απέσυρε τις δύο 300 SLR, που έτρεχαν ακόμη στην 1η και 3η θέση του αγώνα, στα πιτς. Μπροστά στη γενοκτονία η Mercedes αποσύρθηκε γενικότερα από τη συνολική εμπλοκή της στο motorsport για πολλά χρόνια. Το σπάνιο βίντεο αποτυπώνει το συμβάν.
Για να επανέλθω στο πνευματικό τέκνο του Uhlenhaut, μετά την καταστροφή, έμεινε χωρίς ρόλο και το πρότζεκτ ορφανό. Οι προδιαγραφές ήταν όλες εκεί, ένας οκτακύλινδρος εν σειρά κινητήρας, 300 ίπποι, πεντάρι κιβώτιο και μία τελική ταχύτητα της τάξης σχεδόν 300 χλμ./ώ. Ωστόσο, παρέμειναν σε σιγή. Μία μηχανολογική σιγή που συνέβαλε στη μυστική γοητεία αυτής της SLR.
Τα χρόνια πέρασαν, το αυτοκίνητο παρέμεινε στην ιδιοκτησία του μουσείου της Mercedes, στη Στουτγάρδη. Οι προτάσεις έπεφταν συχνά υπό τη μορφή ιδιωτών που είχαν τα άπειρα χρήματα για να επενδύσουν πάνω της. Μέχρι αυτές τις μέρες στο Μόντε Κάρλο, τη μέρα της δημοπρασίας. Εκεί όπου CEO της εταιρείας, ο Ολα Καλένιους, ομολόγησε ότι προβληματίζονταν για το αν θα έπρεπε να δουν την εκδοχή πώλησης αυτής της καλλονής σε τροχούς. Οπως είπε: «Ποτέ μη λες ποτέ. Μας προσέγγισαν πολλές φορές ιδιώτες, μουσεία και άλλα ενδιαφερόμενα μέρη με προσφορές. Ανέκαθεν τις απορρίπταμε. Πλέον, όμως, είχε αρχίσει να γίνεται εμφανές ότι, κατά κάποιο τρόπο, ήταν σαν να παραβλέπουμε μια χαμένη ευκαιρία. Το αυτοκίνητο ήταν στα δικά μας «άγια των αγίων», σχεδόν κρυμμένο στα άδυτα της κληρονομιάς μας. Τέτοια υπέροχα αυτοκίνητα αποτελούν έργο τέχνης και θα έπρεπε να τυγχάνουν μιας ευρύτερης γιορτής».
Ετσι, λοιπόν, αυτό το τεχνούργημα βρέθηκε σε διαθεσιμότητα και, κυρίως, με ευγενείς προθέσεις υπ’ όψιν. Συστήθηκε το κοινωφελούς χαρακτήρα Mercedes-Benz Fund, σκοπός του οποίου είναι να παρέχει υποστήριξη σε σπουδαστές, επιβραβεύοντας τις προσπάθειές τους προς ένα πιο βιώσιμο μέλλον. Είναι πολλά τα λεφτά. Αλλά ο σκοπός είναι καλός. Χαζέψτε την κούκλα στις φωτογραφίες. Ούτως ή άλλως, δεν θα τη δείτε ποτέ να κυκλοφορεί ανάμεσά σας.