«Ήρθε η ώρα της απελευθέρωσης, φτάνει πια με την υποκρισία. Η κάνναβη δεν είναι ναρκωτικό, είναι βοτάνι θεραπευτικό. Οι χρήστες δεν είναι εγκληματίες, εγκληματικές είναι οι πολιτικές που εφαρμόζονται. Η χρήση και κατάχρηση ουσιών δεν είναι ζήτημα δημόσιας τάξης αλλά δημόσιας υγείας. Όποιοι στηρίζουν την απαγόρευση και την καταστολή, αντί για την πρόληψη και τη θεραπεία, στηρίζουν τη διαφθορά και το οργανωμένο έγκλημα». (Απόσπασμα από κάλεσμα για το πρώτο Φεστιβάλ Κάνναβης στη χώρα μας)
Πρόκειται για τρικυμία εν κρανίω!
Οι διοργανωτές του φεστιβάλ τσουβαλιάζουν την ορθή παρατήρηση, σύμφωνα με την οποία «η χρήση και η κατάχρηση ουσιών δεν είναι ζήτημα δημοσίας τάξης, αλλά δημοσίας υγείας», με τον λίαν αμφιλεγόμενο πλέον ισχυρισμό ότι «η κάνναβη δεν είναι ναρκωτικό, είναι βοτάνι θεραπευτικό»… Η σύγχυση είναι προφανής, αλλά θα επιθυμούσαμε να καταθέσουμε προς δημόσιο διάλογο τα εξής ερωτήματα:
- Η έρευνα για την κάνναβη έχει μείνει στα επιστημονικά δεδομένα της δεκαετίας του '60 ή έχει προχωρήσει;
- Εάν η κάνναβη είναι μόνον θεραπευτική -γιατί είναι θεραπευτική- δεν οφείλουμε να ενημερώσουμε σχετικά τι σημαίνει η κατάχρηση της συγκεκριμένης ουσίας;
- Εισάγει ή δεν εισάγει η χρήση της κάνναβης στην κουλτούρα της χρήσης ναρκωτικών, έστω εξαιτίας της γενικευμένης ποινικοποίησης της χρήσης των ναρκωτικών;
- Πρέπει η κουλτούρα της χρήσης ναρκωτικών ή έστω η κουλτούρα της χρήσης κάνναβης να αποτελεί για την κοινωνία μία καθόλα αποδεκτή κοινωνική συμπεριφορά, ακόμη και για τον νευροχειρουργό ή τον αγγειοχειρουργό πάνω από το χειρουργικό τραπέζι;
- Η απομάκρυνση της χρήσης ναρκωτικών από την κατηγορία του ποινικού αδικήματος, μας υποχρεώνει με κάποιο τρόπο να αποδεχθούμε επίσης τη λανθασμένη απομάκρυνση της χρήσης ναρκωτικών από την κατηγορία του αδικήματος γενικά;
- Εάν η κάνναβη είναι θεραπευτική -ας μείνουμε σε αυτόν τον ισχυρισμό- ποιος θα πρέπει να παρέχει οδηγίες για τη χρήση της ουσίας και σε ποιούς πιθανούς χρήστες; Υπάρχει κάποια ουσία ελεύθερη στη φύση, η οποία να είναι από μόνη της και χωρίς ειδική καθοδήγηση «θεραπευτική» δια πάσα νόσον και πάσα μαλακία του οποιουδήπτε και ανά πάσα στιγμή;
Πολύ λυπάμαι να παρατηρήσω ότι η σύγχυση, η οποία χαρακτηρίζει την εισαγωγική παράγραφο του παρόντος άρθρου, μόνον εμπόδια στην ανθρωπιστική μεταχείριση των χρηστών ναρκωτικών και προσκόμματα στην απομάκρυνση των τελευταίων από τα θανατηφόρα κυκλώματα των εμπόρων ναρκωτικών υψώνει!
Πολύ λυπηρό και πολύ επικίνδυνο!