Η μία ήταν κατάξανθη και σκανδιναβή, από τη Σουηδία, ενώ η άλλη είναι μελαχρινή και μεσογειακή, από την Ιταλία. Ωστόσο αποτελεί γεγονός πως η Ανίτα Εκμπεργκ επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη χάρη στη Μόνικα Μπελούτσι και στην ταινία «The Girl in the Fountain», ένα ντοκιμαντέρ του Αντοντζούλιο Πανίτσι η πρεμιέρα του οποίου πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τρίτη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορίνο.
Διερωτώμενος πώς θα αισθανόταν μία σύγχρονη ντίβα του κινηματογράφου εάν καλούταν να υποδυθεί την κατεξοχήν ντίβα της περίφημης «Dolce Vita», εάν κατάφερνε να μπει στη θέση μιας γυναίκας που έπεσε θύμα της ίδιας της εικόνας της, της υπερβολικής της δόξας και επιτυχίας, ο ιταλός σκηνοθέτης αποφάσισε να δώσει τον λόγο στη Μόνικα Μπελούτσι, ζητώντας της να αφηγηθεί τη ζωή και την καριέρα της Ανίτα Εκμπεργκ, μέσω της δικής της ζωής και καριέρας, μέσα από τα δικά της μάτια με λίγα λόγια.
Συνομιλώντας με τον Βαλέριο Καπέλι της Corriere della Sera η Μόνικα Μπελούτσι αναφέρθηκε καταρχάς στην περίοδο της «La Dolce Vita». «Από τη μία πλευρά ήταν μια απίστευτη εποχή για τον ιταλικό κινηματογράφο που έκανε τον γύρο του κόσμου, αποτελεί ακόμα και σήμερα πηγή έμπνευσης. Από την άλλη πλευρά τότε οι γυναίκες προορίζονταν μόνο για μητέρες και σύζυγοι και μία ηθοποιός δεν μπορούσε να είναι το σύμβολο της επιθυμίας. Μετά σκάει αυτή η βόμβα από τη Σκανδιναβία, ξανθιά, ελεύθερη…».
Ωστόσο η ζωή της Ανίτα Εκμπεργκ δεν υπήρξε, τελικά, ούτε τόσο ελεύθερη ούτε τόσο γλυκιά. «Υπήρξε ανέμελη και αθώα, επειδή εκτέθηκε γυμνή δίχως προστασία και δεν ήθελε να είναι τίποτα άλλο από αυτό που ήταν, η ονειρεμένη, ιδανική γυναίκα. Εισήλθε σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι, δεν κατάφερε να ξεφύγει από τον εαυτό της. Το πρόβλημα προκύπτει όταν η Μέριλιν Μονρόε πιστεύει ότι είναι η Μέριλιν Μονρόε. Η Ανίτα Εκμπεργκ αντάλλαξε την επιθυμία με την αγάπη», θεωρεί η 57χρονη ιταλίδα ηθοποιός.
Αναφέροντας ο ιταλός δημοσιογράφος πως ο μύθος της σεξοβόμβας Εκμπεργκ άρχισε να σχηματίζεται στο Χόλιγουντ, αρκετά χρόνια πριν συναντηθεί με τον Φεντερίκο Φελίνι και πρωταγωνιστήσει (μαζί με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) στη «La Dolce Vita», η Μόνικα Μπελούτσι ανέφερε με νόημα πως «εγώ πιστεύω (και το λέω και για μένα αυτό) ότι οι καριέρες δεν προαποφασίζονται».
Σημειώνοντας, όμως, ο συνομιλητής της ότι καλώς ή κακώς η Ανίτα Εκμπεργκ υποδυόταν πάντα το «σεξουαλικό θήραμα», το αντικείμενο του πόθου, δηλαδή τον ίδιο της τον εαυτό, τον ενημέρωσε πως «κάθε άλλο παρά εύκολο είναι αυτό, χρειάζεται ταλέντο. Πώς λέγεται εκείνη η ταινία… “Being John Malcovich”».
Από τον χαρακτήρα της Εκμπεργκ η Μπελούτσι θα ήθελε να διαθέτει «εκείνη την ελαφρότητα που διατήρησε έως το τέλος και τη βοήθησε να επιβιώσει. Πέθανε φτωχή. Ακόμη και δραματικά γεγονότα ήταν σαν να τα αφηγούταν με ένα χαμόγελο».
Οσον αφορά τη δική της ζωή και καριέρα είπε πως «σήμερα οι γυναίκες έχουν ένα ρόλο στην κοινωνία και οι καριέρες των ηθοποιών έχουν μεγαλύτερη διάρκεια. Και εγώ παρότι δεν είμαι ούτε 25, ούτε 30 χρονών, ούτε 40, ούτε 50… είμαι ακόμα εδώ. Δεν πρέπει να ντρέπομαι για τα χρόνια που περνούν. Και καταφέρνω να εκφράζομαι, χωρίς να είμαι προσκολλημένη στο στερεότυπο της όμορφης ηθοποιού. Ευτυχώς δεν είμαστε πλέον βαλσαμωμένες και άφθαρτες».