Μόλις πριν από λίγα χρόνια η πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Κάμαλα Χάρις, ήταν το πρόσωπο της ημέρας: συνοδευόταν από διθυράμβους, εμφανίστηκε στο εξώφυλλο της Vogue και χαρακτηρίστηκε ως το μέλλον του Δημοκρατικού Κόμματος. Για λίγο, φαινόταν εξαιρετικά πιθανό το ενδεχόμενο ο Τζο Μπάιντεν, ο πιο ηλικιωμένος πρόεδρος στην Ιστορία, εφόσον θα μπορούσε να υπηρετήσει μόνο μία θητεία, στη συνέχεια να παραδώσει με χάρη τα ηνία στην αντιπρόεδρό του.
«Η κυρία Χάρις είναι η πιο ξεκάθαρη κληρονόμος του Λευκού Οίκου», έγραφαν οι New York Times μετά τις εκλογές του 2020.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, η θέση της Χάρις είναι πολύ λιγότερο ξεκάθαρη και ο Guardian αναρωτιέται γιατί – σε σημείο που οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει ότι υπάρχει, συμπληρώνει. Εν μέρει, αυτό συμβαίνει επειδή μέρος της δουλειάς της είναι να διασφαλίσει ότι δεν κλέβει τα φώτα της δημοσιότητας από το αφεντικό της. Πολύ λίγοι αντιπρόεδροι στην Ιστορία έχουν λάμψει. Γι’ αυτό ο Τέντι Ρούζβελτ είχε πει ότι η συγκεκριμένη θέση «δεν αποτελεί σκαλοπάτι για τίποτα εκτός από τη λήθη». Ο Μπάιντεν ήταν μια εξαίρεση σε αυτό. Ωστόσο, είχε παραπονεθεί αστειευόμενος ότι το να είναι το νούμερο δύο ήταν «βρωμοδουλειά» το 2014, όταν ήταν αντιπρόεδρος.
Ωστόσο, ακόμη και δεδομένων των εγγενών περιορισμών της θέσης, η αντιπροεδρία της Χάρις ήταν τραγική. Ούτε καν ο στενός κύκλος της δεν δείχνει ενθουσιασμένος με την 59χρονη: Ηδη από τις πρώτες μέρες της αντιπροεδρίας της, έπεφταν βροχή τα πρωτοσέλιδα για δυσλειτουργία και εσωτερικές διαμάχες στο γραφείο της. Η Χάρις μπορεί να έχει πίσω της μια κορυφαία καριέρα, αλλά λίγοι άνθρωποι φαίνεται να την παίρνουν στα σοβαρά.
Ούτε καν σύμμαχοι που εξαρτώνται από την κρατική βοήθεια των ΗΠΑ. Μια πρόσφατη αναφορά της Washington Post, για παράδειγμα, υποδηλώνει ότι ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι εκνευρίστηκε όταν η Χάρις τού ζήτησε πρόσφατα να σταματήσει να επιτίθεται σε διυλιστήρια πετρελαίου στη Ρωσία και συνέχισε να την αγνοεί επειδή δεν ήταν σίγουρος ότι αντανακλούσε στην πραγματικότητα τις απόψεις της κυβέρνησης Μπάιντεν.
Η κακή δημοσιότητα, συνεχίζει ο Guardian, συνοδεύτηκε σταδιακά από ακόμη χειρότερες δημοσκοπήσεις. Μια δημοσκόπηση του NBC News, τον περασμένο Ιούνιο, διαπίστωσε ότι ο Χάρις είχε τη χαμηλότερη αρνητική βαθμολογία από οποιονδήποτε αντιπρόεδρο στην Ιστορία· το 49% είχε αρνητική άποψη για αυτήν, ενώ μόλις το 32% είχε θετική γνώμη. Με τις εκλογές να πλησιάζουν, η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί ιδιαίτερα.
Και ενώ η ίδια η Χάρις επιμένει ότι είναι έτοιμη να υπηρετήσει ως πρόεδρος «αν χρειαστεί», δεν θεωρείται ευρέως ως εναλλακτική λύση στην απίθανη περίπτωση που οι Δημοκρατικοί θα πρέπει να αντικαταστήσουν τον Μπάιντεν ως υποψήφιο για το 2024. Αντίθετα, ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια, Γκάβιν Νιούσομ και η Μισέλ Ομπάμα φέρονται ως πιο εκλέξιμοι αντικαταστάτες.
Τι πήγε τόσο τρομερά στραβά; Πώς η Χάρις μετατράπηκε από ένα ανερχόμενο αστέρι σε σχεδόν ντροπή για τους Δημοκρατικούς;
Ο ρατσισμός και ο μισογυνισμός παίζουν, προφανώς, κάποιο ρόλο. Ο Τραμπ αναφέρεται στη Χάρις ως «αυτό το τέρας» και η Δεξιά ήταν πάντα πρόθυμη να την απεικονίσει με τα πιο μελανά και απάνθρωπα χρώματα. Δεν βοήθησε ιδιαίτερα και το γεγονός ότι ο Μπάιντεν έδωσε στη Χάρις το ρεαλιστικά αδύνατο καθήκον να αντιμετωπίσει τη μετανάστευση και την ασφάλεια των συνόρων, κάτι που την έφερε ακόμη πιο σταθερά στη γραμμή βολής της Δεξιάς.
Ωστόσο ο φανατισμός δεν είναι το μόνο πρόβλημα για την εικόνα της Χάρις. Οι δεξιοί βλέπουν αυτόματα το χειρότερο σε αυτήν, αλλά και πολλοί άνθρωποι στα αριστερά έχουν απελπιστεί προσπαθώντας να δουν το καλύτερο. Δεν χρειαζόταν να είσαι προσωπικά οπαδός της για να θέλεις να δεις την πρώτη γυναίκα και μαύρη αντιπρόεδρο να πετυχαίνει.
Τώρα, ωστόσο, ως ένα από τα πρόσωπα που αντανακλούν τη σκληρή –και για πολλούς απάνθρωπη– πολιτική του Μπάιντεν απέναντι στη Γάζα, έχει αποξενώσει πολλούς από τους ανθρώπους που πίστευαν ότι αντιπροσώπευε ένα μέλλον χωρίς αποκλεισμούς. «Μπορούμε πραγματικά να γιορτάσουμε τις μαύρες γυναίκες στην εξουσία που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν την εν λόγω εξουσία για να αποτρέψουν τον θάνατο και την πείνα που προκαλείται σε έναν λαό;», έγραψε τον περασμένο μήνα η Washington Post.
Τελικά, καταλήγει ο Guardian, το πρόβλημα με τη Χάρις δεν είναι τόσο η στάση της για τη Γάζα όσο το γεγονός ότι δεν φαίνεται να έχει αυθεντική στάση σε τίποτα. Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η Χάρις χαρακτηρίστηκε από αυτό που οι New York Times αποκαλούσαν «έλλειψη ιδεολογικής σταθερότητας». Αυτός είναι ένας ευγενικός τρόπος να πουν ότι φαίνεται να πιστεύει σε λίγα πράγματα πέρα από τη δική της ανέλιξη.
Ηταν, από μέρους της, μια επιτυχημένη στρατηγική ως τώρα. Αλλά μπορεί να έφτασε στο τέλος της.